ต้าซ๊อตระกูลหยาง

ปาฏิหาริย์

เลี่ยงหรูยืนรอเจียซินอยู่หน้าห้อง เพียงสายตาของเธอเห็นหญิงสาวที่รอคอยเดินหาบกระบุงเข้ามาในซอยก็รีบทักทายอย่างดีใจ

" อาซินน้องกลับมาแล้วเหรอ "

" กลับมาแล้วจ้ะพี่เลี่ยงหรู มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะทำไมถึงดูตื่นเต้นดีใจถึงเพียงนี้ "

เจียซินถามกลับด้วยความสงสัย เธอยังไม่รู้ตัวว่าตนเองเผลอเอาน้ำมรกตที่ตักออกมากิน เติมลงไปในผัดผักให้สองแม่ลูกได้กิน

" วางของแล้วเข้ามาในห้องพี่ก่อนเร็ว "

เจียซินรีบเก็บของแล้วตามเข้าไปในห้องของเลี่ยงหรูอย่างรวดเร็ว เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

" มีอะไรหรือจ๊ะ "

หญิงสาวนั่งลงข้างบุคคลทั้งสองที่รอเธออยู่ แม่เลี่ยงเปิดผ้าห่มขึ้นแล้วขยับขาให้เจียซินดูว่าช่วงล่างของตนเองกลับมาใช้งานได้แล้ว

" ป้าขยับได้แล้วนะอาซิน เป็นเพราะผัดผักที่อาซินเอามาให้เมื่อวาน พอตอนเช้าขาของป้าก็เริ่มมีความรู้สึกอีกครั้ง ขอบใจมากนะลูก ขอบใจอาซินมากจริง ๆ "

แม่เลี่ยงตอบเจียซินอย่างมีความสุข แต่เจียซินกลับนั่งหน้างุนงงอย่างไม่เข้าใจเธอค่อยครุ่นคิดอย่างละเอียด ว่าทำไมแม่เลี่ยงและเลี่ยงหรูจึงพูดเหมือนว่าการหายป่วยไข้ในครั้งนี้ถึงเป็นความดีความชอบของเธอ

" โฮะ รึว่า "

หญิงสาวยกมือขึ้นป้องปากด้วยความตกใจ เมื่อเธอเรียบเรียงเหตุการณ์จนกระจ่างแล้วว่าตัวเองได้เผลอเติมน้ำมรกตที่ตักออกมากินใส่ลงไปในผัดผัก

" อาซินอย่าได้กลัวไป ป้าก็จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่ทำให้อาซินต้องเดือดร้อนแน่นอนจ้ะ "

แม่เลี่ยงที่เห็นท่าทางของเจียซินเลยรีบเอ่ยขึ้นให้เธอคลายกังวล

" พี่ก็เหมือนกันอาซิน ต่อไปนี้น้องอยู่ที่นี่แบบไม่ต้องจ่ายค่าเช่าเลยก็ได้ พี่ขอบคุณอาซินมากที่ทำให้พวกเราทั้งคู่เหมือนได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง "

เลี่ยงหรู่เอ่ยเสริมแม่ของเธออีกคน เธอไม่รู้จะหาอะไรมาตอบแทนเจียซินได้อีกแล้ว

" ไม่ได้หรอกจ้ะพี่เลี่ยงหรู ฉันขอจ่ายค่าห้องเหมือนเดิมดีกว่าจ้ะ สิ่งที่ทำให้คุณป้าหายป่วยฉันก็ได้มาจนคนอื่นเช่นกันจ้ะ ขอเพียงเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราก็พอ "

หญิงสาวไม่กล้ารับเอาความดีความชอบเป็นของตัวเอง เพราะเธอเองก็ได้รับความช่วยเหลือมาอีกต่อหนึ่ง

" ถ้าอย่างมนั้นต่อไปนี้ หากอาซินมีอะไรให้พี่ช่วยเหลือต้องบอกพี่ทันทีรู้ไหม "

" จ้ะ ว่าแต่อาการของคุณป้าเริ่มขยับได้มากขึ้นรึยังจ๊ะ "

เจียซินหันไปถามอาการของป้าเลี่ยงอย่างใส่ใจ

" ขยับปลายเท้าได้แล้วลูก กว่าจะเดินได้อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย "

" ถ้าอย่างนั้นขอแก้วเปล่าให้ฉันสักหนึ่งใบได้ไหมจ๊ะ " เจียซินเอ่นยขอแก้วน้ำกับเลี่ยงหรู เธอตั้งใจจะเข้าไปตักน้ำมรกตในลำธารมาให้ป้าเลี่ยงได้ดื่มกินให้หายขาดจากอาหารป่วย

" นี่จ้ะแก้วเปล่า น้องจะเอาไปทำอะไรหรืออาซิน " เลี่ยงหรูยื่นแก้วเปล่าให้เจียซินพร้อมกับเอ่ยถามเธอไปด้วย

" เดี๋ยวฉันมานะจ๊ะ "

