ต้าซ๊อตระกูลหยาง

ขายของวันแรก

คืนที่ผ่านมาเป็นคืนที่เจียซินนอนหลับได้อย่างสนิทที่สุดในรอบ 12 ปี

หญิงสาวนั่งอยู่หน้าเตาถ่าน เธอยกหม้อข้าวที่พึ่งสุกลงไปวางไว้ที่พื้นอย่างระมัดระวัง แล้วเอาหม้อจับฉ่ายที่ทำไว้ขึ้นไปอุ่นให้ร้อนต่อ ระหว่างที่รออาหารร้อนเธอก็รีบเข้าไปจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเจียซินก็รีบออกมายกหม้ออาหารที่ร้อนแล้วลงจากเตาไฟ เธอรีบเอากระทะขึ้นตั้งไฟเพื่อจะได้ทำผัดผักต่อ เนื้อหมูและผักที่เตรียมไว้ถูกนำลงไปผัดตามลำดับ

เจียซินตั้งใจเติมส่วนผสมต่าง ๆ อย่างพิถีพิถัน เธอใส่ใจทุกอย่างแม้กระทั่งการล้างวัตถุดิบ เธอไม่เหนื่อยแม้แต่น้อยขอเพียงให้ได้อาหารที่ดีออกไปขายให้ลูกค้า

" หื้ออ อร่อยแล้ว " หญิงสาวใช้ช้อนตักอาหารในกระทะขึ้นมาชิมเพื่อความแน่ใจก่อนจะเริ่มตักอาหารใส่หม้อที่เตรียมไว้

เจียซินจัดของใส่กระบุงเตรียมตัวหาบออกไปขายที่ตลาดมืด เธอไม่รู้เลยว่าในห้องข้าง ๆ มีบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไป

" อาหรู มาหาแม่เร็วเข้า อาหรู "

มารดาของเลี่ยงหรูตะโกนเรียกลูกสาวที่ซักผ้าอยู่หลังห้องด้วยความตื่นเต้น เช้าวันนี้เธอตื่นขึ้นมา ด้วยแปลกใจ ช่วงล่างของเธอจากเดิมที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแต่วันนี้เธอสามารถขยับปลายเท้าได้ อย่างน่าอัศจรรย์

" มีอะไรจ๊ะแม่ ทำไมเรียกฉันเหมือนตกใจอะไรแบบนั้นล่ะ "

เลี่ยงหรูเอ่ยถามแม่ของเธอโดยยังไม่ทันได้สังเกตว่าปลายเท้าของแม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว

" ดูนั่นเร็วเข้า "

แม่เลี่ยงกระดิกเท้าของตนเองให้ลูกสาวดู เพียงแต่เธอยังไม่สามารถยกขาขึ้นเองได้ มันก็เป็นสัญญาณที่ดีสำหรับ คนที่เป็นผู้ป่วยติดเตียงมานานเช่นเธอ

" มะ..แม่ เป็นไปได้อย่างไร เกิดเรื่องอัศจรรย์แบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกันจ๊ะ "

สองแม่ลูกโถมเข้ากอดกันด้วยความตื้นตันใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อย ๆ คิดตามลำดับเหตุการณ์ว่าเป็นเพราะอะไรเส้นประสาทของแม่เลี่ยงจึงกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง

" แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก ยาเราก็กินชุดเดิม นอกจากกับข้าวที่เจี...."

