ตอนที่ 8 ชื่อตอน ไข้ 25+
1294 คำ
ร่างของเซี๊ยะกงนั่งสยายผมอยู่ในเรือน เปิดเผยเรือนกายของตนเองดั่งเช่นยามที่ยังมิมีฮูหยิน ยิ่งอากาศร้อนนัก ยิ่งผ้าผ่อนหลุดหาย ในที่สุดร่างหนาจึงตัดสินใจไปอาบน้ำและสวมเพียงกางเกงตัวบางเพียงผืนหนึ่ง
ร่างหนาขยับมาดูบัญชีที่กองสุมในห้องตน ดวงตาคล้ายจะหลับและมิหลับ มือหนึ่งถือพัด มือหนึ่งกางบัญชี ยามเปิดลงดู กลับพบว่ามีผู้ตรวจทานมันและประทับตราลงไปแล้ว
ดวงตาคม ตรวจทานอีกคราหนึ่งก็พบว่าถูกต้องทุกสิ่ง จึงเปิดลวกๆและขยับกายนอนลง ร่างบางนำน้ำแข็งในใต้เรือน ที่ซุกในหีบไม้มาทุบลงใส่ในถ้วยขนม และนำขนมหวานที่ทำจากผลหยาเจียวเชื่อมน้ำหวาน เปิดประตูเข้ามาเบาๆ ยามนางวางถ้วยขนมลง ความหอมและเย็นล่องลอยมาในอากาศร้อนๆ ดวงตาคมดุเปิดขึ้นเบาๆและขยับกายขึ้นพิงบนตั่งนอน
"ป้อนข้า...ข้าร้อนและง่วงงุนนัก รับความเย็นเสียหน่อย ข้าจะได้นอนสบาย.."
ชิงเฉิงพยักหน้าเบาๆและค่อยๆตักขนมหวานป้อนช้าๆ ดวงตาจ้องมองไปที่ดวงตาคม ที่คล้ายจะหลับคล้ายมิหลับ ยามป้อนขนมจนสิ้น มือบางพลันเร่งแตะลงบนหน้าผากแกร่งในทันที
"อร้า ท่านตัวร้อนอย่างกับไฟ.."
ร่างบางพลันลุกขึ้นและตะโกนเรียกบ่าวไพร่ให้นำถังน้ำแข็งมา และเร่งใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดผิวกายให้สามีของนางในทันใด ร่างหนาครางเบาๆ
"อา...สบายกายยิ่งนัก...เจ้าช่างมีประโยชน์ก็ครานี้เองนะชิงเฉิง อืมมม...อา ข้าง่วงยิ่งนัก "
ร่างหนาครางเบาๆและหลับลงทันที ร่างบางเรียกคนไปตามหมอมา ผู้คนวิ่งไปมาหน้าตาตื่น มือบางคอยเช็ดซับร่างกายแกร่งให้ จนสามารถหลับไปอย่างสบายกาย
"แฮ่มม..เรียนฮูหยิน นายท่านฝานคงประสบกับอากาศที่แปรปรวนขอรับ ข้าน้อยจ่ายยาเย็นสำหรับปรับร่างกายให้แล้ว มินานคงจะหายดีนะขอรับ ใช้น้ำแข็งเช่นนี้ก็ช่วยได้ดีขอรับ "
"ขอบคุณท่านหมอนะเจ้าคะ อย่างไรข้าจะให้พ่อบ้านไปส่งนะเจ้าคะ "
"มิได้ขอรับ ข้าน้อยเป็นหมอประจำตระกูล อันใดท่านก็ย่อมต้องเรียกหานะขอรับ มิเช่นนั้น ข้าน้อยจะตกงานได้นะขอรับ"
ร่างบางพยักหน้าเบาๆและทำท่ารับรู้ ก่อนจะสั่งส่งแขกออกไปอย่างมีมารยาท
