ชิงเฉิงต้องป้อนข้าวเซี๊ยะกง แล้วยังต้องปั่นหู รินน้ำชาป้อนให้ ลงท้ายแล้ว ยังต้องเกาหลังเบาๆให้เซี๊ยะกง ทั้งยังต้องกล่อมนอนอีกเสียได้ นางแทบจะพ่นไฟออกมาแล้ว แต่ทว่านางทำก็อันใดบุรุษผู้นี้มิได้เลย ชิงเฉิงเจ็บใจนัก ยามที่นางเกาหลังให้ นางอยากจะฝนเล็บลงไปนัก ลงท้ายก็ได้แต่ เกาให้เบาๆเช่นนั้นเอง
เซี๊ยะกงหลับลงไปและชิงเฉิงก็หลับไปด้วยเช่นนั้นเอง ข้ารับใช้ค่อยๆปิดประตูเบาๆและลี้หนีหายไป ยามตื่นชิงเฉิง ตื่นขึ้นก่อน นางค่อยๆจะผละลุก แต่ทว่าร่างหนาดึงนางหวือลงมาบนอกของเซี๊ยะกงซะได้
ชิงเฉิงพยายามลุกอีกคราหนึ่ง แต่ทว่าเซี๊ยะกงก็กระทำเช่นเดิมอีก นางจึงถอนหายใจและกลืนคำด่าลงไปเสีย แสร้งออดอ้อนเสียงหวานออกมา
"เช้าแล้วนะเจ้าคะเซี๊ยะกง หากตื่นสายบ่าวไพร่จะติฉินนินทาเอาได้นะเจ้าคะ "
เซี๊ยะกงลืมดวงตาวาววับขึ้นขึ้นมาเสมือนสัตว์ร้าย และวาดวงแขนดันตนเองขึ้นเหนือร่างนาง กระซิบเสียงแหบพร่าขึ้นมา
"ฮูหยิน
