Ep.15: หงุดหงิด
1470 คำ
พอลงจากเครื่องบินเสือก็ตรงดิ่งไปยังคอนโดของตัวเองเพื่อไปหาคนที่ทำให้ไม่มีสมาธิในการทำงาน เขาเปิดประตูเข้าไปภายในห้องก็พบเพียงความว่างเปล่าห้องดูสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเหมือนเดิมทุกอย่าง เดินหาจนทั่วทั้งคอนโดก็ไม่พบคนที่เขาอยากเจอก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดและโมโหมากขึ้นไปอีก
“โธ่เว้ย!!!! หายไปอยู่ไหนของเขานะ” เสือสบทออกมาเสียงดังก่อนจะยืนคิดทบทวนว่าตอนนี้เธอควรจะทำอะไรอยู่ที่ไหน
เมื่อหาที่คอนโดเขาไม่เจอก็มีอีกที่ที่เธอน่าจะอยู่คงไม่พ้นห้องพักของเธอเอง คิดได้ดังนั้นเสือก็ขับรถมายังคอนโดของลิดาทันที เขาเคยมาหาลิดาที่นี่อยู่หลายครั้งรู้จักและคุ้นเคยอย่างดี เขาขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่เธอพักแล้วมายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก แต่เคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากภายในหรือมีคนมาเปิดประตู เขาก้มมองดูเวลาก็เห็นว่ายังไม่ถึงเวลาเลิกงานเขาจึงตัดสินใจขับรถไปยังบริษัทที่ลิดาทำงาน เขาจอดรถหน้าบริษัทและเดินเข้าไปหาประชาสัมพันธ์
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ”
“ผมมาขอพบคุณลรินดา ไม่ทราบว่าเธออยู่ไหม”
“วันนี้คุณลิดาไม่เข้าบริษัทค่ะ”
“แล้วคุณพายอยู่ไหมครับ”
“คุณพายก็ไม่เข้าเหมือนกันค่ะ”
“แล้วไม่ทราบว่าทั้งสองคนเขาไปไหนกัน”
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“ให้มันได้อย่างงี้สิ ผมขอเบอร์ติดต่อคุณพายหน่อยได้ไหม” เสือบ่นงึมงำเมื่อไม่สามารถได้คำตอบว่าลิดาอยู่ไหนและคนที่น่าจะรู้ที่สุดก็คงจะเป็นพายที่เป็นเจ้านายของลิดาแต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ไหนเหมือนกัน
“เอ่อ... ดิฉันไม่สามารถให้ได้จริง ๆ ค่ะ” เสือเอ่ยขอเบอร์โทรของพายแต่ถูกประชาสัมพันธ์สาวปฏิเสธ ยิ่งทำให้อารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่เพิ่มมากขึ้นอีกสีหน้าที่แสดงออกมาจึงดูดุดันน่ากลัวจนประชาสัมพันธ์สาวไม่กล้ามองหน้าได้แต่ก้มหน้าหลบตาเสือ
“เฮ้อ...” เสือพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงอย่างคนหงุดหงิดสุด ๆ เขาเดินออกจากบริษัทมาขึ้นรถแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาวีระผู้ช่วยของเขาและเป็นผู้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาต้องการ เพราะวีระเป็นแหล่งข้อมูลของเขานั่นเอง
[สวัสดีครับบอส มีอะไรให้ผมรับใช้]
“วีระ นายมีเบอร์ของคุณพายหรือเปล่า”
[พายไหนครับ]
“พาย ธีระพันธ์เจ้าของบริษัทที่ออกแบบห้องพักโรงแรมที่ภูเก็ตให้เราไง”
[อ๋อ.... มีครับ]
“บอกเบอร์มา”
[เบอร์.... ว่าแต่บอสจะเอาไปทำอะไรครับ]
“ที่ถามนี่คิดแล้วใช่ไหม??”
