"ข้าเข้าใจแล้ว"
น้ำเสียงสิ้นหวังดังขึ้น สายตารัตติกาลคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีอ่อนที่ไร้เงานางในดวงตาคู่นั้น
"ดีมาก เหยาเหยาของข้า"
องค์ชายห้าหมดเรื่องจะสนทนากับเบี้ยหมดประโยชน์ในกระดานแล้วจึงลุกขึ้นสะบัดเสื้อผ้าไล่ฝุ่น
"ข้าหมดธุระแล้ว เชิญเจ้ากรมเหม่าสอบสวนต่อ"
"พ่ะย่ะค่ะ"
เหม่าทันเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับเฟิงซูเหยาอีกครั้งพร้อมเอ่ยถามเสียงกังวาลราวข่มขู่
"นักโทษเฟิงซูเหยา เจ้ามีความผิดฐานซ่อนสุมกองโจรเพื่อบุกเมืองหลวง โทษนี้หนักหนานัก หากเจ้ายอมบอกว่าใครเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง โทษตายสามารถละเว้นได้"
เฟิงซูเหยาที่ถูกใส่ร้ายอย่างเลือดเย็นจากคนที่นางรักสุดหัวใจค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่สวมชุดปักเลื่อมลายมังกรเช่นเดียวกับคืนวันนั้นเมื่อเก้าปีก่อนด้วยแววตาอบอุ่น
"เมื่อเก้าปีก่อน ข้ากลัวความตายเยี่ยงนัก กลัวว่าจะไม่ได้เห็นโลกกว้างที่ยังไม่เคยไป กลัวจะไม่ได้พบเจอสหายใหม่ที่