เจียซินไม่ได้ตอบคำถามอะไรแต่เธอเดินกลับไปที่ห้องของตนเองแล้วหายไปครู่หนึ่ง

หญิงสาวเดินกลับเข้ามาในห้องของเลี่ยงหรูอีกครั้งพร้อมกับน้ำที่เต็มแก้ว เธอยื่นแก้วน้ำให้ป้าเลี่ยงและเลี่ยงหรูดื่ม

" ป้าเลี่ยงดื่มก่อนนะจ๊ะ เหลือไว้ส่วนหนึ่งให้พี่เลี่ยงหรูดื่มด้วยก็ได้จ้ะ จะได้สุขภาพแข็งแรงขึ้น "

สองคนแม่ลูกมองดูน้ำใสสะอาดที่อยู่ในแก้วใบนั้น แม่เลี่ยงยกขึ้นดื่มกันโดยไม่เอ่ยถามอะไรสักคำ

" อึก อึก อ๊าาา นี่คือน้ำอะไรกัน ทำไมถึงได้หอมสดชื่นถึงเพียงนี้ อาหรูดื่มเร็วเข้าลูก "

แม่เลี่ยงรีบยื่นน้ำที่เหลืออยู่ให้บุตรสาวกินทันที เลี่ยงหรูก็ไม่รอช้า เธอไม่คิดสงสัยอะไรแม้แต่น้อยมือของเธอรีบกระดกน้ำในแก้วเข้าปากอย่างรวดเร็ว

" อึก อึก อ๊าา สดชื่นมากจริง ๆ ด้วยจ้ะแม่ ฉันรู้สึกกระชุ่มกระชวยมีแรงเต็มเปี่ยมจนบอกไม่ถูก "

เลี่ยงหรูหันไปพูดกับมารดาของเธอ ด้วยใบหน้าที่สุขล้น แม่เลี่ยงก็ไม่ต่างจากลูกเลยสักนิดหน้าตาของนางชื่นมื่นมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

" อาหรู ไหนลูกลองช่วยพยุงแม่ขึ้นหน่อยได้ไหม "

" ได้จ้ะ แม่ค่อย ๆ ทรงตัวก่อนนะจ๊ะ "

เจียซินมองสองคนแม่ลูกที่กำลังช่วยประคองกันขึ้นเดินอย่างระมัดระวัง ตัวเธอเองก็เดินเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เพื่อช่วยประคองอีกแรงหนึ่งด้วย

แม่เลี่ยงทรงตัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวขาออกมาทีละข้างอย่างช้า ๆ

" อะ..อาหรู อาซินดูสิ ดูแม่เดินได้แล้วจริง ๆ ด้วย " น้ำตาแห่งความทราบซึ้งใจไหลออกมาไม่หยุด

ใครจะไปเชื่เพียงแค่ได้กินน้ำที่เจียซินเอาให้ 1 แก้ว แม่เลี่ยงก็กลับมาเดินได้อย่างปาฏิหาริย์ นางเรียกหญิงสาวทั้งสองให้มองดูขาของนางอย่างมีความสุข

" ฉันดีใจด้วยนะจ๊ะป้า ป้ากับพี่เลี้ยงหรู ค่อย ๆ หัดเดินกันต่อไปนะจ๊ะ ถ้ามีอะไร ให้ฉันช่วยป้าเรียกฉันได้ตลอดเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะ "

เจียซินขอตัวกลับไปที่ห้องของเธอเมื่อหมดห่วงแล้ว เธอต้องการให้สองแม่ลูกได้ใช้เวลาและพื้นที่ในการหัดเดินให้ได้มากที่สุด

เมื่อเข้ามาในห้องของตัวเองแล้ว หญิงสาวจึงลงมือล้างถ้วยล้างจานและเครื่องครัวทุกอย่าง พร้อมทั้งทำความสะอาดกระบุงทั้งสองอีกครั้ง

" พรุ่งนี้ช่วงเช้า ลองเอาผักไปขายจะดีไหมนะ ค่อยกลับมาทำกับข้าวช่วงสายสักหน่อย หากขายไม่ได้ก็แค่เอากลับมาทำอาหารขายเท่านั้น "

หญิงสาวนั่งบ่นพึมพำเบา ๆ อยู่คนเดียว เมื่อล้างถ้วยล้างจานทุกอย่างเสร็จแล้วเธอจึงคว่ำพักไว้ให้แห้งก่อน ระหว่างนั้นหญิงสาวจึงเข้าไปในนิติเพื่อดูผัก เธอกำลังคิดว่าจะเอาอะไรออกไปขายบ้าง และ พรุ่งนี้ จะทำอาหารเมนูไหนขายอีก

เจียซินเดินดูแปลงผักต่าง ๆ อย่างมีความสุข บรรยากาศที่เขียวชอุ่มสดชื่น บำบัดเยียวยาจิตใจเธอได้ดีไม่น้อย

" ถ้าถอนผักไว้เลยผักจะเหี่ยวไหมนะ "