[ก็ผมสงสัยนี่ครับ ปกติเวลาคุยงานก็คุยกับคุณลรินดาไม่ได้คุยกับคุณพายนี่ครับ]
“เรื่องของฉัน แค่นี้แหละ”
[ครับ] หลังวางสายวีระ เสือก็รีบกดโทรหาพายทันที ตอนนี้เขาอยากรู้ที่สุดว่าลิดาอยู่ไหน ทำไมถึงติดต่อไม่ได้เลยจะว่าเขาทำอะไรผิดก็ไม่น่าใช่ เพราะก่อนที่เขาจะเดินทางไปภูเก็ตเรายังมีค่ำคืนอัดแสนดูดดื่มด้วยกันอยู่เลย เสือรอสายไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมา
[สวัสดีครับ]
“สวัสดีครับคุณพาย”
[ครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ?]
“ผมเสือครับ”
[ครับคุณเสือ ไม่ทราบว่าโทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ]
“พอดีผมติดปัญหาเรื่องงานแต่ผมติดต่อคุณลิดาไม่ได้”
[อ๋อ ถ้าเรื่องงานคุณเสือคุยกับผมได้เลยครับ ไม่ทราบว่าติดปัญหาตรงไหนครับ]
“แล้วคุณลิดาไปไหนเหรอครับ พอดีผมคุยกับเธอค้างไว้ผมว่าถ้าได้คุยกับเธอคงจะง่ายกว่า”
[ตอนนี้เธอยังไม่สะดวกที่จะคุยงานครับ คุณเสือมีอะไรสามารถคุยกับผมโดยตรงได้เลยหรือจะนัดเจอกันก็ได้ครับ]
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยติดต่อไปอีกที”
[ได้ครับ]
“สวัสดีครับ”
[สวัสดีครับ]
เสือวางสายหลังจากที่เขาไม่ได้ข้อมูลอะไรจากพายเลย เสือเลยโทรหาเพื่อน ๆ เพื่อชวนออกมาดื่ม ตอนนี้เขาอยากดื่มให้เมาให้หายจากอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังเป็นอยู่และการได้ดื่มเหล้าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาในตอนนี้
เสือกำลังนั่งดื่มอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์ที่ขายทั้งอาหารและเครื่องดื่ม ร้านอาหารนี้เป็นร้านประจำของเขากับเพื่อน นอกจากผับก็จะมีร้านนี้แหละที่พวกเขาชอบมานั่งสังสรรค์กันเป็นประจำเวลาว่างจากงาน
“ไอ้ห่าเสือคิดยังไงชวนกูมานั่งดื่มแต่หัววันเลย” ออกัสเดินเข้ามาในร้านเห็นเสือกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มก็รีบเอ่ยปากบ่นให้เพื่อน เขากำลังนั่งทำงานอยู่ไอ้เพื่อนตัวดีดันโทรชวนมานั่งดื่มเหล้าจะไม่มาก็ไม่ได้เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยไม่รู้เพื่อนเขามันยุ่งอะไรนักหนาหาตัวยากยิ่งกว่าอะไร
“ไม่มีงานไม่มีการทำหรือไง ว่างมากเหรอมึงอ่ะ ไอ้เสือ” อาร์เป็นอีกคนที่พูดเสริมออกัสเพราะเขาเองก็โดนเสือโทรตามมาเหมือนกันแต่พอดีช่วงนั้นเขากำลังว่างพอดีเลยไม่ปฏิเสธ
“พูดมาก จะกินไหมเหล้าอ่ะ”
“กินสิ/จัดมาเลย”