แม่เลี้ยงหยุดชะงักทันทีเมื่อนึกถึงอาหารที่เจียซิมทำมาให้ รสชาติของมันหอมหวานสุดแสนจะอร่อยไม่ว่าจะเป็นเนื้อหมูหรือผักที่รวมกันอยู่

" แม่คิดเหมือนฉันใช่ไหมจ๊ะ "

เลี่ยงหรูเองก็คิดไม่ต่างจากมารดาสักเท่าไหร่ เพราะการใช้ชีวิตของเธอไม่มีอะไรผิดไปจากเดิมมีเพียงเมื่อวานที่เจียซินทำอาหารมาให้กิน ซ้ำผัดผักใส่เนื้อหมูจานนั้นก็มีรสชาติที่แสนจะอร่อย เธออดคิดไม่ได้เลยว่าสาวน้อยคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นแน่นอน

" แม่คิดว่าเป็นผัดผักที่อาซินเอามาให้เมื่อวาน ลูกลองเปิดแผลเป็นที่หลังให้แม่ดูหน่อยได้ไหม"

แม่เลี่ยงขอดูแผลเป็นที่แผ่นหลังของเลี่ยงหรู เพื่อหาคำยืนยันว่าทั้งคู่คิดไม่ผิด

" ได้จ้ะ "

หญิงสาวหันหลังไปทางที่มารดานั่งอยู่ก่อนจะเปิดเสื้อขึ้นอย่างรวดเร็ว

" อึก อะ..อาหรู หายไปแล้วลูก หายไปแล้ว "

แม่เลี่ยงน้ำตาร่วงอาบใบหน้าเมื่อแผลเป็นที่ครั้งหนึ่งนางได้พลั้งเผลอทำน้ำร้อนลวกหลังบุตรสาวจนเป็นตราบาปในใจนางมานาน แต่ตอนนี้รอยแผลนั้นหายไปหมดแล้ว

" จริงหรือจ๊ะแม่ " เลี่ยงหรูเอ่ยถามแม่เลี่ยงด้วยความตื่นเต้น เธอเคยปวดเเสบปวดร้อนกับแผลนี้มานานกว่าจะหาย แต่ก็ยังคงสภาพที่ไม่น่าดูเอาไว้

" คงเป็นโชคดีของเราแล้วที่ได้รู้จักกับอาซิน "

" ใช่ เป็นโชคดีของเราจริง ๆ หากแม่กลับมาเดินได้อีกครั้ง แม่จะไม่ลืมบุญคุณของอาซินเลย "

แม่เลี่ยงเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข การเป็นผู้ป่วยติดเตียงมันทรมานแค่ไหนนางรู้ดีที่สุด นางเฝ้ามองลูกสาวของตนเองปรนนิบัตินางโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ

มันทำให้นางเป็นทุกข์ใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องมานอนเป็นผักเพิ่มภาระให้ลูกสาว เลี่ยงหรูควรจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแต่กลับจะต้องมาจมปลักอยู่ตรงนี้เพื่อดูแลนาง

" ฉันเหมือนกันจ้ะแม่ ฉันดีใจเหลือเกินที่แม่จะมีโอกาสมาเดินได้อีกครั้ง "

สองแม่ลูกนั่งกอดกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เลี่ยงหรูจะเดินออกมาดูว่าเจียซินออกไปขายของแล้วหรือยัง

" เธอแอบกังวลใจอยู่บ้าง หากอาหารของเจียซินทำให้ผู้ป่วยฟื้นฟูขึ้นมาได้ดีขนาดนี้ มันอาจจะทำให้เจียซินมีอันตรายก็ได้ "

ทางฝั่งเจียซิน เธอหาบกระบุงอาหารเดินออกมาขายตามทางตั้งแต่ยังไม่ 6 โมงเช้าแต่ก็ยังขายไม่ได้สักจาน

" ข้าวราดแกงจ้า อาหารอร่อย ๆ มาแล้วจ้า ฉันพึ่งผัดร้อน ๆ ใหม่ ๆ เลยนะจ๊ะ มีทั้งผัดผักใส่เนื้อหมูชิ้นโต ๆ และต้มจับฉ่ายรับรองว่าหอมอร่อยแน่นอนจ้าพี่ชาย เอาอาหารสักจานไหมจ๊ะ ฉันให้พี่ชิมก่อนก็ได้ ปกติฉันขายข้าวราดแกง 2 อย่างแค่ 3 เหมาแต่ถ้าตักเป็นกับข้าว จานละ 5 เหมา "