ยามผู้คนจากไปจนหมดสิ้น ร่างบางสั่งคนรับใช้เปิดหน้าต่างเรือนออกและนำน้ำแข็งใต้เรือนขึ้นมาตั้งไว้ และพัดไปที่ร่างหนาที่นอนอยู่ ร่างหนานอนหลับอย่างสบายอารมณ์นัก ดวงตางดงามหลับพริ้ม ชิงเฉิงมองดูและมิกล้าแตะร่างของสามีตนเองอีก
วันถัดมาคนป่วยก็หายดี เรียกร้องให้ทำขนมหยาเจียวอีกคราหนึ่ง และเรียกนางไปป้อนให้ยามที่ตนเองนั้นกำลังตรวจทานบัญชี ร่างหนาเอาแต่ใจยิ่ง สั่งนางคีบข้าวและปรนนิบัติพัดวี จนนางเมื่อยไปหมด ยามหมดวันแล้ว นางจึงเร่งอาบน้ำและเร่งเข้านอน ตั้งแต่ยามตั้งต้นราตรีกาล ร่างบางหลับสนิทลึกๆไปตลอดคืน
"อื้อออ อ่าา...ซี้ดด...อาา...อื้มมม"
ร่างบางกรีดร้องครางครวญเสียงหวาน ยามถูกบางสิ่งรุกรานนางที่กลางกาย ลิ้นร้อนๆตวัดควานไปมาในกลีบดอกไม้ฉ่ำหวาน ร่างบางเริ่มดิ้นไปมาทั้งยังที่มิลืมตาตื่น
"อา....ซี้ดดด อ่าาา..."
ร่างหนานั้น ยามลืมตาตื่นเต็มตาพบภรรยาตนนอนยั่วยวนถึงข้างกาย ครั้นจะมิกลืนกินคงโง่งมยิ่งนัก ฝุเหรินยั่วฝูจวิน ฝูจวินนั้นย่อมต้องตอบสนองอย่างยิ่งยวด
ดวงตาคมดุพราวระยับ ในความมืด ขยับกายช้าๆ กรีดลิ้นลงบนกลางกายนาง แล้วค่อยยกเรียวขานางพาดลงบนบ่าแกร่ง ซุกใบหน้าลงไปที่หว่างขาของนางอย่างว่องไว
"อื้อ...ซี้ดดด อร่าา..."
ใบหน้างดงามเห่อร้อนอย่างรุนแรงดั่งมีพิษไข้ ชิงเฉิงขาสั่นระริก ยามลืมตาตื่น ก็พบว่าสามีของนางตื่นมารุกรานนางด้วยปลายลิ้น โอ้สวรรค์ บุรุษผู้นี้ช่าง....โอ้ววว...
เสียงดูดดึงกลีบดอกไม้ของนางล่องลอยอยู่ในอากาศ ชิงเฉิงดิ้นเร่าตัวสั่นระริก เสียงหวานของนาง เอ่ยประท้วงในทันใด
"เซี๊ยะกง ท่านเพิ่งฟื้นจากพิษไข้ มิควรทำเช่นนี้ อร้าาา...ซี้ดดด เซี๊ยะกง อย่า...อื้ออ "
เซี๊ยะกงปรายหางตามองนาง และชอนไชกลีบเนื้อสาวอย่างเชื่องช้าด้วยปลายลิ้นร้อนๆ กายแกร่งขยับปลายลิ้นเข้าออกเป็นจังหวะรุนแรงขึ้น ร่างบางดิ้นไปมาและถูไถเรียวขาไปมาที่เอวแกร่ง ดวงตาฉ่ำเยิ้มทุกข์ทรมาน เซี๊ยะกงขยับร่างขึ้นคล่อมนางและจุมพิตอย่างเอาแต่ใจตน ตวัดปลายลิ้นควานลงในปากนาง อย่างรุนแรงถี่กระชั้น
"แฮ่ก...เซี๊ยะกง หยุดก่อน อร้า...ห...ข้าหายใจมิทันแล้วเจ้าค่ะ อื้มมม อร้า "
เซี๊ยะกงหยุดจุมพิตนางลง และเลื่อนไปกระซิบที่ใบหูนางอย่างยั่วเย้า
"โง่งมนัก ผู้ใดสอนเจ้า ให้มิหายใจ ในยามที่จุมพิตกับข้า.."
