ตอนที่ 9 ปากลิ้น 25+
1337 คำ
ชิงเฉิงถูกทารุณอยู่บนเตียงนอนจวบจนสองราตรี หลังนายท่านฝานฟื้นจากไข้ และนางกลายเป็นติดไข้เสียเองจากนายท่านฝาน
ในจวนเร่งตามหมอมาและหมอก็ให้ยาลดไข้ ผู้ใดในจวนนาง ย่อมรู้ว่าชิงเฉิงนั้น หากนางรู้ตนดี นางจะมิมีวันดื่มยาขม เช่นนั้นกิตติศัพย์นี้จึงเลื่องลือระบือไกล ร้อนจนถึงท่านหมอ ต้องเปลี่ยนตำรับยาให้สำหรับนางเพียงผู้เดียว
ยามที่นายท่านฝานรู้ความลับนี้ของนาง มีหรือจะมินำสิ่งนี้มาใส่ในดวงใจ แต่ทว่า...นายท่านฝานกลับสั่งตำรับยาขมมาให้สำหรับนาง ชิงเฉิงน้ำตาหล่นเป็นสาย นางโวยวายตีอกนายท่านฝาน ดวงตาคมสาดแสงมาและดึงข้อมือนางตรึงไว้ สั่งสาวใช้กรอกยาขมให้นางอย่างว่องไว
สาวใช้บีบจมูกนางและกรอกยาขม ชิงเฉิงร่ำไห้และน้ำตาริน ตีนายท่านฝานทะเลาะกันใหญ่โต ผู้อื่นหลีกลี้หนีหายทันใด มือบางเขวี้ยงหมอนใส่หน้านายท่านฝานเซี๊ยะกงแรงๆ แล้วกล่าวตัดพ้อต่อว่ารุนแรง
"ฮือ...ข้าจะหย่ากับท่านเซี๊ยะกง ท่านมันคนใจดำ ใจอำมหิต !!! "
ร่างหนาคราแรกจะแกล้งนางเล่น ยามนางกระทำเหมือนทารกเช่นนี้นั้น กลับสร้างความกรุ่นโกรธขึ้นมามากกว่าความรื่นรมย์ คนผู้ออกไปเสี่ยงตายภายนอก กลับมาย่อมต้องการผู้คนเอาใจใส่ ร่างหนาขยำหัวฮูหยินตนอย่างรุนแรง
"คำก็หย่า สองคำก็หย่า มิใช่ว่าบทรักของข้ามันมิถึงใจเจ้าหรอกหรืออย่างไรกันชิงเฉิง ระหว่างอยู่ในป่ามิใช่มันปรนเปรอเจ้าด้วยปากลิ้น หรือท่าทางพิศดารอันใดกัน ที่ข้าผู้นี้ทำมิได้หรือ เจ้าถึงติดใจมันถึงเพียงนั้นแล้วกล้าดุด่าข้าเช่นนี้ กันเล่าชิงเฉิง!!! "
ชิงเฉิงกรุ่นโกรธ ใช้ฝ่ามือตีแขนของนายท่านฝานดังเพี๊ยะ และผลักอกนายท่านฝาน ดวงตาแดงก่ำ นางตะโกนลั่น ด้วยความกรุ่นโกรธ
"ใช่ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้นแล้วอย่างไร ท่านจะทำอันใดข้า หากปากลิ้นบุรุษผู้นั้นดีกว่าท่าน ช่ำชองกว่าท่าน ท่านจะทำอันใดข้า!!! "
ร่างบางลืมนึกคิดถึงถ้อยคำในการโต้เถียงนี้ นางหวังเพียงทุ่มเถียงเพื่อเอาชนะบุรุษให้จงได้ แต่เซี๊ยะกงนั้นกรุ่นโกรธเสียแล้ว จึงกระชากเรียวขานาง ดึงขึ้นหาตนเองอย่างแรง
"หึ...ปากลิ้นข้านั้นมันไร้ลีลารัก เสียจนน่ารังเกียจเช่นนั้นหรือ ได้....เช่นนี้ข้าคงต้องฝึกมันเพื่อปรนเปรอฮูหยินของข้าแล้ว ให้นางมิขายข้าออกไปที่นอกจวนอย่างไรเล่า !!! "
พูดจบคำอย่างน้อยใจตนเองแล้ว ก็ลากปลายลิ้นเลียลงที่ฝ่าเท้านาง จนนางนั้นดิ้นเร่า
"ฮื้อออ....อร้าาา...หยุดนะ...!!!! "
ลิ้นร้อนๆไล้เลียไปมาบนฝ่าเท้านาง ดูดดึงนิ้วเท้านางและลากขึ้นไปตามท่อนขาขาวๆ ลากไปมาอย่างหื่นกระหาย กดจูบอย่างแนบแน่น
"อรึ้ย ซี้ด อร้า...หยุดนะเซี๊ยะกง...อร้า อย่าเลีย...ซี้ดดด.."
