"ออกไป ออกไปให้หมด!"
เสียงโวยวายดังออกมาจากกระโจมที่พักของเจินซู่ ส่วนเจ้าของเสียงตะโกนกร้าวนั้นคือเจินเม่ยที่ไล่ตวาดท่านหมอที่มาดูอาการมารดานาง
"เกิดอันใดขึ้น"
อี้เฟยถามไถ่ทหารที่เดินนำหน้าท่านหมอออกมาสวนกับพวกเขาพอดี
"คุณหนูรองคงกำลังเศร้าใจไม่อยากพบหน้าผู้คนพ่ะย่ะค่ะ"
เป็นท่านหมอที่ตอบคำถามของอี้เฟย น้ำเสียงท่านหมอวิตกเป็นสองส่วน ส่วนอีกหนึ่งเป็นน้ำเสียงค่อนไปทางสงสารเวทนายิ่ง
"เราเข้าไปดูพี่เจินเม่ยเถอะเพคะ"
ซูเหยาอยากเห็นผลงานนางใจจะขาดจึงรีบเอ่ยชวนอี้เฟยด้วยน้ำเสียงแสร้งทำเป็นห่วงใย
ม่านกระโจมถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างกำยำที่เดินนำเข้ามาก้าวหนึ่ง เพียงแค่ก้าวเดียวที่ย่างเข้าไปในกระโจม สิ่งของบางอย่างก็ลอยมาทางผู้มาเยือนทันที
เพล้ง!
โชคดีที่อี้เฟยไวพอตัวจึงใช้ชายอาภรณ์แขนเสื้อสะบัดแจกันที่ลอยมาทางเขาให้พ้นตัวได้
"ท่านพี่อี้เฟย"
น้ำเสียงใคร่รู้สึกผิดของเจินเม่ยดังขึ้นทั