แม้เธอจะพยายามขายครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกคนก็ไม่สนใจอาหารของเธอเลย บางคนเดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง คนอื่น ๆ ก็ส่ายหัวแล้วมุ่งหน้าไปที่จุดหมายของตัวเอง

" เฮ้ออ หรือเราจะออกมาเช้าเกินไปอย่างนั้นหรือ "

เจียซินหยุดพักอยู่ระหว่างทางเดินไปที่ตลาดมืด เธอวางกระบุงลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่

" เอาเถอะ มันแค่พึ่งเริ่มสู้ ๆ " หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองแล้วยกไม้หาบขึ้นพาดไหล่อีกครั้ง เธอมุ่งหน้าไปที่ตลาดมืดอย่างมีความหวัง เจียซินเชื่อว่าปลายทางของความพยายาม คือความสำเร็จที่รออยู่อีกฟากฝั่ง

" มาแต่เช้าเลยหรือน้องสาว วันหลังมาสายสักหน่อยก็ได้ เช้าขนาดนี้เขายังไม่ค่อยกินเท่ากันหรอก บางคนก็กินมาจากที่บ้านแล้ว เดินเข้าไปเลือกโต๊ะได้เลย "

ผู้คุมที่อยู่ด้านหน้าจำเจียซินได้ วันนี้เขาจึงเปิดประตูให้เธอเข้าไปขายของได้อย่างง่ายดาย

" ขอบคุณจ้ะพี่ชาย "

เจียซินรับฟังความคิดเห็นของทุกคน อาจจะเป็นจริงอย่างที่ผู้คุมบอกก็ได้ เพราะเช้ามานี่เกือบชั่วโมงแล้วที่เธอเดินขายข้าวราดแกง แต่ปรากฏว่าไม่ได้ขายสักจานหรืออาจจะเป็นเพราะเธอทำมาเช้าเกินไปจริง ๆ

" เฮ้อ ถ้าขายช้าเกินไป อาหารพวกนี้จะเสียหรือเปล่านะ "

เจียซินบ่นพึมทำกับตัวเอง เธอมองดูภายในตลาด ยังมีพ่อค้าแม่ค้ามาไม่มากสักเท่าไหร่

วันนี้เธอเลือกแคร่ไม้ที่มีขนาดต่ำกว่าช่วงเอว เพื่อจะได้เอากระบุงทั้ง 2 อันของเธอขึ้นไปวางบนนั้นได้พอดี

เจียซินเตรียมพร้อมในการตักอาหารขายตลอดเวลา ผู้คนที่เป็นพ่อค้าแม่ค้าสั่งเริ่มหลั่งไหลเข้ามาจับจองโต๊ะตามใจชอบ

" กับข้าวร้อน ๆ นะจ๊ะกับข้าวร้อน ๆ พี่ชายพี่สาวพ่อค้าแม่ค้าคนไหนที่ยังไม่ได้กินข้าวมาจากบ้าน มาลองชิมกับข้าวของฉันดูก่อนได้นะจ๊ะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แค่มาลองชิมดูก่อนก็ได้จ้ะ "

เจียซินร้องเรียกลูกค้าที่เป็นพ่อค้าแม่ค้าด้วยกันให้เข้ามาชิมอาหารของเธอก่อน แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าเข้ามา ทุกคนต่างกลัวว่าถ้ามาชิมแล้วอย่างไรก็ต้องเสียเงินซื้อ

เมื่อการเรียกลูกค้าไม่เป็นผล เจียซินจึงนั่งทบทวนว่าจะทำอย่างไรต่อ วันพรุ่งนี้เธอคงต้องทำอาหารออกมาช่วงใกล้เที่ยงเสียแล้ว

" แม่หนูมีอะไรมาขายบ้าง "

