เซี๊ยะกงคุมขบวนสินค้าไปด้วยตนเอง ผ่านหุบเขาทุรกันดารสายหนึ่ง ยามดึกคิดถึงฝุเหริน ยามสายก็คิดถึงฝุเหริน คนห่วงฝุเหริน กลุ้มอกกลุ้มใจนัก ถึงกับเอ่ยกับคนขับรถม้าออกมาว่า
“ถ้างานของเรามิอันตรายนัก ข้าคงนำฝุเหรินมาด้วยได้แล้ว ป่านนี้มิรู้ว่า นางจะเหงามากเช่นใดกันนะ”
คนขับรถม้าขำพรืด เอ่ยตอบออกไป
“นายท่านฝานขอรับ เรายังมิได้ออกพ้นเมืองเลยนะขอรับ เพิ่งห่างมิถึงครึ่งวัน นายท่านคิดมากเสียแล้วหรือขอรับ”
“อืม..สกุลฝาน ยามนี้มีภัยมาก ชิงเฉิงนางมิมีวรยุทธ จุดอ่อนเพียงสิ่งเดียวที่ข้ามีอยู่ และกังวลใจนักนั้นคือนาง”
“โถ่นายท่านขอรับ นายหญิงน้อยคือธิดาของท่านเจ้าเมือง ในยามนี้จวนของเราก็อยู่ติดกันแล้ว เหตุใดจึงจะต้องกังวลอีกขอรับ ท่านซูเอ้อซันก็ยังเป็นพี่ชายแท้ๆของนายหญิงน้อย อย่างไรคงมิปล่อยกันให้ตกตายหรอกขอรับ”
“เฮ้อ..ข้านั้นล่ะห่วงนางนัก”
เซี๊ยะกงนอนในเกวียนกลิ้งไปมา ออกมานอกเกวียนนั่งคู่กับคนขับ
