Episode 1
1250 คำ
Episode 1
"พลอยใสวันนี้ก็แต่งตัวดูดีมีสไตล์อีกแล้วนะ สมเป็นคุณหนูจริงๆเลย" เสียงหวานใสของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้น ถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นเพื่อนร่วมคลาสของฉัน... แล้วเธอก็มักจะมาคอยพูดคุยกับฉันอยู่เสมอ ฉันรู้อยู่แล้วว่าทำไมเธอถึงมาคอยตามเกาะฉันแบบนี้ เพราะฉันรวยไงละ
น่ารำคาญชะมัด...
"ฉันก็อยากเป็นคุณหนูเหมือนพลอยใสมั่งจัง น่าอิจฉาเนอะ" เสียงแหลมของผู้หญิงอีกคนเอ่ยสมทบ ฉันเบื่อจริงๆเลยประโยคน่ารำคาญแบบนี้
อิจฉาฉัน อยากเป็นคุณหนูแบบฉันมั่ง ถ้าเธอได้มาลองเป็นตัวฉันแล้วเธอจะรู้สึกว่าชีวิตของฉันมันไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย
"หลีกทางหน่อย อย่ามายืนล้อมพลอยใสได้มั้ย มันน่าอึดอัดนะ" เสียงหวานใสแสนจะคุ้นหูของฉันเอ่ยดังขึ้นมาอย่างแข็งกร้าว เธอเป็นเพื่อนคนสนิทและคนสำคัญของฉันนั่นเอง
"โมเน่ต์มาเรียนเช้ากว่าปกตินะ ทั้งๆที่ฉันเห็นเธอชอบมาสายแท้ๆ" ผู้หญิงคนอื่นเอ่ยคุยกับเธอ ฉันรู้สึกอิจฉาโมเน่ต์เพื่อนสนิทของฉันมากกว่าใครๆ เพราะเธอเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน อีกทั้งเธอยังมีสัมพันธไมตรีที่เป็นมิตรกับคนอื่นๆ
ต่างกับฉันที่ไม่ถูกกับผู้คน ชอบอยู่คนเดียว แถมยังชอบทำหน้านิ่งใส่ทุกคนตลอด จนฉันได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูผู้เย่อหยิ่ง ตามจริงฉันไม่ได้อยากจะเป็นอย่างนั้นเลยนะ เฮ้อ... แต่การทำตัวร่าเริงมันก็ฝืนจิตใจฉันอยู่ดี ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากทำตัวให้เข้ากับคนอื่นได้เหมือนกัน
แต่ส่วนมากคนที่อยากรู้จักฉันมักจะหวังในด้านเงินทอง แถมผู้ชายที่มาคบหากับฉันก็หวังแต่เรื่องอย่างว่ากับเรื่องเงินทองในบ้านของฉัน คงคิดว่าฉันรวยมากสินะ
"ถ้าอยากคุยกับพลอยใสมาคุยกับฉันดีกว่านะ " โมเน่ต์เอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงก่อนจะยิ้มให้ฉันบางๆ
"ฉันคุยกับเธอจนเบื่อแล้วย่ะ ไปก็ได้" ยัยผู้หญิงที่เข้าหาฉันเมื่อครู่เอ่ยอย่างถอดใจก่อนจะเดินไปนั่งที่อื่น วันนี้โมเน่ต์ก็มาเรียนตามปกติสินะ เธอคงจะแสดงคอนเสิร์ตทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว...
เพื่อนของฉันเป็นนักร้องหญิงในวงดนตรีที่สุดแสนจะดังอยู่ตอนนี้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อว่า Bullet Shut ละมั้ง?
"ถ้าเธอไม่อยากคุยกับพวกนั้นพูดออกไปตรงๆก็ได้นี่" โมเน่ต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอรู้ดีถึงตัวตนฉัน ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนหวาน ใจอ่อน ไม่กล้าที่จะปฏิเสธคนอื่น ได้แต่เพียงคิดเอาไว้ในใจ ไม่สามารถแสดงออกมาได้จริงๆ
"ก็ถ้าฉันพูดแบบนั้นพวกนั้นอาจจะเสียใจนี่นา" ฉันบอกออกมาอย่างยิ้มๆ
อืม... ขอแนะนำตัวหน่อยละกัน ฉันชื่อ พลอยใส แต่เพื่อนสนิทของฉัน 'โมเน่ต์' มักจะเรียกฉันว่า 'พลอย' ชื่อพลอยใสเป็นชื่อที่คุณแม่ของฉันตั้งให้... ฉันเป็นคุณหนูจากตระกูลดังที่ตอนนี้เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ รวยมาก รวยล้นฟ้า รวยจนขนาดที่ฉันไม่ต้องเรียนก็มีชีวิตรอดอยู่ได้เลยแหละ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่มหาลัยปี4ค่ะ
แต่ถามหน่อยว่าชีวิตฉันที่เป็นคุณหนูแบบนี้มันมีความสุขมั้ยเหรอ? ก็ไม่... ไม่มีความสุขเลยสักนิด ถึงจะมีเงินทองมากมายซื้ออะไรก็ได้ที่อยากได้ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกมีความสุขกับเรื่องแบบนี้เลยสักนิด ชีวิตที่ฉันต้องการคืออิสระ และอยากจะทำให้พ่อแม่ของฉันรักฉันมั่ง ฉันรู้ว่าพวกท่านไม่ได้รักฉันเลย... และฉันมีความลับที่บอกใครไม่ได้ค่ะ! นั่นก็คือ...