มือหนาดึงต้นขานางชี้ฟ้า และลากปลายลิ้นขึ้นหาไปตามต้นขานางอย่างเร่าร้อน เซี๊ยะกงลากปลายลิ้นจุ่มลงในกลางกายสาว ดึงรั้งกลีบเนื้อแหวกแยกออกจากกัน และบดขยี้ริมฝีปากลงคลุกดอกไม้น้อยของนางอย่างรุนแรง
"ซี้ด อร้า...หยุดนะ ซี้ด อร้าย อย่า ขยี้ตรงนั้นนะ อร้ายเซี๊ยะกง...อรึ๊ย ซี้ด"
ลิ้นร้อนๆตวัดขยี้ตุ่มไตน้อยๆและดูดดึงมันรุนแรง นิ้วแข็งแกร่งก็กดกระแทกพรวด เกร็งข้อนิ้วบดคว้านในความคับนุ่มอย่างกรุ่นโกรธขึ้นมา
"กรี้ด อูยยย...อูยยย อร้ายยย "
ร่างบางแอ่นเด้งกลีบเนื้อร่นถอยหนี ใบหน้าคมก็ติดตามมา ยามนางคว่ำกายหนี ลิ้นร้อนๆก็ตามติดมา มือหนาตรึงสะโพกนาง และไชปลายลิ้นเข้าออกในร่องแน่นหนึบของนาง
ชิงเฉิง พยายามคลานหนีไปทั่วเตียง แต่ทว่าปากลิ้นของบุรุษก็ติดตามนางจนแนบชิด มิว่านางจะคลานหนีไปทางใด บุรุษก็ขยับปลายลิ้นระรัวไปทุกทิศ
"แอร้ยยยย....อูยยย พอแล้ว อร้า ข้าจะมิด่าท่านแล้ว เซี๊ยะกง...อร้ายย"
บุรุษมิตอบคำ แต่เร่งปลายลิ้นระรัวและกระแทกปลายนิ้วทิ่มพรวดๆแรงลึกจนสุดโคนนิ้ว คว้านแรงขยับลึก ดวงตาสาดแสงกรุ่นโกรธขึ้นมา ร่างบางกรีดร้อง แอ่นกายขึ้นจนโค้ง ร่างเกร็งกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้างามเห่อร้อนด้วยพิษพิศวาส นางยกนิ้วดูดดึงในปากนาง ระงับความเสียวที่บุรุษนั้นปรนเปรอให้
"อา...พอแล้ว ข้ามิดื้อแล้ว ท่านเป็นบุรุษแรกผู้เดียวของข้า...ปากลิ้นนั้น ย่อมเป็นผู้เดียวที่ลิ้มลองข้า ได้โปรดหยุดเถิด อร้า...เซี๊ยะกง...อร้า...เซี๊ยะกง"
ร่างหนาหัวเราะนางเบาๆและดึงนิ้วแกร่งออกแรงๆ นำขึ้นมาดูดดึงจนสุดโคน แล้วลากปลายลิ้นแลบเลียไปมาตรงหน้านาง ร่างบางใบหน้าแดงก่ำ นางยกฝ่ามือปิดใบหน้าตนในทันใด ร่างหนาขยับเข้าหานาง และกระซิบลงไปข้างๆหู...
