Ep.16: หาจนเจอ
1322 คำ
พายเดินกลับเข้ามาในห้องพักของลิดาในโรงพยาบาล หลังจากที่เขาเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก เพราะไม่อยากให้เสียงดังรบกวนคนป่วยที่กำลังนั่งยิ้มนั่งหัวเราะพูดคุยอยู่กับบอส อย่างสนุกสนาน
“พาย คุยเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม คุณเสือโทรมาน่ะ”
“เหรอ” เพียงแค่ได้ยินชื่อของเสือสีหน้าและแววตาของลิดาก็เปลี่ยนไปจากที่ยิ้มแย้มมีความสุขดูอึ้งค้างไปแต่ก็เพียงแค่แว็ปเดียวเท่านั้นก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม
บอสที่นั่งอยู่ด้วยสังเกตเห็นความผิดปกติของลิดาแม้จะแค่เเป็บเดียวก็ตาม เขาว่าต้องมีอะไรระหว่างสองคนนี้แน่นอนแต่ยังไม่รู้ว่าคืออะไรคงต้องหาทางสืบดู
“เขาโทรมาถามหาแกบอกว่าติดต่อแกไม่ได้ เขาอยากจะคุยงานที่ค้างกับแก แต่พายไม่ได้บอกว่าแกอยู่โรงพยาบาลนะ แต่บอกให้คุยกับพายแทน ฟังดูเหมือนเขาอึ้งไปนะแล้วก็วางสายไปเลย” ส่วนพายที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าของลิดาก็พูดร่ายยาวถึงเรื่องที่เขาคุยกับเสือให้ลิดาฟังไม่หยุด
“เขาคงตามงานแหละ เดี๋ยวลิดาออกจากโรงพยาบาลแล้วจะติดต่อเขากลับเอง ว่าแต่พายแกเห็นโทรศัพท์ลิดาไหม”
“ไม่นะ วันที่แกไม่สบายพายก็เอากระเป๋าแกมาแต่ในนั้นไม่มีโทรศัพท์”
“ช่างเถอะ สงสัยคงหล่นอยู่ที่ห้อง แล้วเมื่อไหร่หมอจะให้ลิดากลับบ้านเนี่ยเบื่อโรงพยาบาลจะแย่แล้ว” ลิดาบ่นออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับการนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ที่โรงพยาบาลทั้งที่เธอหายป่วยแล้วแต่เพราะเพื่อนตัวดีอย่างพายกับพี่บอสอยากให้เธอหายสนิทก่อนถึงจะให้กลับได้
“พรุ่งนี้”
“เย่!!!! จะได้กลับไปทำงานแล้ว”
“พายว่าจะให้แกลาพักอยู่ห้องอีกสักวันสองวัน”
“ไม่พักแล้ว จะไปทำงาน ลิดาเบื่อจะแย่แล้ว นะพายนะ ให้ลิดากลับไปทำงาน” ลิดาเขย่าแขนพายด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะพร้อมซบหน้าถูไถกับแขนของพาย
“ก็ได้ ๆ แต่แกต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่หักโหมจนล้มป่วยอีก”
“สัญญาเลย” ลิดาทำสีหน้าจริงจังยกมือขึ้นมาชูสามนิ้วทำท่าสัญญาพร้อมพยักหน้ารัว ๆ รับปากพายอย่างดิบดี
“หึหึ” บอสที่มองอยู่เผลอยิ้มและขำในลำคอให้กับท่าทางที่เหมือนเด็กไม่รู้จักโตของทั้งสองคน แต่ส่วนลึกในใจเขายังรู้สึกเป็นห่วงลิดาอยู่ดี เขากลัวว่าเรื่องที่เขาระแวงจะเป็นจริงและถ้ามันเกิดขึ้นมาจริง ๆ ลิดาจะรับมือไหวเหรอ
หลังจากออกจากโรงพยาบาลพายกับบอสก็ขับรถมาส่งที่ห้องพักแต่ก่อนจะไปยังย้ำนักย้ำหนาว่าให้เธอพักผ่อนจนลิดาอ่อนใจ
เธอเดินเข้ามาภายในห้องก็รีบมองหาโทรศัพท์เป็นอันดับแรกเพราะเธอจำไม่ได้ว่าวางไว้ตรงไหนเดินหาจนทั่ว ถึงได้เจอมันวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ลิดาหยิบขึ้นมาดูถึงรู้ว่าแบตหมดก็รีบจัดการชาร์จแบต เพราะอยากรู้ว่าตลอดเวลาหลายวันที่เธอป่วยมีใครติดต่อมาบ้าง ระหว่างรอก็ถือโอกาสเก็บกวาดทำความสะอาดห้องไปด้วย กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อท่วมตัว แต่ยังไม่ทันที่จะได้ไปอาบน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ครืด ครืด ครืด ลิดาเดินมาดูว่าใครโทรมาแต่พอเห็นว่าเป็นเสือก็ไม่กล้าที่จะรับสาย ได้แต่มองดูจนสายมันตัดไปเอง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้เพราะเขาโทรเข้ามาอีกทำให้ลิดาต้องจำใจกดรับไม่งั้นอีกฝ่ายคงโทรมาอีกเป็นแน่