เจียซินไม่คิดเฉย ๆ เธอลงมือถอนผัก 4-5 ต้นสำหรับไปทำอาหารเย็นกิน แล้วยังถอนเผื่อจะไปขายวันพรุ่งนี้ด้วย เพื่อจะทดสอบด้วยว่าหากถอนผักไว้ตั้งแต่วันนี้แล้ววางไว้ในมิติผักสดเหล่านี้จะเหี่ยวเฉาหรือไม่

ท้องฟ้าในมิติสดใสอยู่ตลอดเวลา แสงอันอบอุ่นฉายอยู่เหนือสวนผักสีเขียวชุ่มที่เจือซินกำลัง คุกเข่าลงพื้นเพื่อเก็บผักสดอย่างระมัดระวัง

สีสันสดใสขอผักต่าง ๆ ทั้งแครอท พริก ผักกาด กะหล่ำปลี คะน้า ผักบุ้ง กวางตุ้ง ต้นหอมผักชี มะเขือยาว มะเขือเทศ สีโดดเด่นตัดกับพื้นดินสีน้ำตาล ขณะที่เจียซินนั่งลงเก็บผักอยู่ กลิ่นหอมของหมู่มวลดอกไม้ก็โชยมาตามกระแสลม ทำให้เธอเก็บเกี่ยวผลผลิตจากสวนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

" สวยจริง ๆ ว่าแต่พรุ่งนี้จะทำอะไรขายบ้างน๊า " เจีบซินมองเห็นดอกต้นหอมที่อยู่ไม่ไกลสักเท่าไหร่เธอจึงเดินไปเด็ดมาไว้เพื่อผัดใส่กับเนื้อหมูไปขายในวันพรุ่งนี้

เจียซินตัดสินใจว่าจะทำสามชั้นตุ๋นผักกาดดองเพิ่มอีก 1 อย่าง เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอจึงรีบเก็บผัก รวบรวมเอาไว้ใกล้กับกระท่อม แล้วรีบกลับออกไปล้าง ๆ ตัวเพื่อเดินไปซื้อผักดองแถวหน้าตลาดต่อ

" อยู่นี่ก่อนนะเจ้าผักหวังว่าพวกเธอคงจะไม่เหี่ยวเฉานะ เดี๋ยวฉันจะกลับมาทำความสะอาดพวกเธออีกที "

พูดจบเจียซินก็เดินออกไปจาก มิติ แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านขายผักดองที่ตลาดหน้าถนนทันที

"อ้าว แม่หนูที่มาซื้อเครื่องครัวกลับบ้านเมื่อวานใช่ไหม เป็นอย่างไรบ้างขายของดีไหม "

หญิงที่เป็นเจ้าของร้านเครื่องครัวเอ่ยทักทายเจียซินอย่างเป็นกันเอง เมื่อเช้าเธอมองเห็นแต่แผผผ่นหลังของเจียซินจึงเรียกเอาไว้ไม่ทัน

" สวัสดีจ้ะป้า วันนี้ของที่ทำไปขายหมดทุกอย่างจ้ะ แต่ฉันออกเช้าเกินไปไป กว่าจะได้ขายก็เป็นตอนเที่ยง ฉันเองก็ลุ้นแทบแย่เหมือนกันจ้ะ "

" ไม่เป็นไร ๆ พรุ่งนี้ค่อยปรับเปลี่ยนเวลาใหม่ แรก ๆ ก็ต้องลองผิดลองถูกแบบนี้แหละ เมื่อเช้าป้าเปิดร้านออกมาเห็นแต่เเผ่นหลังหนูเลยไม่ทันได้อุดหนุนกัน ถ้าพรุ่งนี้ผ่านทางนี้อย่างลืมเรียกป้านะจ๊ะ "

" ได้เลยจ้ะป้า อ้อ ที่ร้านป้ามีเชือกขายไหมจ๊ะ "

หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าต้องหาเชือกไปมัดผักจึงเอ่ยถามเจ้าของร้านเครื่องครัวไปด้วยเลย

" แม่หนูจะเอาไปมัดอะไร " เจ้าของร้านถามกลับเพื่อจะได้จัดเชือกให้ถูกประเภท

" ฉันจะเอาไปมัดผักจ้ะป้า พอดีช่วงเจ้าว่าง ๆ ฉันก็เลยรับผักจากชาวบ้านมาขายก่อน สายสักหน่อยค่อยเข้าไปทำอาหารออกมาขายจ๊ะ "

" มีจ้ะมี ถ้ามัดผักต้องใช้เชือกกล้วยมัด รอป้าสักเดี๋ยวนะ "

" จ้ะป้า "

ครู่เดียวเจ้าของร้านก็เดินออกมาพร้อมกับเชือกกล้วยแห้งมัดใหญ่

" นี่จ้ะแม่หนู 2 เหมาจ้ะ "

เจียซินรีบรับของไว้แล้วล้วงกระเป๋าหาเงินออกมาจ่าย จากนั้นเธอก็เดินไปซื้อผักดองตามที่ตั้งใจเอาไว้