แล้วจู่ๆ เสียงรถคันหนึ่งก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน แสงไฟสาดเข้ามาภายในฝ่าสายฝนจนทำให้ทั้งสามต้องหยีตา
"ซวยแล้ว...ไหนบอกผัวมึงไปหลายวันไงอีบุหลัน"
"กูไม่รู้...มึงรีบกระโดดหน้าต่างหนีไปก่อนเร็วไอ้อ้น"
บุหลันจำได้แม่นว่าเสียงรถคันนั้นเป็นของสามีเธอแน่นอน เช่นเดียวกับแก้ววัลลา เด็กสาวยิ้มอย่างมีความหวัง เหมือนชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นได้แล้วตกลงมาบนฟูกที่นอนนุ่มๆ รอดตายปาฏิหาริย์
"พ่อจ๋า..." เธอรีบลุกวิ่งไปยังประตูบ้าน รอให้บิดาจอดรถตรงลานข้างๆ เสร็จแล้วก็ยังยืนคอยอยอยู่อย่างนั้น...ทั้งน้ำตา
บุหลันตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่ความคิดชั่วร้ายไม่เคยหายไปจากสมองคนเลวๆ เช่นนาง มีดที่หล่นอยู่ข้างๆ ตู้โชว์ถูกเท้าสะกิดกวาดให้ถลาไปอยู่ใกล้ๆ กันกับตรงที่แก้ววัลลายืนอยู่
และเมื่อประมุขของบ้านเดินผ่านธรณีประตูเข้ามา...
"มันเกิดอะไรขึ้น!!"
"พ่อจ๋า ฮือๆๆ พ่อจ๋าช่วยหนูด้วย!" แก้ววัลลาโผเข้ากอดบิดาด้วยควา
