บทที่2
1220 คำ
ถูกจุดที่ไวต่อสัมผัสเข้าหน่อยต่อให้ใจแข็งเป็นหินผาแค่ไหนก็ต้องมีวันอ่อนระทวยเข้าสักวัน และมันก็เป็นเช่นนั้นได้ไม่อยากสำหรับหญิงสาวที่ไม่เคยมีเลยสักอย่างแม้แต่จูบแรกอย่างชญาวีร์ ความสั่นไหวลึกๆ ภายในใจนั้นมันทั้งต้องการและอยากผลักไสคนตรงหน้าในเวลาพร้อมเพรียง ความรู้สึกที่ยากจะหาคำใดมาอธิบายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกสับสนอย่างหนัก...
“อื้อ~ อย่านะ!!”
เสียงหวานร้องลั่นเมื่อจู่ๆ มือหนาที่ไม่อยู่สุขก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาใต้สะดือก่อนจะทำท่าว่าจะไล่ต่ำลงไปจุดสงวนในไม่ช้านี้ การกระทำที่หยายช้าของเขาเรียกเอาสติของเธอนั้นหวนกลับคืนมาอีกครั้ง
ราวกับสวรรค์มาโปรดเมื่อประตูห้องถูกกระชากออกอย่างแรงส่งผลให้ชญาวีร์อาศัยจังหวะที่ชายแปลกหน้าเผลอผลักอกเขาให้ออกห่างจากตัวพร้อมกับลุกขึ้นวิ่งหนีออกมาทั้งๆ ที่หัวใจยังเต้นรัวไม่ยอมหยุดกับรสสัมผัสที่เขาจาบจ้วงอย่างไร้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษที่พึงมี
“แกเคาะประตูไม่เป็นรึไงวะมาคัส!! ดูสิหล่อนเลยหนีไปจนได้ ชิบ!” คาร์ลสบถขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีจากไปโดยไม่มีแม้แต่จะปรายสายตาหันกลับมามองตนเลยสักนิดด้วยความรู้สึกเสียดายอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันสิวะที่ต้องโวยไอ้นี่ แกดันปล่อยให้ฉันนั่งรอเป็นไอ้บ้าถูกสายตานางโรมในบ่อนแทะเล็มอยู่ได้ตั้งนานสองนาน นี่ถ้าคนของแกไปเอากระเป๋าแกที่ลืมไว้ในรถมาให้ ฉันคงจะเป็นไอ้บ้านั่นงรอแกระเริงรักกับแม่สาวหน้าหวานคนนั้นถึงเช้าสินะ”
“แกว่าไงนะ! กระเป๋าฉัน...”
คาร์ลทวนคำของเพื่อนรักขึ้นมาเงียบๆ ก่อนนัยน์ตาสีสวยจะเหลือบไปเห็นกระเป๋าของตนเองในมือเพื่อนรักอีกทีด้วยท่าทีนิ่งๆ
“ก็เออน่ะสิวะ! ลืมได้ยังไงของสำคัญ เกิดทำหล่นเจอขโมยมือดีเข้าไปมีหวังบัตรเครดิตแกคงโดนรูดกระจาย ว่าแต่ผู้หญิงนั่นใครวะ...”
คาร์ลไม่ได้แม้แต่จะสนใจหันไปตอบคำถามเพื่อนรักในเวลานี้เลย ในใจของเขามันกำลังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ ที่เผลอเข้าใจหล่อนผิดไปทั้งหมด
ไหนจะคำพูดที่เขาด่าทอ ดูถูก
ให้ตายสิวะ!! ทำไมเขาจะต้องสนด้วยว่าแม่นั่นจะรู้สึกยังไง มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่เขาควรจะใส่ใจเลยสักนิด...
ไม่จำเป็นเลยที่เขาจะต้องใส่ใจให้เสียเวลา!
ชญาวีร์กลับมาที่บ้านหลังน้อยที่มีลักษณะเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวของตัวเองอีกครั้งทั้งน้ำตาเมื่อไม่สามารถหาเงินมาเพื่อที่จะพาผู้เป็นแม่ไปหาหมอได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม ไหนจะเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ นั่นอีกที่ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านล่วงเลยมานานแล้วแต่หัวใจของเธอก็ยังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอยู่ดีเมื่อคิดถึงการกระทำของชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักแม้กระชั่งชื่อด้วยซ้ำ...
ไม่เคยมีใครกล้าหยามศักดิ์ศรีของหล่อนได้มากถึงเพียงนี้ เขาเป็นคนแรกที่กล้า และเป็นคนแรกที่เธอจะขอสาปแช่งไปจนตาย ความเกลียดชังภายในใจยังเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเสียวซ่านที่เขาปรนเปรอมอบให้ มันคือความหวาบหวามที่ส่งผลกระทบต่อหัวใจดวงน้อยๆ ที่ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสอย่างจาบจ้วงแบบนี้มาก่อนในชีวิต
คนเลว!
ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย!!
หญิงสาวกร่นด่าในใจก่อนจะก้าวขาเข้าไปในตัวบ้านช้าๆ ด้วยความรู้สึกหนักหนาสาหัสมากมายที่กำลังถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ อย่างไม่วันจบสิ้นจวบจนเมื่อดวงตาคู่สวยเหลือไปเห็นร่างของมาลี เจ้าของบ้านเช่าที่ขึ้นชื่อถึงความเขี้ยวที่สุดประจำซอยในย่านนี้และไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายได้ทันเอ่ยอะไรออกมาริมฝีปากเรียวสวยก็โพล่งขึ้นขัดเสียก่อน...
“ขอเวลาน้ำหวานอีกสักหน่อยนะค่ะป้ามาลี”
“โธหนูน้ำหวาน!! หนูขอป้าผัดผ่อนมาหลายเดือนแล้วนะจ๊ะ ป้าเองก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกันนะค่ะ”
เสียงที่ดังตอบกลับมานั้นไม่ต่างอะไรจากการตอกย้ำซ้ำเติมเพิ่มความรู้สึกแย่ให้เคลื่อนตัวเข้าหาอย่างช้าๆ แม้จะอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่เพื่อคิดถึงแม่ที่กำลังป่วยหนักและหากจะต้องถูกไล่ออกไปจากบ้านเช่าในตอนนี้มันจะเป็นเรื่องที่ไม่เข้าท่าอย่างถึงที่สุด...
“ให้เวลาน้ำหวานอีกสักหน่อยนะค่ะป้า ตอนนี้แม่เองก็ป่วยหนักมาก แล้วน้ำหวานจะรีบหาเงินมาให้ป้าโดยเร็วที่สุดเลยค่ะ”
“ก็ได้ แต่อย่านานนักนะหนูหวาน ไม่อย่างนั้นป้าคงจะต้องปล่อยให้คนอื่นมาเช่าต่อจริงๆ”
สิ้นคำพูดที่แสนโหดร้ายอย่างถึงที่สุดเมื่อได้ฟังร่างอ้วนท้วมของหญิงชราจึงค่อยๆ เดินจากไป ชญาวีร์ได้แต่ยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับชีวิตที่แสนรันทดของตนเองอยู่เนิ่นนานก่อนจะเดินตรงเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้งก่อนจะพบกับร่างของผู้เป็นแม่ที่ในตอนนี้กำลังนอนทรุดกายอยู่หน้าทางเข้าบ้านอย่างคนไม่มีสติ
“แม่ค่ะ!!!”
เสียงหวานร้องลั่นไปทั่วบริเวณก่อนจะรีบก้าวขาฉับๆ มุ่งตรงเข้าไปร่างของหญิงชราวัยกลางคนที่กำลังนอนทรุดไม่ได้สติอยู่ที่หน้าประตูบ้านอย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกใจที่จู่ๆ ก็ต้องกลับมาเจอกับภาพที่สะเทือนใจตรงหน้านี้...
คลับมาริโอ้
“นะค่ะเจ๊ งานหนักแค่ไหนหนูไม่เกี่ยงทั้งนั้น ขอแค่ได้เงินไวและมากพอที่จะพาแม่ไปหาหมอเท่านั้น จะให้หนูทำอะไรหนูก็ยอมทั้งนั้น”
เสียงหวานดังขึ้นทันทีที่มาถึงคลับมาริโอ คลับชื่อดังที่ครั้งหนึ่งหญิงสาวเคยถูกผู้เป็นพ่อเลี้ยงหลอกมาขายตัวที่นี่ทำให้หล่อนได้มีโอกาสพบกับเจ๊ดาว เจ้าของคลับผู้ใจดีที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้เมื่อครั้งนั้น
หลังจากที่คอยดูแลผู้เป็นแม่ที่ออกมายืนรอเธอจนเป็นลมไปให้ค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้างชญาวีร์ก็รีบตรงดิ่งมายังสถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าจะไม่มีวันหวนกลับมาอีกเป็นครั้งที่สองเข้าจนได้ ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจหรือคิดจะเหยียดหยามหญิงสาวที่ทำงานขายตัวแลกเงิน แต่เพราะนิสัยที่รักศักดิ์ศรีที่เป็นดั่งเครื่องยืนยันสุดท้ายที่มันจะทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้!! ไม่ใช่ตอนที่แม่ของเธอกำลังป่วยหนักและกำลังรอนอนการรักษาแบบนี้!!
- ผู้เขียน
