ชิงเฉิงปรือตาและหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง นางคล้ายจะหมดสติแล้ว แต่ทว่านางได้ยินเสียงผู้คนดังเข้ามาเรื่อยๆ นางเร่งฝืนลืมตาและกรีดร้องอีกคราหนึ่ง
“ฝานเซี๊ยะกง เซี๊ยะกงเจ้าขา ข้าขาหัก แขนข้าหัก เซี๊ยะกง เซี๊ยะกง!!!!”
เซี๊ยะกงพลันได้สติโดยพลัน ยามเสียงนางหวีดร้องขึ้นจนสุดเสียง ผู้คนทะยานกรูกันไปในทิศทางเดียวกัน เสี่ยวไป๋และเสี่ยวเฮยวิ่งนำหน้าเซี๊ยะกงไป เซี๊ยะกงเร่งทะยานเหยียบยอดไม้อย่างเร่งร้อนใจ
เซี๊ยะกงเรียกหานางตลอดทาง มือหนาคลำดวงใจของตนเอง กุมมันไว้หัวใจร้าวรานนัก มิอยากคิดว่า นางที่มิมีวรยุทธจะเป็นเช่นใดบ้าง ยามตกลงมาจากหุบเหวสูงเช่นนี้
สกุลซูเร่งไปนำหมอมาทันใด ซูเอ้อซันนั้นมองความสูงของหุบเหว และร่องรอยรถม้าแล้ว จึงคาดคะเนว่าน้องสาวของตน คงมิอาจถูกเคลื่อนย้ายไปจากที่นี่ได้ หากนางยังคงรอดทางเดียวคือต้องไปนำหมอมา
ในท้ายที่สุด ผู้ที่สติยังดีมีเพียงซูเอ้อซัน ซึ่งได้แต่มองฝานเซี๊ย
