ตอนที่ : 4 เอาคืน 2
1098 คำ
"นี่จะมาโทษแอนได้ยังไงคะสิณ คุณเองเป็นคนเริ่มก่อนนะคะ เป็นคนชวนแอนให้ทำผิดต่อสามีเองแท้ๆ อย่ามาปัดความผิดให้แอนคนเดียวแบบนี้ ทำด้วยกันก็ต้องรับผิดชอบด้วยกันสิคะ"
"โธ่เว้ย ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะออกมารูปแบบนี้ แล้วนี่เขาทำร้ายนราด้วย บ้าที่สุด" เพราะความเป็นห่วงภรรยาจึงทำให้อสิณหลุดความจริงเรื่องนี้ออกมา
"ทำร้าย?" ไอรดาทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
"ใช่ เขากำลังทำเหมือนกับที่ผมทำกับคุณ บนเตียง" อสิณหน้าเครียดจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้ไอรดารู้สึกได้ถึงบางอย่าง เขากำลังร้อนรนต่อการหายตัวไปของภรรยามากกว่าเป็นห่วงเธอที่อยู่ตรงนี้ หญิงสาวกัดปากล่างเอาไว้แน่น ข่มความกรุ่นโกรธที่อยู่ในใจเอาไว้จนมิด
"บนเตียง! หมายความว่าไงคะสิณ อย่าบอกนะว่า..."
"ใช่อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ สามีคุณเป็นบ้าอะไรแล้วทำไมต้องไปลงกับนราแบบนั้นด้วย บ้าบอคอแตกที่สุด"
"นั่นแหละโคม เขาเอาคืนคุณกับแอนอย่างสาสมเลยล่ะ คุณเป็นชู้กับแอน เขาก็เป็นชู้กับเมียคุณบ้าง เขาเป็นคนแบบนั้น ตาต่อตาฟันต่อฟัน บ้าที่สุดเลยแบบนี้แอนก็กลับบ้านไม่ได้แล้วสิ รับประกันได้เลยว่าเขาเล่นงานแอนตายแน่ คุณต้องให้แอนอยู่ที่นี่นะสิณ" ไอรดาเขย่าต้นแขนชู้รักเพื่อวิงวอน
"คุณจะมาอยู่บ้านผมได้ยังไง คุณไม่ใช่เมียผม" เหมือนคนพูดอยากจะปัดปัญหานี้ออกจากตัว
"สิณคะ เรื่องมาถึงป่านนี้แล้วคุณยังบอกว่า แอนไม่ใช่เมียคุณอีกเหรอคะ พูดแบบนี้แอนเสียใจนะคะ" ไอรดาน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาก่อนจะหยดแหมะลงข้างแก้ม ด้วยความเสียใจจริงๆ
"ไม่ร้องสิแอน ผมแค่ไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง" อสิณเห็นก็อดใจอ่อนไม่ได้ อย่างไรเสียไอรดาก็คือผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ที่มอบความสุขให้เขา มาหลายต่อหลายครั้งนอกจากภรรยา
"คุณกับแอนสร้างปัญหาร่วมกัน แต่ตอนนี้คุณกำลังจะปล่อยให้แอนเผชิญปัญหาอยู่คนเดียว คุณเป็นคนแบบนี้เองเหรอคะสิณ แอนเพิ่งรู้" พูดไปน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"โธ่แอนผมขอโทษ คุณอยู่นี่ก็ได้จนกว่าเรื่องจะจบแล้วค่อยกลับบ้านนะ แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าผมจะต้องทำยังไง ถึงจะพานรากลับมาได้"
"แอนไม่รู้หรอกทุกอย่างขึ้นอยู่กับโคม เขาหายโกรธเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ปล่อยเมียคุณกลับมาเองนั่นแหละ" ไอรดาย่อมห่วงตัวเอง มากกว่าคนอื่นอย่างเพชรนรา
"ทำไมคุณพูดแบบนี้ นั่นเมียผมนะ" น้ำเสียงของอสิณเหมือนจะไม่พอใจคนพูดอยู่ไม่น้อย แต่นั่นเท่ากับเพิ่มความน้อยใจให้ผู้หญิงอีกคน
"แล้วแอนไม่ใช่เมียคุณหรือยังไง จะไปรับเมียตัวเองกลับแล้วปล่อยให้แอนถูกอาธารฆ่าตายเลยใช่ไหม" แววตาตัดพ้อส่งให้ชู้รักอย่างชัดเจน
"ผมไม่ได้หมายความถึงแบบนั้นนะแอน ผมก็แค่เป็นห่วงนราเขาก็แค่นั้นเอง เฮ้อ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย"
