"พอแล้ว..." ร่างใหญ่ขยับชิดคนตัวเล็กกว่าที่กำลังรินน้ำตาเปื้อนสองแก้มขณะที่เล่าเรื่องราวแต่หนหลังให้เขาฟัง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปาดเช็ดน้ำตาให้เธอก่อนจะรั้งมากอดไว้แนบอกเพื่อปลอบโยน เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี แม้มันจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตาม
"พี่ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย สิบสองปีแล้วที่ย้ายจากที่นั่นมาพี่ก็ไม่เคยกลับไปอีก ไม่นึกเลยว่า...จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ออ...แล้วพี่น้องของเราอีกสองคนล่ะ ไปไหน"
"ใครคะ...หนูเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ไม่มีพี่น้องค่ะ"
"มีสิ...มีเด็กผู้หญิงสามคนที่นั่น ชื่อคล้ายๆ กัน หน้าตาเหมือนๆ กันพี่จำได้" ราเชนทร์เถียง แต่ยังไม่ยอมปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมแขน "อ๋อ...แค่ลูกพี่ลูกน้องค่ะ พี่อ้ายกับพี่เอื้อย ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน เฮียจำไม่ได้เหรอคะ"
ชายหนุ่มเริ่มกลอกตาและรำลึกไปถึงช่วงเวลานั้น
"อืม...พี่ก็ลืมๆ นะ ม