เพื่อนทั้งสามคนนั่งดื่มกันไปคุยกันไป แต่เหมือนอาร์จะสังเกตเห็นอาการหงุดหงิดของเสือเข้า ก็อดสงสัยและเอ่ยปากถามไม่ได้
“มึงเป็นอะไรไอ้เสือ”
“เปล่า”
“อย่ามาโกหกกูดูออก มึงหงุดหงิดเรื่องอะไร”
“หงุดหงิดเรื่องงานนิดหน่อยไม่มีอะไร” เสือเลือกที่จะไม่บอกเพื่อนว่าที่จริงแล้วเขาหงุดหงิดเรื่องอะไรแต่ปัดประเด็นให้เป็นเรื่องงานแทน
“หึ ขอให้จริง” อาร์กดยิ้มมุมปากตั้งแต่รู้จักกันมาเสือไม่เคยเก็บเอาเรื่องงานมาเป็นอารมณ์เลยสักครั้ง คงต้องเป็นเรื่องอื่นแน่ ๆ แต่เขายังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเห็นทีแบบนี้คงมีอะไรสนุก ๆ ให้เขาได้รอดูเป็นแน่
“พูดมากนะมึง กิน ๆ ไปเหอะ”
“เฮ้ย ๆ ๆ พวกมึง ดูสาว ๆ โต๊ะโน้นดิ แม่งอย่างเด็ด” ออกัสผู้ไม่ได้สนใจอย่างอื่นนอกจากเรื่องผู้หญิงในร้านหันมาชวนเสือกับอาร์ให้ดูสาว ๆ ที่ตัวเองกำลังเล็งอยู่
“แล้ว???” อาร์มองตามสายตาของออกัสก็เห็นผู้หญิงมองมาทางโต๊ะตัวเองด้วยสายตาเชื้อเชิญ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแปลกหรือใหม่อะไรเพราะเป็นเรื่องปกติของพวกเขาอยู่แล้ว เวลามานั่งดื่มทีไรก็จะมีสาว ๆ แวะเวียนมาทำความรู้จักเป็นเรื่องปกติ
“ก็พวกเธอมองมาทางนี้”
“กูเห็นแล้ว ไม่เห็นแปลกตรงไหน โต๊ะอื่นก็มองไหม หรือมึงไม่เห็น” พออาร์พูดจบออกัสก็หันมามองอาร์ด้วยสายตาและสีหน้าไม่พอใจพี่เพื่อนตั้งใจกวนประสาทเขา สาวโต๊ะอื่นจะมองยังไงเขาไม่สนเพราะตอนนี้เขาสนสาวโต๊ะนี้มากกว่า
“แต่โต๊ะนั้นเด็ดสุดไง ไอ้โง่”
“กูก็ไม่เห็นว่าจะต่างกันตรงไหน มึงจะตื่นเต้นทำไม เชื่อเถอะเดี๋ยวก็เดินมาหาแล้วก็ชวนกันไปต่อ” อาร์พูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอาให้กับท่าทางตื่นเต้นเกินเหตุของออกัส วันไนท์สแตนด์กับสาวที่เพิ่งรู้จักเป็นเรื่องปกติสำหรับหนุ่มโสดอย่างพวกเขา
“ไอ้เสือมึงช่วยกูหน่อยดิ ไอ้อาร์แม่งกวนกู”
“เออ”
“ไอ้ห่าเสือมึงเป็นอะไร”
“เปล่า”
“มึงเห็นสาวโต๊ะนั้นไหมวะ”
“เห็น ทำไม”
“ไม่คิดจะไปทักทายหน่อยหรือไง”
“ไม่ วันนี้กูไม่มีอารมณ์”
“เฮ้ย!!! มึงไม่สนใจจริง ๆ เหรอว่ะ แม่งโคตรแปลก ปกติไม่เคยพลาด” ออกัสทำหน้าตาไม่อยากเชื่อ วันนี้เสือดูผิดปกติจริง ๆ แหละ เพราะคนอย่างเสือที่ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงแต่อยู่ ๆ วันนี้เกิดไม่สนใจผู้หญิงซะงั้น
“ไอ้อาร์ กูไม่ได้หูฝาดใช่ไหม”
“เออ”
“เชี้ย!!! แล้วไง”
- ผู้เขียน