ชู้รักทั้งสองกำลังกลัดกลุ้มต่อปัญหาที่พวกเขาเป็นคนก่อขึ้นมา ต่างฝ่ายต่างทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้แก่กัน อสิณนั้นอยากจะไปช่วยภรรยาเหลือเกิน แต่ไอรดาก็ดักเอาไว้เสียก่อนว่าสามีของเธอนั้น โมโหร้ายไม่ค่อยจะฟังเหตุผลของใครทั้งนั้น ตอนนี้กำลังโกรธๆ อยู่ขืนไปก็ได้กลายเป็นศพออกมาแน่
แม้จะห่วงแสนห่วง แต่อสิณก็ไม่มีความกล้าพอ ที่จะเข้าไปคุยกับอาธารในตอนนี้ ยิ่งจะแจ้งความก็ยังไม่กล้าเพราะว่าตัวเขาเองนั่นแหละ คือต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี้
อีกด้านหนึ่งภายในห้องนอนของอาธาร หลังจากที่ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือไว้บนหัวเตียง แล้วก็กลับมาสานต่อภารกิจให้สำเร็จ หัวใจของเขากระตุกวูบยามได้เห็นเม็ดน้ำตาไหลนองหน้าของเพชรนรา แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องทำ ต้องเอาคืนให้สาสม!
"จะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมายังไงผมก็ต้องทำอยู่ดี" เขาปาดน้ำตาออกให้อย่างลวกๆ แล้วแยกท่อนขาของคนด้านล่างให้วางอยู่บนข้อพับ
"อื้อ!" คนร้องเริ่มมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ หน้าอกถูกฝ่ามือเขาขยำแรงๆ ดอกกุหลาบแสนสวยก็ถูกรุกหนักอย่างต่อเนื่อง
"อ๊า!" ถูกความร้อนดั่งเหล็กทะลวงผ่านอย่างหนักหน่วง เพชรนราถึงกับบิดส่ายลำตัวไปมาอย่างเสียวกระสัน แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งกระตุ้นให้เขาโหมใส่แบบไม่ยั้ง
"พะ...พอ อ๊า!"
"แฮกๆๆ อ่าส์..." เสียงหอบเหนื่อยจากเขายังคงดังขึ้นอยู่เป็นระยะ ไม่มีการโอ้โลมอะไรนอกจากการโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
"โอ๊ะ! อ่าส์...โอ๊ววว!!!" ทุกอย่างแตกสลายไปในพริบตาเมื่อเขาสาดใส่สายธาราเปียกชุ่มช่อดอกไม้ของเธอ
เพชรนราหันหน้าหนีไปด้านข้าง ปลดปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างคนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ไร้ซึ่งคำพูดปลอบโยนหรือบทสนทนาต่อกัน อาธารที่นอนหงายอยู่บนที่นอนไม่อาจทนฟังเสียงร่ำไห้ปานใจจะขาดได้อีก เขาลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูมาพันท่อนล่าง เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบบุหรี่ออกไปสูดอากาศตรงระเบียงห้อง
แต่เสียงร่ำไห้ของคนบนเตียง ก็ยังลอยมากระทบโสตประสาทให้ต้องรู้สึกหงุดหงิดใจ ชายหนุ่มขยี้บุหรี่ในมือลงบนถ้วยแก้ว แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
"หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ" เขาก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับบีบต้นแขนของหญิงสาวเป็นการบังคับให้หยุดร้องไห้
"ฮื้อๆๆ ฮะ...ฮึก" แต่การกระทำนั่นเท่ากับเป็นการกระตุ้นให้เพชรนราร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม
"ผมบอกให้หยุดร้อง" อาธารตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด ซึ่งไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธเรื่องไหนกันแน่ในตอนนี้ เสียงร้องไห้ปริ่มใจจะขาดของเพชรนรา หรือว่าตัวเองที่บ้าคลั่งจนทำเรื่องเลวร้ายลงไป
"ฮื้อๆ คนเลว ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ ฮื้อๆ"
- ผู้เขียน