“สวัสดีค่ะพี่เสือ”
[ลิดาหายไปไหนมา พี่ติดต่อไม่ได้เลย พี่โทรไปก็ไม่รับสายแถมยังปิดเครื่องอีก ลิดาเป็นอะไรหรือเปล่าแล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน??] ลิดาอึ้งเพราะไม่รู้จะตอบคำถามไหนของเสือก่อนดีก็เล่นถามออกมาเป็นชุดขนาดนี้
“เอ่อ... อยู่ห้องค่ะ” พอลิดาพูดจบเสือก็วางสายไปดื้อ ๆ สร้างความงุนงงให้กับลิดาเป็นอย่างมาก แต่เธอก็งงได้ไม่นานเพราะเสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นติด ๆ กันหลายครั้งทำให้เธอต้องรีบเดินไปเปิดประตูห้องก่อนที่เสียงเคาะประตูจะไปรบกวนห้องข้าง ๆ จนออกมาด่า
“พี่เสือ!!!” ลิดาร้องเรียกเสือด้วยความตกใจที่อยู่ ๆ เขาก็มายืนอยู่หน้าประตูห้อง และยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่ออยู่ ๆ เขาคว้าตัวเธอเข้าไปกอด
“ลิดาหายไปไหนมา ทำไมติดต่อไม่ได้เลย พี่เป็นห่วงรู้ไหม” พอได้เจอได้เห็นหน้าความรู้สึกหงุดหงิดทั้งหลายที่เป็นมาหลายวันของเขาก็มลายหายไปสิ้น
“คือ....”
“พี่ทำอะไรให้ลิดาไม่พอใจหรือเปล่า ลิดาถึงไม่ติดต่อพี่เลย”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วลิดาหายไปไหนมา พี่มาหาที่ห้องก็ไม่อยู่”
“คือลิดาไม่สบายค่ะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาล”
“เป็นอะไร แล้วนี่ลิดาหายดีแล้วเหรอ”
“แค่ไม่สบายค่ะ แต่ตอนนี้หายดีแล้ว”
“แล้วทำไมไม่รับสายพี่เลย ข้อความก็ไม่อ่านไม่ตอบ”
“พอดีลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง แล้วอีกอย่างมันก็แบตหมดเพิ่งชาร์ตเมื่อกี้นี้เองค่ะ”
“ถึงว่าพี่ติดต่อลิดาไม่ได้เลย”
“ลิดาขอโทษ แต่ลิดาว่าพี่เสือปล่อยก่อนดีไหมคะ ตัวลิดาสกปรกและก็มีแต่เหงื่อ” ลิดาพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของเสือ เพราะตอนนี้ตัวเธอมีแต่เหงื่อและก็สกปรกจากการทำความสะอาดห้องเมื่อกี้ ตอนแรกว่าจะไปอาบน้ำแต่ก็ยังไม่ได้ไปเพราะรับโทรศัพท์เสียก่อน
“ไม่ปล่อย”
“พี่เสือ”
“ลิดาบอกพี่มาก่อนว่าโกรธหรือน้อยใจพี่หรือเปล่าที่วันนั้นพี่ทิ้งลิดาไว้คนเดียว”
“เอ่อ.... ไม่โกรธค่ะ”
“วันนั้นงานก่อสร้างที่ภูเก็ตมีปัญหาพี่ต้องบินไปดูแต่เช้ามืด พี่เห็นลิดากำลังหลับสบายเลยไม่อยากปลุกอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่” เพียงแค่ได้ฟังเหตุผลที่เขาทิ้งเธอไปเพราะอะไรอารมณ์น้อยใจที่มีก็ละลายหายไปทันที เธอดีใจที่อย่างน้อยเขาไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเธอไว้หลังจากที่มีค่ำคืนนั้นด้วยกัน
“พี่ยุ่งทั้งวันพอว่างพี่ก็โทรหาลิดาทันที แต่ลิดาไม่รับสาย แล้วหลังจากนั้นติดต่อไม่ได้อีกเลย” เสือใช้มือปัดปอยผมที่ปรกอยู่ตรงหน้าออกให้อย่างเบามือก่อนจะก้มลงฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มของเธอทั้งสองข้าง
“หอมจัง” ลิดายกมือขึ้นจับแก้มทั้งสองข้างของตัวเองที่เริ่มเห่อร้อนเพราะรู้สึกเขินอายจากการกระทำเมื่อครู่ของเสือ และยิ่งตกใจขึ้นไปอีกที่อยู่ ๆ เสือก็อุ้มเธอขึ้นจนต้องโอบแขนรอบคอเขาไว้เพราะกลัวตก
“ว้าย!!! พี่เสือ”
“พี่พาไปอาบน้ำนะ”
“พี่เสือไม่ต้องลิดาอาบเองได้”
“พี่อาบให้เร็วกว่า” เสืออุ้มลิดาเดินดุ่ม ๆ พาเข้าห้องน้ำโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเธอเลยสักนิด เพียงแค่ได้ใกล้ชิดได้กลิ่นตัวหอม ๆ ของเธอเขาก็ห้ามความต้องการของตัวเองไม่อยู่แล้ว
- ผู้เขียน