หญิงชราที่นำปลามาขายอยู่ถัดจากโต๊ะของเจียซินไปอีก 2 โต๊ะ นางเดินมาดูว่าเจียซินทำอะไรมาขายบ้างเพราะหลานของนางยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

" มีผัดผักใส่เนื้อหมูกับต้มจับฉ่ายจ๊ะคุณยาย ถ้าราดข้าวจานละ 3 เหมาเท่ากับเป็นกับข้าวจานละ 5 เหมาจ้ะ ยายลองชิมดูก่อนก็ได้นะ "

เจียซินตักอาหารขึ้นมาอย่างละ 1 ช้อนใส่ถ้วยให้หญิงชราได้ชิมดูก่อน

" โอ้ อร่อยมาก แม่หนูนี่รถมือดีนะเนี่ย ทำอาหารได้กลมกล่อมมาก อย่าว่ายายยุ่งยากเลยนะลูก ยายคิดว่าหนูน่าจะหาผักหรือของสดมาขายในช่วงเช้า ๆ แบบนี้ แต่ถ้าเป็นอาหารพวกนี้ให้หนูทำมาขายช่วงกลางวันน่าจะขายดีกว่า ส่วนมากแล้วทุกคนจะกินข้าวมาจากที่บ้านแล้ว ถ้านำอาหารมาขายตอนกลางวันเป็นช่วงเวลาเร่งด่วนหนูน่าจะได้ขายดีเพราะอาหารของหนูรสชาติอร่อยมาก "

หญิงชราตัดสินใจแนะนำช่วงเวลาที่น่าจะได้ขายดีให้กับเด็กสาวที่พึ่งมาใหม่ นางและหลานชายหาปลามาขายอยู่ที่นี่เป็นประจำ จึงพอจะรู้อยู่บ้างว่าช่วงเวลาไหนเขาขายอะไรกัน

" เป็นอย่างนั้นเองหรือจ๊ะยายฉันก็คิดอยู่ว่าทำไมเช้านี้ยังขายไม่ได้สักจานเลยที่แท้เป็นเพราะผิดเวลานี่เอง "

เจียซินรับฟังความคิดเห็นของหญิงชราตรงหน้า เธอลองคิดตามที่หญิงชราพูดเพื่อหาทางปรับเปลี่ยนเวลาขายอีกรอบหนึ่ง

" แม่หนูลองเอาไปคิดดูก่อนนะลูก ส่วนของยายเอาข้าวราด 2 จาน "

" ได้จ้ะยายรอสักครู่นะจ๊ะเดี๋ยวฉันตักให้ "

เจียซินตักข้าวราดแกงทั้ง 2 อย่างให้หญิงชรา 2 จานพร้อมกับเก็บเงินมา 6 เหมา เธอตื่นเต้นดีใจมากที่สามารถขายอาหารได้แล้วในเช้าวันนี้ "

ไม่นานก็มีผู้คนเข้ามาเดินซื้อหา สิ่งของ เครื่องใช้กันมากมาย

เป็นจริงอย่างที่หญิงชราบอกเพราะเช้านี้เจียซินไม่ได้ขายกับข้าวของเธอเลยแม้แต่น้อยจนกระทั่งหูช่วงเวลาเกือบเที่ยงวัน

เจียซินชิมดูอาหารของเธออีกรอบ เมื่อเห็นว่าอาหารยังคงปกติอยู่ไม่มีอะไรเสียหาย เธอจึงร้องเรียกลูกค้าไปเรื่อย ๆ เช่นเดียวกับพ่อค้าแม่ค้าคนอื่น

ในช่วงเวลาเร่งด่วนตอนเที่ยงวันเช่นนี้ พ่อค้าแม่ค้าทุกคนต่างเริ่มหาของกินกัน หลายคนบางคนก็ออกไปหาของกินด้านนอกตลาดมืด

