เซี๊ยะกงควบม้าไปก็ใจลอยไปถึงเนื้อหวานๆ ดีที่เจ้าเสี่ยวเฮยนั้นฉลาดนัก นำทางเซี๊ยะกงไปที่สาขาสำนักคุ้มภัยถูกต้องตรงตามสาขาที่ต้องการ มิเช่นนั้น วันทั้งวันคงต้องควบม้าไปมาเป็นแน่แท้ ยามที่เซี๊ยะกงถึงสำนักคุ้มภัยแล้ว ผู้คนเข้ามาทักทาย เซี๊ยะกงจึงหลุดจากภวังค์และกลับมาดุดันนัก แต่ยามพักสายตาไปคราหนึ่ง ใบหน้าเซี๊ยะกงก็ทำดวงตาหยาดเยิ้มล่องลอยไป ยิ้มระรื่น
ข้ารับใช้ถองกันเบาๆด้วยข้อศอก และกระซิบต่อกันไปน้อยๆ
“เฮ่ย...เจ้าว่านายท่านฝานอารมณ์ดีมาจากไหนว่ะ ใบหน้าเช่นนั้นน่าขนลุกยิ่ง ข้าล่ะหวั่นใจนักในยามที่นายท่านยิ้ม ออกมาเช่นนั้น”
“ชู่ว เจ้าอย่าพูดดังไปนัก ข้าว่านายท่านฝานยิ้มเช่นนั้น ก็คงมิพ้นเสี่ยวฝุเหริน เสี่ยวฝุเหรินของนายท่านยังวัยเยาว์เหมือนผลแตงอ่อนที่ขบเผาะเป๊าะๆ เช่นนี้ย่อมมิพ้นว่าภรรยาเอาอกเอาใจเป็นแน่แล้ว เจ้าเชื่อข้าซิ ข้าอาบน้ำร้อนมาก่อนเจ้า”
สองร่างซุบซิบกันไปมา ขาดการระวังตน จน
