ตอนที่ : 5 เอาคืน 3
1139 คำ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" อาธารจับร่างของคนร้องโยกเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน เพราะคนร้องทำตัวเป็นเด็กไม่ยอมโต
"ฉันไม่หยุด คุณมันเลว ฮื้อๆๆ" กำปั้นเล็กๆ ทุบใส่แผงอกล่ำๆ ของเขาคล้ายอาการของคนเสียสติ น้ำตาไหลพรากจนน่าสงสาร อาธารไม่ตอบโต้หรือปัดป้องเขาปล่อยให้คนเสียใจทุบตีแต่โดยดี กระทั่งกำปั้นทั้งสองของเพชรนราค่อยๆ ลดต่ำลงข้างลำตัว เขาจึงรั้งตัวของหญิงสาวเข้ามาสวมกอดเอาไว้ กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ด้วยความรู้สึกโกรธเกลียดในทุกสิ่งอย่างที่เป็นอยู่
"ฮะ...ฮึก" เสียงสะอื้นฮักๆ ตรงอกยิ่งบอกถึงสิ่งเลวร้ายที่ได้ทำลงไป ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของคนร้องเบาๆ ค่อยๆ ลูบต่ำลงมากลางแผ่นหลัง นานเท่าไหร่อาธารก็ไม่ได้สนใจเวลา เขาทำอยู่แบบนั้น จนกระทั่งคนในอ้อมกอดนิ่งเงียบไป ชายหนุ่มดันตัวของเพชรนราออกเล็กน้อย ก็พบว่าเจ้าตัวคอพับคออ่อนลงไปแล้ว เขาค่อยๆ เอนร่างของคนหลับลงบนที่นอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ แล้วทิ้งตัวลงนอนด้านข้าง โอบกอดภรรยาของผู้อื่น เอาไว้อย่างหวงแหน และไม่ช้าก็หลับสนิทตามหญิงสาวไป
เพชรนราตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะและเบ้าตา หญิงสาวมองดูร่องรอยบนเนื้อตัวกับความจริงที่ตอกย้ำว่าเธอได้ผ่านค่ำคืนอันโหดร้ายมาหนักหนาแค่ไหน เสียงอาบน้ำแสดงให้รู้ว่าเขาอยู่ในนั้น หญิงสาวมองหาเสื้อผ้าของตัวเองก็ไม่พบแม้แต่ชิ้นเดียว อยากจะหนีกลับบ้านไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
'บ้าน'
ความคิดหยุดอยู่ตรงนี้ บ้านอย่างนั้นเหรอ บ้านที่มีผู้หญิงคนอื่นหลับนอนกับสามีของเธอ บ้านที่เขาเอาไว้พาชู้รักมาพลอดรักลับหลังเธอ บ้านแบบนี้เธอยังอยากจะกลับไปอีกหรือ ไม่อย่างแน่นอน
น้ำตาไหลอาบสองแก้มอีกแล้ว ขอบตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จะทำอย่างไรดีกับชีวิตในตอนนี้ คงต้องกลับบ้าน กลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด หญิงสาวรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ เมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา
อาธารชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่สมควรจะหลับลุกขึ้นนั่ง แล้วยังเช็ดน้ำตาให้เห็นจนน่ารำคาญใจ เขาโยนผ้าขนหนูผืนเล็กพาดไว้บนราว จากนั้นก็เปิดประตูตู้หาเสื้อผ้ามาสวมใส่ เหลือบตามองคนบนเตียงก็พบว่าเจ้าตัวหันหน้าหนีไปทางอื่น คงเกลียดเขามากหน้าก็ยังไม่อยากมอง
"ลงไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ" ชายหนุ่มเอ่ยลอยๆ และรอคอยว่าอีกคนจะตอบอย่างไรออกมา
"ถ้าหมายถึงฉันล่ะก็ ฉันไม่ทำ" คำตอบไม่ผิดคาดไปเลยจากที่อาธารคิดเลยแม้แต่น้อย
"คุณเป็นเมียผมแล้วนะนรา" เพชรนราตวัดตามองเขาด้วยความตกใจ ก่อนจะคลายความสงสัยลงเพราะว่าเมื่อคืนนี้สามีเธอเป็นคนเอ่ยชื่อของเธอผ่านโทรศัพท์
"แล้วคุณชื่ออะไร" หญิงสาวถามเขาเรื่องนี้บ้าง
"ทำไม จะแจ้งความจับผมเหรอ" เขาเยาะเล็กน้อย เพราะแววตาของเพชรนรา บอกว่าไม่ได้ถามเพราะอยากรู้จักมักจี่ กันอย่างแน่นอน
"ฉันมีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวยกมือกอดอกตัวเองไว้ สายตาก็ระแวดระวังเขาไปด้วย
"ข้อหาอะไรดีล่ะ ถูกผมข่มขืนจนสมยอมงั้นสิ"
"ไม่จริง ฉันไม่ได้สมยอม" หญิงสาวรีบแย้งเขาในทันที
"แรกๆ ก็ขัดขืนอยู่หรอก หลังๆ ผมไม่เห็นคุณจะต่อต้านอะไรเลย กลับนอนนิ่งๆ ให้ผมเอาเสียอย่างนั้น" น้ำเสียงของอาธารออกแนวหยันนิดๆ
"ก็ใครจะไปสู้แรงของคุณได้ล่ะ...แต่ช่างเถอะพูดไปก็เท่านั้น" เพชรนราเหมือนจะนึกได้ว่าเปล่าประโยชน์ หญิงสาวได้แต่ถอนลมหายใจออกมาแรงๆ เพราะไม่ว่าจะยังไงเธอก็เสียเปรียบทั้งขึ้นและล่อง
"ผมชื่ออาธาร จะเรียกคุณอาหรือคุณธารก็ได้แล้วแต่นะ ตามสะดวกเลย ว่าแต่คุณชื่อจริงว่าอะไรล่ะนรา หืม"
"เพชรนรา" อีกคนตอบแบบขอไปที
"ดี ทีนี้เราก็รู้จักกันแล้ว รีบไปอาบน้ำเร็วใส่เสื้อผ้าผมก่อนได้เลย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วผมจะพาไปซื้อ"
"คุณอาธารคะ" เพชรนรามองหน้าเขาตรงๆ
"ครับ" เขาขานตอบเสียงนุ่มหูจนคนได้ยินนึกสยองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รีบสลัดความคิดแปลกๆ ทิ้งไป
"คุณคิดว่าคุณทำอะไรลงไป คุณรู้ตัวบ้างไหม แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้ฉันทำโน่นนี่ตามคำสั่งของคุณ ฉันจะกลับบ้าน"
"เอาอะไรมาพูดนรา ผมไม่ให้เมียผมไปไหนทั้งนั้น"
"ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เมียคุณ ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้น!" เพชรนราชี้นิ้วไปที่รูปถ่ายขนาดใหญ่ที่ติดบนผนังข้างห้องนอน
เคร้ง!
รูปบนผนังถูกดึงออกมาปาลงพื้นอย่างไม่ไยดี เศษกระจกแตกกระจายเต็มพื้นห้องนอน แววตาของอาธารทั้งเคียดแค้นทั้งโกรธเกลียดภรรยาของตนเอง
"อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนี้อีก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาชี้นิ้วใส่รูปของไอรดา ที่ถูกเศษกระจกบดบัง จนมองแทบไม่ออกว่าเป็นใคร
"ฉันจะกลับบ้าน" เพชรนรายืนยันเสียงแข็ง รู้สึกกลัวเขาขึ้นมา คุ้มดีคุ้มร้ายเหมือนคนบ้า
"คุณต้องการให้ผมจับใส่กุญแจมือแล้วล่ามโซ่เอาไว้ในห้องไม่ต้องออกไปไหนเลยไหม ผมทำได้นะ หรือไม่ก็ทำตัวดีๆ ว่านอนสอนง่ายเป็นเมียที่ดีของผม ผมขอมากไปเหรอนรา" เขาถามแบบเจาะจงเอาคำตอบ และไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร
"คุณมันบ้า คนดีๆ ที่ไหนเขาจะทำกันแบบนี้"
"นั่นแหละสามีคุณ"
"คุณไม่ใช่สามีฉัน และฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น"
"ไม่ไปอย่างนั้นเหรอ คงอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าการอาบน้ำหรือไปทำมื้อเช้า" มือของเขาแกะเม็ดกระดุมเสื้อโปโลที่สวมใส่อยู่ออกทีละเม็ด เพชรนราตาโตขึ้นด้วยความตกใจมองกระดุมแต่ละเม็ดที่มันค่อยๆ หลุดออกจากรังอย่างหวาดกลัว แต่ก่อนที่นิ้วของเขาจะแตะถึงเม็ดสุดท้าย
"พอแล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" หญิงสาวก็โพล่งขึ้นเสียก่อน ตามด้วยการกระโจนลงจากเตียงนอนไปพร้อมกับผ้าห่ม ข่มความอาย สลัดผ้าห่มทิ้งตรงหน้าประตูห้องน้ำ แล้ววิ่งตัวเปล่าเข้าไปอย่างรวดเร็ว
- ผู้เขียน