แต่บางคนที่ไม่มีใครเฝ้าสินค้าให้ก็หาอาหารที่มีอยู่ด้านในเจียซินจึงเริ่มได้ขายกับข้าวที่เตรียมมาอีกครั้ง

" มีอะไรกินบ้างน้องสาว "

หญิงวัยกลางคนที่เข้ามาขายของอยู่ไม่ไกลจากเจียซินสักเท่าไหร่ นางเดินเข้ามาถามดูว่าเจียซินทำอะไรมาขายบ้าง

"มีผัดผักใส่เนื้อหมูแล้วก็ต้มจับฉ่ายจ้ะพี่สาว ราดข้าวจานละ 3 เหมาแต่ถ้าตัดเป็นกับข้าวจานละ 5 เหมาจ้ะ "

" พี่เอาผัดผักราดข้าว 2 จานแล้วก็ต้มจับฉ่ายอีก 1 ถ้วย "

" ได้จ้ะ พี่สาวรอสักครู่นะจ๊ะ "

เจียซินรีบตักอาหารตามที่ลูกค้าสั่งด้วยความดีใจ เธอนั่งรออยู่นานจนคิดว่าวันนี้จะไม่ได้ขายเสียแล้ว

" ได้แล้วจ้าพี่สาวของพี่สาวทั้งหมด 1 หยวนกับ 1 เหมา ถ้ารสชาติเป็นยังไงบอกฉันได้นะจ๊ะฉันจะปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น "

" ได้ ๆ นี่เงิน 1 หยวนกับ 1 เหมา เดี๋ยวพี่เอาจานมาคืนพี่จะบอกอีกทีนะ "

" ขอบคุณจ้ะพี่สาว "

เจียซินรับเงิน 1 หยวนกับ 1 เหมามาเก็บไว้ด้วยความดีใจ ไม่นานพ่อค้าแม่ค้ารวมถึงผู้ดูแลตลาดต่างก็พากันทยอยเข้ามาสั่งอาหารของเธอกิน

" รสชาติอาหารเป็นยังไงบ้างจ๊ะพี่ชาย ฉันควรปรับปรุงแก้ไขตรงไหนอีกไหม "

" อาหารอร่อยแล้วน้องสาว อร่อยกว่าเจ้าไหน ๆ ที่ขายแถวนี้เลยแหละ เสียอย่างเดียวคือมันไม่ร้อน น้องสาวทำมาเช้าเกินไปใช่ไหม "

หนึ่งในผู้คุมตอบกลับอย่างเป็นกันเอง

" ใช่จ้ะวันนี้ฉันทำมาเช้าเกินไป พรุ่งนี้ฉันจะมาในช่วงใกล้เที่ยงอาหารจะได้ร้อน ๆ อยู่นะจ๊ะ "

" ดี ๆ แต่ถ้าช่วงเช้าหาอะไรมาขายก่อนก็ได้นะ ใกล้เที่ยงค่อยเอาอาหารมาขายอีกรอบก็ยังได้ "

" ฉันก็กำลังคิดเหมือนกันจ้ะพี่ชาย ขอบคุณพี่ชายมากเลยนะจ๊ะที่แนะนำฉัน "

ครู่เดียวอาหารของเจียซินก็ถูกพูดไปปากต่อปาก ว่าอาหารมีรสชาติอร่อยและราคาถูก แถมยังใส่เนื้อให้เป็นจำนวนมากอีกด้วย

อาหารที่เธอทำมา 2 หม้อหมดภายในพริบตา แต่วันพรุ่งนี้เธอต้องเปลี่ยนเวลาใหม่ เพื่อให้อาหารยังคงความอุ่นร้อนอยู่เมื่อถึงเวลาที่ลูกค้าต้องการกิน

เจียซินเก็บของใส่กระบุงแล้วหากออกไปจากตลาดมืด ในกระเป๋าเสื้อของเธอมีเงินอยู่เกือบ 20 หยวน หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุขจนลืมความเหนื่อยล้า