"อย่าริอาจต้านทานข้า..."
ร่างหนาผละออกไปภายนอกในทันใด ร่างบางสั่นระริก ในกายเต้นเร่า ปวดร้าวทรมาน นางกระสับกระส่ายและเร่งลุกไปอาบน้ำ ดับอารมณ์ตนเองเสียโดยพลัน
ยามถึงตอนรับสำรับ นางก้มหน้าลง มีผู้คนมากมายเข้ามาพบนายท่านฝาน และสนทนาการค้าอย่างออกรส นางเพียงนั่งนิ่ง อย่างมิรู้ความอันใด
"การค้าเกลือนับว่าต้องใส่ใจในความปลอดภัยให้มากนัก เช่นนี้พวกเราจึงมั่นใจเพียงฝีมือคุ้มภัยของสำนักนายท่านฝานแต่เพียงผู้เดียว การค้าเราราบรื่นมาโดยตลอดเพียงเพราะมีท่าน เช่นนี้ หากครานี้เรานำเกลือมามากกว่าคราก่อน ย่อมต้องเพิ่มจำนวนคนคุ้มภัย ท่านจะว่าอย่างไรบ้างเล่านายท่านฝาน..."
เซี๊ยะกงยิ้มจางๆมิตอบคำผู้ใดนัก ค้อมกายเอ่ยน้อยคำนัก นางคล้ายเหมือนโดนแช่ในฤดูหนาว ยามฟังผู้คนสนทนากัน ทุกสิ่งล้วนเป็นงานคุ้มกันอันตรายและมีผู้คนตกตายกันไปนับไม่ถ้วน ยามผู้คนลาจาก ร่างหนาก็คีบอาหารที่จืดชืด ก้มหน้าก้มตากินลงไป นางเห็นเช่นนั้น ก็อ้าปากจะสั่งผู้คนมาเปลี่ยน แต่ทว่า...
"ปลาดิบและสิ่งของที่เข้ากับความเย็นชืด ย่อมต้องกินได้เช่นนี้ในความเย็น...เจ้ามิเรียนรู้ธรรมชาติต่างๆ เช่นนี้ก่อนจะเอ่ยอันใด ควรมองและใส่ใจรอบกายบ้าง ข้ามิอยากจะกล่าวเตือนนัก "
ร่างบางกัดริมฝีปากทันใด นางดวงตาวาววับก้มต่ำลง และใช้ตะเกียบคีบปลาตรงหน้าเซี๊ยะกง แล้วเคี้ยวลงอย่างกรุ่นโกรธ ยามเซี๊ยะกงจะคีบอันใด นางก็ยื้อแย่ง เซี๊ยะกงหรี่ตามองนางดุๆ นางก็กล้าหาญถึงขนาด แย่งปลาในตะเกียบของเซี้ยะกง ร่างหนาแสยะยิ้มมองนางและทำท่าจะคีบอาหารอีกคราหนึ่ง นางก็ขยับกายอ้าปากงับลงไปโดยพลัน เซี้ยะกงกระซิบข้างหูพลัน
"ฝูจวินนั้นมิรู้ว่า ฝุเหรินชอบให้ป้อนข้าวเช่นนี้ เหตุใดฝุเหรินจึงมิบอกเล่า เช่นนี้ยามเจ้าอิ่มแล้ว ก็จงป้อนข้าวข้าเสีย...เพราะข้านั้นยังกินมิอิ่มเลย !!! "
- ผู้เขียน
