ตอนที่ 2.
1513 คำ
มาหยาเงยหน้ามอง ดวงตาเธอเต็มไปด้วยคำถาม จนตะวันรู้สึกละอายใจ
“เธอว่างวันไหน ก็นัดผมมาได้เลย มันจะได้จบๆ ไปสักที” ตะวันเบือนหน้าหลบ เมื่อเห็นแววตาตัดพ้อ แต่ครั้นเขาจ้องมองจริงจัง แววตาเช่นนั้นกลับหายไปเสียแล้ว...
ตอนที่ 2.
ตะวันตื่นขึ้นมาจากนิทราแสนสุขเพราะเสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นข้างหู เขาหยิบมือถือด้วยอาการสะลึมสะลือ เตรียมตัวตวาด หากไม่ได้ยินเสียงแหลมบาดหูแทรกมาเสียก่อน “คุณอยู่ที่ไหนคะซัน!!”
ตะวันชะงัก เบนโทรศัพท์ห่างใบหู ปรับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นออกไปจากใจ มาหยาไม่เคยใช้เสียงแบบนั้นคาดคั้นเขาสักครั้ง เธอมีวิธีหลอกล่อ ล้วงคำตอบจากเขาด้วยวิธีนุ่มนวลกว่านี้
“ดาว เราตกลงกันแล้ว อย่าอารมณ์เสียสิครับ” ตะวันตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุดๆ
“คุณไม่ได้บอกดาวเรื่องจะค้างที่บ้านหลังนั้นนี่คะ” อิงดาวตอบพร้อมกับแสร้งสะอื้น เธอจงใจให้เสียงเหล่านั้นดังแทรกเข้าไปในกระบอกโทรศัพท์
“ผมนอนคนเดียว ไม่เชื่อคุณจะเปิดกล้องเพื่อเช็กก็ได้นะครับ” ตะวันรีบร้อนแก้ตัว เขาเบื่อกับการตามง้ออิงดาว เขาต้องเสียงพลังงานมากพอสมควร กว่าอิงดาวจะคลายความโกรธ ซึ่งเหตุการณ์แบบนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ขณะที่เขากับมาหยาอยู่ด้วยกัน
มาหยาเป็นคนมีเหตุผล เธอไม่เคยฉุนเฉียวให้เขาเห็นสักครั้ง
ตะวันนึกโมโหตัวเอง เขาเปรียบเทียบอิงดาวกับมาหยาทำไม?
“เปิดสิคะ ดาวรักคุณนะคะ ดาวกลัวว่าคุณจะถูกแม่นั่นยั่วยวนอีก”
ตะวันเม้มปากรู้สึกตงิดใจแปลกๆ มาหยาไม่เคยยั่วเขา เป็นเขาเองที่พาตัวเองไปใกล้เธอ จนถึงขั้นพลาดท่า และเป็นเขาอีกนั่นแหละที่แก้เก้อด้วยการโยนความผิดนั่นให้กับมาหยา เพื่อลดความรู้สึกผิดกับอิงดาวในใจ
มันเกิดขึ้นเพราะเขา แต่ไม่เคยถูกต่อว่า มาหยาปิดปากเงียบ แสร้งปั้นหน้าสดชื่นต่อหน้ามารดาเขา และเขาก็รู้ดีว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน
“แม่นั่นตกลงหรือเปล่าคะ?” เสียงของอิงดาวดึงตะวันออกมาจากภวังค์
“อืม” ตะวันตอบเหมือนละเมอ
“เร็วๆ ก็ดีนะคะ ดาวเบื่อที่ต้องตอบคำถามคนอื่นแล้วค่ะ” อิงดาวพูดเสียงแข็ง รอบตัวเธอมีแต่คำถามและแววตาดูแคลน ตะวันไม่ได้อยู่ในสถานะที่เธอจะควงแขนเขาแบบเปิดเผยได้ ทุกคนรอบตัวรู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เธอกำลังแทรกเข้าไปในชีวิตของเขาและทำลายครอบครัวของเขา
“คุณอดทนอีกไม่นานแล้วครับดาว” ตะวันตอบเสียงเข้ม
“กี่วันคะ ดาวอยากประกาศให้โลกรู้เร็วๆ ดาวไม่ได้แย่งคุณมา คุณกับดาวรักกันมาก่อน ก่อนแม่นั่นนานแล้วด้วย!!”
