ตอนที่ : 6 กักขัง
1050 คำ
3
กักขัง
มื้อเช้าของทั้งคู่ถูกปรุงขึ้นอย่างง่ายๆ เป็นขนมปังปิ้งทาเนยกับกาแฟร้อนๆ เพชรนรากัดขนมปังเข้าปากพร้อม กับความคิดที่แล่นพล่านไปหมด จะทำอย่างไรต่อสถานการณ์ตรงหน้านี้ จะอ้อนวอนเขาอย่างไรดี
"ไม่ต้องคิดที่จะพูดเรื่องกลับบ้าน ผมไม่อยากฟัง" แต่เขาก็ตัดรำคาญขึ้นเหมือนรู้ทัน เพชรนราช้อนตามองเขาอย่างเจ็บใจ
"แต่คุณทำไม่ถูก เรื่องที่คุณทำมันผิดมันผิดทุกอย่างคุณรู้ตัวบ้างไหม ว่าคุณได้ทำร้ายฉันทั้งที่ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลย" หญิงสาวระบายอย่างเจ็บปวด อาธารได้ยินแล้วก็ถึงกับนิ่งไปเล็กน้อย
"แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรรู้นะนรา" เขาเว้นจังหวะคำพูดเอาไว้แล้วมองหน้าหญิงสาวตรงๆ
"อะไร"
"ผมได้ทำมันไปแล้ว" เขาย้ำชัดทุกถ้อยคำ เพชรนราเบะปากคล้ายคนอยากจะกรีดร้องออกมา ให้สาสมกับสิ่งเลวร้ายที่เธอได้ถูกกระทำ แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะผ่อนลมหายใจ ออกมาเบาๆ แทน
"ใช่ คุณทำไปแล้วแต่เราก็แก้ไขมันได้"
"มันแก้อะไรไม่ได้แล้ว" เขาส่ายหน้าไม่ยอมรับในเรื่องที่ได้ยิน ทำให้เพชรนราต้องสูดลมเข้าปอดลึกๆ ใหม่อีกครั้ง
"แล้วคุณจะเอายังไงกับฉัน" หญิงสาวเค้นเสียงถามเขาอย่างเหลืออด
"ผมก็จะเอาคุณเป็นเมียไง"
"ฉันไม่เอา!" หมดสิ้นความอดทนลงแล้ว
"โอ๊ย!" กาแฟร้อนๆ ถูกสาดใส่เขาอย่างแรง เพชรนราถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจ ดีที่เธอสาดใส่ตัวไม่ใช่หน้า เห็นเขาหาผ้ามาเช็ดเนื้อตัวแล้วก็คิดได้ รีบวิ่งออกจากบ้านไปในทันที
"นราหยุดนะ!" อาธารไม่ห่วงร่างกายตัวเองอีกต่อไป เขาวิ่งไล่กวดหญิงสาวไปติดๆ แต่คนหนีก็ไม่ยอมหยุดอย่างที่เขาต้องการเลย ยิ่งเขาตะโกนเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เพชรนราก็เพิ่มความเร็วฝีเท้าขึ้นตามด้วย
หญิงสาววิ่งมาหยุดอยู่ ตรงประตูอัลลอยขนาดใหญ่ ด้านหน้าคือถนนที่รถแล่นผ่านไปมา โอกาสรอดของเธอมาถึงแล้ว หญิงสาวก้าวขาจะปีนขึ้นไป แต่ก็เป็นอันต้องร่วงลงมา เมื่อถูกเขากระตุกขาอย่างแรง
ตุบ! เสียงของหนักหล่นลงจากที่สูง พร้อมกับเจ้าของบ้านหนุ่มใจร้าย ที่จ้องมองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ หญิงสาวทำท่าจะอ้าปากร้อง แต่ว่าสายตาของเขามันบอกว่า อย่าคิดทำเด็ดขาด
"ปล่อยนะคุณมันบ้าไปแล้ว ปล่อยฉัน ช่วยด้วยค่า!" หญิงสาวถูกเขาลากถูลู่ถูกังเข้าไปในบ้าน ปากก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือแบบลืมกลัว ทว่าเสียงรถที่แล่นไปมาบนท้องถนน ก็กลบเสียงร้องของเธอจนมิด
"มานี่เลยยัยตัวดี" อาธารโกรธจัดที่โดนกาแฟร้อนๆ สาดใส่ แล้วยังจะต้องมาเล่นเกมแมวไล่จับหนูอีก เขาโมโหจนอยากจะขย้ำเพชรนรา ให้จมเขี้ยวเสียเลยในตอนนี้
"ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วนั่นคุณถอดเสื้อทำไม" หญิงสาวทักเขาเสียงดังลั่น ทั้งกลัวทั้งผวาเลยทีเดียวในเวลานี้
"ดูสิ ว่าคุณทำอะไรลงไป" ชายหนุ่มกลับชี้นิ้วไปยังลอนกล้ามเนื้อของตนเอง ซึ่งตอนนี้มีรอยแดงเป็นปื้นๆ จากกาแฟร้อนที่ถูกเพชรนราสาดใส่ก่อนหน้านี้ คนทำเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้เห็นร่องรอยจากน้ำมือของตนเอง
"รีบไปเอายามาทาให้ผมเดี๋ยวนี้เลย" เขาชี้นิ้วไปยังกล่องยาสามัญประจำบ้าน แต่เพชรนราก็ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับตัว
"ไปสิ!" ตวาดอีกรอบคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ก็เดินกึ่งวิ่งไปหยิบยาตามคำสั่งในทันที
"รีบๆ ทาเลย แสบไปหมดแล้วนี่" เขาเร่งคนที่เงอะๆ งะๆ กับการหมุนเปิดตลับยา ซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวจะใช้เวลานานจนเกินเหตุ
"ถ้าคุณให้ฉันกลับบ้านเรื่องนี้ก็คงไม่ต้องเกิดขึ้น" เพชรนราบรรจงทายาให้เขา แต่ก็ไม่วายตำหนิเขาไปด้วย อาธารถึงกับส่ายหน้าหนีอย่างหน่ายใจ
"คุณไม่เข้าใจจริงๆ ใช่ไหมนรา"
"ทำไมฉันจะไม่เข้าใจ ฉันเข้าใจดีทุกอย่างเลยต่างหาก คุณโกรธที่สามีฉันเป็นชู้กับเมียคุณ คุณก็เลยอยากเอาคืนพวกเขาด้วยการ เฮ้อ มันงี่เง่าที่สุดเลยรู้ไหม ทำไมจะต้องเลวแบบพวกเขาด้วย คุณมันบ้า" อีกคนก็ไม่วายที่จะต่อว่าเขาอีกระลอก
"ชอบพูดจังนะคำนี้"
"ก็มันจริงนี่ ถ้าไม่บ้าจริงฉันจะพูดเหรอว่าบ้า" ต่างฝ่ายต่างก็โต้กันไปมาอย่างไม่ลดละ
"ถ้าอย่างงั้นผมก็ยังย้ำคำเดิมของผมนะ ว่าคนบ้าคนนี้คือสามีของคุณ"
"โอ๊ย ฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ไอ้บ้า!"
"ปากดีนักนะ มานี่เลย!" หยูกยากระจัดกระจายเต็มพื้น เพชรนราถึงกับอ้าปากค้างเมื่อถูกเขาดึงตัวเข้าไปรัดจนแน่น ก่อนจะถูกบดขยี้ริมฝีปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
"อื้อ!" หญิงสาวพยายามขัดขืนสุดกำลัง แต่ก็ไม่อาจต่อกรกับคนร่างใหญ่ได้ ลิ้นหนากระหวัดเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม ขบเม้มริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ จนแทบจะช้ำคาปากของเขา สิ่งที่เขาทำเพชรนราถึงกับน้ำตาตกด้วยความเจ็บ
รสชาติเค็มแปร่งของน้ำตาทำให้อาธารผงะเล็กน้อย เขาถอนจูบออกอย่างช้าๆ มองเห็นหยาดน้ำตาไหลอาบหน้าของหญิงสาว เขาปาดน้ำตาออกให้อย่างนุ่มนวล เลื่อนฝ่ามือไปที่ลำคอขาวผ่องพร้อมกับลูบเบาๆ
"จำเอาไว้นะนรา อย่ามาอวดดีกับผมแบบเมื่อกี้นี้อีก และจงตระหนักเอาไว้ว่า ต่อจากนี้ไปคุณคือเมียผม" จะข่มขู่นิดๆ ก็ว่าได้ ต่อด้วยจูบแผ่วๆ ตรงขมับคล้ายปลอบโยน
'คุณมันบ้า...'
เพชรนราก็ยังต่อว่าเขาอยู่ในใจ ทำไมเธอจะต้องมาเจอผู้ชายบ้าๆ พรรค์นี้ด้วย หญิงสาวสูดน้ำมูกแรงๆ น้ำตาก็ร่วงเผาะๆ ตามมา
- ผู้เขียน