ฉันเป็นโรคซึมเศร้า คิดอยากจะตายตลอดเวลา ฉันพยายามจะฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่สำเร็จ เพราะมักจะมีคนเข้ามาขัดขวางฉันทุกที ก็พวกสาวใช้ที่บ้านนั่นแหละ ฉันละรำคาญชะมัด...
ในเมื่อฉันอยู่บนโลกนี้ก็เป็นได้แค่หุ่นเชิดของพ่อแม่ ชีวิตฉันขาดอิสระ ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรละ จริงมั้ย? ตายได้ก็ดี... ฉันไม่อยากจะอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว
"พลอย ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า" จู่ๆเสียงหวานใสของโมเน่ต์ก็เอ่ยดังขึ้นเข้ามาในโสตประสาทของฉัน เมื่อกี้ฉันกำลังคิดเรื่องบ้าๆอยู่สินะ ไม่ไหวเลยตัวฉัน ไม่ควรจะมาคิดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าโมเน่ต์สิ...
ฉันอยู่กับโมเน่ต์ทีละ ฉันมักจะมีความสุขทุกครั้ง เพราะเธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันที่ฉันเชื่อใจได้
"นี่โมเน่ต์... ถ้าฉันไม่อยู่ขึ้นมาเธอจะเสียใจมั้ย"
"เธอพูดอะไรเนี่ย จะไปเรียนเมืองนอกรึไง" โมเน่ต์เอ่ยออกมาอย่างขำๆ รอยยิ้มของเธอช่างอบอุ่นจริงๆ
"เปล่าหรอก แค่สมมุตินะ... ถ้าฉันไม่อยู่บนโลกนี้แล้วเธอจะรู้สึกยังไงเหรอ?"
"ก็คงเหงาละมั้ง... ฉันอยากอยู่กับเธอไปตลอดนะพลอย" โมเน่ต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรื่องที่ฉันเป็นโรคซึมเศร้าฉันก็ไมได้บอกเธอ เพราะฉันไม่อยากจะให้เธอต้องมาเป็นห่วงกับเรื่องของฉัน
"วันนี้ตอนเย็นเธอต้องไปทำงานอีกมั้ย" ฉันเอ่ยถามโมเน่ต์ขึ้นทันที เมื่อวันก่อนฉันก็ได้ไปทำงานกับโมเน่ต์ด้วยแหละ แล้วได้เจอเพื่อนในกลุ่มของเขา ชื่อไนท์ละมั้ง หมอนั่นดูมีท่าทางเย็นชาเหมือนกับฉันเลย ให้อารมณ์น่ากลัวไม่เบาเหมือนกัน
ถึงฉันจะคุยดีกับหมอนั่นก็เถอะ แต่เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ไม่สนใจคนอย่างฉันเลยอะ ทั้งๆที่พวกผู้ชายต่างหลงใหลความเป็นคุณหนูในตัวฉันกันไม่ใช่เหรอ หรือว่าเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร เขาถึงไม่ได้สนใจฉันกันนะ?
แต่ช่างเถอะ... ยังไงฉันก็ไม่ได้สนใจผู้ชายแบบนั้นอยู่แล้ว
"แหม่ ถามแบบนี้อยากเจอไนท์เหรอจ๊ะ" จู่ๆโมเน่ต์ก็เอ่ยเรื่องล้อเลียนฉันขึ้นมา ฉันไม่ได้สนิทกับไนท์สักหน่อย ถึงจะคุยกันมั่งก็เถอะ แต่ก็เป็นการสนทนาที่แสนจะอึดอัดมากๆ
"ปละ...เปล่าสักหน่อย ฉันไม่สนใจผู้ชายคนไหนทั้งนั้นหรอก" ฉันบอกออกมาตามตรง เพราะฉันไม่คิดจะคบกับผู้ชายคนไหนอย่างจริงจังอีกแล้ว และฉันก็จะเก็บซิงขึ้นคานเอาไว้ตลอดไป
อ๊ะ! พอคิดเรื่องหาคู่แล้วเศร้าชะมัด พ่อแม่ของฉันคงจะคลุมถุงชนให้ฉันไปแต่งงานกับผู้ชายบ้านอื่นแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงจะทำอะไรไม่ได้สินะ ช่างเถอะ... ถึงจะไม่ได้รักกันยังไงก็แต่งงานกันได้อยู่แล้วละ...
"วันนี้ฉันไม่มีงานหรอก"
"อืม ก็ดีแล้ว"
"คืนนี้ไปเที่ยวผับกันมั้ย!?"
"ผะ...ผับเหรอ!"
- ผู้เขียน