“ผมจะพยายามให้เร็วที่สุดครับ รอให้ผมโอนบ้านให้หยาเรียบร้อย ผมจะรีบเอาใบหย่าไปให้คุณดู”
อิงดาวยิ้มออก แต่แล้วเธอกลับรู้สึกเอะใจ “บ้าน บ้านอะไรคะ?” เธอถามตะวันเสียงแข็ง
“บ้านแม่ผมไงครับ คุณเองก็ไม่ได้อยากได้ แต่หยาคงดีใจที่ผมยกบ้านหลังนี้ให้เธอ”
“นอกจากบ้านแล้ว คุณคงไม่ได้ยกสมบัติชิ้นอื่นให้เธอใช่ไหมคะซัน?” อิงดาวถามกลับเสียงแข็ง
เธอไม่ได้ใจดีที่จะยกสมบัติเก่าเก็บของตะวันให้กับอดีตภรรยาของเขาหรอก ผู้หญิงคนนั้นควรจากตะวันไปแต่ตัว ตอนที่หล่อนเดินเข้ามาในบ้านอรุโนทัยก็ไม่มีอะไรติดมือมาสักอย่าง สิ่งที่หล่อนได้รับไป มากเกินพอแล้ว
“หยาไม่อยากได้อะไรเลย นอกจากบ้านหลังนี้ครับ” ตะวันตอบ
แต่งงานมาห้าปี มาหยาไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย เธอทำหน้าที่ตัวเองได้ดีไม่มีที่ติ ปรนนิบัติแม่สามีอย่างไม่มีข้อบกพร่อง มีข้อเดียวที่ตะวันรู้สึกขัดใจ หล่อนเมินเฉยเรื่องบนเตียง ทุกครั้งที่หลับนอนกันเหมือนเขาเป็นคนบ้ากาม ที่ต้อง ‘ปล้ำ’ ทุกครั้งถึงจะสำเร็จ
“ดีแล้วค่ะ ที่แม่นั่นได้ไป ก็มากเกินพอแล้ว”
มาหยานั่งเหม่อ เธอคิดเรื่อยเปื่อย พยายามไม่คิดเรื่องของตัวเองให้ตนเองเจ็บปวดมากไปกว่านี้ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก เธอควรลืมทุกอย่าง และจากไปอย่างมีศักดิ์ศรี
“คุณหยายอมหย่าจริงๆ เหรอคะ?” เสียงแหบแผ่วถามอยู่ใกล้ๆ
มาหยายิ้มกร่อยๆ ก่อนตอบ “หยาปฏิเสธได้เหรอคะนมผิน”
ผินฝืนยิ้มตอบ ทุกคนในบ้านอรุโนทัยรู้ดี ตะวันไม่เคยรักหญิงตรงหน้า เขาแค่ทำตามคำขอของมารดา เพื่อให้ท่านสบายใจ และเมื่อมารดาสิ้นลม ตะวันก็ไม่จำเป็นต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง เขาจำใจแต่งงานกับมาหยามาเกินห้าปีแล้ว เขาอยากเป็นอิสระแทบคลั่ง
“ผู้หญิงคนนั้นมีดีไม่ได้ครึ่งคุณหยาสักหน่อย ทำไมคุณตะวันไม่เชื่อใจคุณท่านก็ไม่รู้ อย่างคุณอิงดาวไม่มีทางรักคุณตะวันได้หรอกค่ะ” ผินพูดเสียงกระแทก ขัดใจทุกครั้งที่เจ้านายหนุ่มเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่ามาหยา
“เธอรักของเธอมานานแล้วนี่คะ”
“เหอะ!” ผินกระแทกลมหายใจ นางไม่มีทางเชื่อว่าผู้หญิงหน้าเงินอย่างอิงดาวจะรักตะวันจริงๆ คนโลภแบบนั้น ไม่มีทางหยุดแค่เจ้านายหนุ่มของนางหรอก
ผินไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อดี นางรู้สึกสงสารมาหยาจนจุกอกไปหมด
“หยาควรเป็นคนไปค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณตะวันจะเกลียดหยาจนไม่อยากแม้แต่มองหน้า” มาหยายอมรับสภาพ เธอขวางทางรักของตะวันก็ไม่เกิดประโยชน์กับตัวเอง รั้งแต่จะทำให้ความเกลียดของเขาเพิ่มขึ้น
ผินนิ่ง กำลังคิดอะไรอยู่ในใจเงียบๆ