ร่างบางหอบเอาอากาศหายใจ เข้าไปแล้ว ก็ประท้วงออกมาในคำหนึ่ง
"ข้าหายใจแล้ว แต่ทว่า ท่านจุมพิตรัวแรงเช่นนั้นเร็วเกินไป ข้าหายใจมิได้เลยเจ้าค่ะ เซี๊ยะกง "
ดวงตาคมหรี่มองนาง ฟังเสียงหวาน คำก็เซี๊ยะกง สองคำก็เซี๊ยะกง..อืม...นางค่อยดูฉลาดขึ้นมาแล้ว เช่นนี้นับว่ามิโง่นัก เช่นนี้ก็ควรจะให้รางวัลนาง...หึ...
ร่างหนาขึ้นคล่อมทาบทับนาง ใช้หัวเข่าดันเรียวขาของนางแยกออก ขยับริมฝีปากร้อนๆบดขยี้ขบกัดยอดอกนาง ดึงเข้าในอุ้งปาก ร่างบางตาโตขึ้นและดิ้นเร่าขึ้นมา
"อร้ายยย...อึ้มม...เซี๊ยะกง อืมม...ซี้ดดด "
ร่างหนาฟัดอกอวบๆของนางอย่างดุดัน ประหนึ่งว่ากำลังสู้รบอยู่กับนาง เรือนผมสีดำยาวขยับขึ้นลง ริมฝีปากแดง แลบลิ้นเลียยอดอกนางไปมาอย่างว่องไว ริมฝีปากร้อนๆ ดูดดึงยอดอกนางอย่างหื่นกระหาย ชิงเฉิงส่ายใบหน้าไปมา เรียวขาสีไปมาแรงๆกับท่อนขาของบุรุษเพศ
ยามนางล่องลอยไปกับความเสียวซ่านที่ยอดอกของนาง แก่นกายใหญ่โตก็แทรกลึกลงในกลีบเนื้อนางและบดขยี้เรือนกายหนาหนัก กระแทกเข้าออกอย่างรุนแรง
"อื้อออ....อื้ออ อื้อออ ฮรื้อออ...ช้าลงหน่อย เซี๊ยะกง เซี๊ยะกงเจ้าขา เซี๊ยะกง อราาาา..."
ร่างหนามิใส่ใจนาง ขยับโยกกายรุนแรง ความแข็งแกร่งถูกกดแทรกลึกจนร่างบางกรีดร้องดิ้นเร่า นางเสียวซ่าน จนจะผลักร่างหนาออกจากกาย
"พอแล้ว ไม่ ไม่....อร้าาา พอแล้ว...ซี้ดดด อื้อออ "
ร่างหนาสาดดวงตาคมดุห้ามปรามนาง ใช้วงแขนแกร่งรัดร่างนางและขย่มโยกเรือนกายอย่างอัดอั้น ระบายอารมณ์ที่อัดแน่นในกายตน ลงสู่กายนางรุนแรงมากขึ้น
"อร้าาา เซี๊ยะกง อื้อออ "
ร่างบางสั่นสะท้านถึงฝั่งฝัน ขบกัดบ่ากว้างรุนแรง เซี๊ยะกงรัดร่างนุ่มแน่นๆ มิใส่ใจความเจ็บปวด เร่งกระแทกเรือนกายถี่กระชั้น คว้านลึกและขย่มลงถี่ๆ ร่างบางเกร็งสะท้านครั้งแล้วครั้งเล่า
- ผู้เขียน