และตอนที่ผินโพล่งถาม มาหยากลับเป็นฝ่ายที่ตื่นตระหนกเสียเอง “คุณหยาท้องอยู่ ไม่ใช่เหรอคะ”
“นม!!” มาหยาเหลียวมองรอบตัว แล้วก็ถอนใจแรงๆ เมื่อไม่มีบุคคลที่สามได้ยินสิ่งที่นมผินพูด
“นมรู้ได้ยังไงคะ?” มาหยาถามเสียงเย็นเยียบ
“อิฉันเคยมีลูกนะคะคุณหยา อิฉันเลี้ยงคุณตะวันมาตั้งแต่เกิด ด้วย เรื่องแบบนี้อิฉันพอรู้ค่ะ” มาหยาเลิ่กลั่ก คิดคำแก้ตัวไม่ถูก ความลับของเธอ ไม่ควรมีคนอื่นรู้ นอกจากตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงนะคะ อิฉันจะไม่บอกใคร” ผินสัญญา บางทีนี่จะเป็นบทเรียนให้เจ้านายหนุ่ม ในวันที่เขารู้ความจริง ตอนที่มาหยาจากไปแล้ว
มาหยาผ่อนลมหายใจ อย่างน้อยความลับของเธอก็ยังไม่แตก
นมผินรับปากจะปิดเป็นความลับให้
เธอทำงานในมือต่อ พยายามผ่อนคลายความเครียดของเธอมีผลกับอีกคนในครรภ์ เธอควรปล่อยวาง และทำใจกับบางสิ่งที่จำเป็นต้องปล่อยมือ
“อิฉันได้ยินว่า คุณตะวันยกบ้านนี้ให้กับคุณหยาเหรอคะ?” ผิน กระซิบถาม มาหยาพยักหน้ารับ “ดีเลยค่ะ จะได้คัดคนสะดวกหน่อย อย่างน้อยก็จนกว่า” ผินไม่ได้พูดต่อ
“หลังโอนบ้านให้หยา คุณตะวันต้องการหย่าทันทีค่ะ” มาหยารำพึงเสียงแหบ
“สวมเขาให้คุณหยาตั้งนมตั้งนาน มาใจร้อนอะไรตอนนี้คะ!!” ผินพูดเสียงแข็ง ตวัดค้อนให้บุคคลที่ไม่ได้อยู่ในที่นี้ด้วยความหมั้นไส้
มาหยารู้สึกอึดอัดใจแทบหายใจไม่ออก “คุณดาวเธอคงอยากเปิดเผยค่ะ”
“เหอะ!! ยอมกินน้ำใต้ศอกคุณหยามาเป็นปีๆ บทจะใจร้อนขึ้นมา วันเดียวก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอคะ” ผินเปรยเสียงขุ่น ชังน้ำหน้าหญิงผู้นั้นเพิ่มขึ้นหลายเท่า
“คุณตะวันเอง ก็คงร้อนใจไม่น้อยกว่าคุณอิงดาวหรอกค่ะ” มาหยาเปรยเสียงแห้ง
“ไม่เคยคิดว่าคุณตะวันของอีผินจะเหลวไหลแบบนี้” ผินบ่นพึมพำ กับความแล้งน้ำใจของตะวัน
มาหยาหลุบเปลือกตาลง “เขารักกันมานาน หยาต่างหากค่ะที่เป็นส่วนเกิน”
“ไม่เกี่ยวกับคุณหยาหรอกค่ะ คนดีๆ เขาไม่มีใครทำแบบนี้หรอกค่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณตะวันแต่งงานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ยังจงใจเข้ามาแทรก” ผินบ่นพึมพำ ทั้งที่อิงดาวมีความรู้ เรียนจบเมืองนอกเมืองนา แต่ทำไมศีลธรรมถึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินนัก หล่อนจงใจแทรกเข้ามาขั้นกลางชีวิตแต่งงานของอดีตคนรัก จนกระทั่งทุกอย่างพังลง สมใจเจ้าตัว
“เขาสองคนรักกันมาก่อนที่จะแต่งงานกับหยาค่ะ เรื่องนี้หยาเข้าใจดี” สีหน้ามาหยาหมองเศร้าจนผินสงสาร
“คุณหยาจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้คะ คุณหยาควรหัดใจร้ายบ้าง ของบางอย่างหากไม่สู้ จะรู้ได้ยังไงคะว่าไม่ชนะ” ผินพยายามเตือน ความทุกข์ของหญิงตรงหน้าผินเห็นแล้วก็พลอยทุกข์ใจไปด้วย
- ผู้เขียน
