ตอนที่ 1.
1520 คำ
ตอนที่ 1.
ข่าวล่าสุดที่ทำให้ตะวันทุกข์หนักกว่าเก่า...หญิงในดวงใจของเขาเลิกรากับแฟนหนุ่มคนล่าสุด และเดินทางกลับมาจากต่างประเทศแล้ว หลังมารดาของตะวันเจ็บหนัก ต้องนอนติดเตียงอยู่หลายเดือน เธอโผล่มาในวันที่รอบตัวเขาหม่นแสง ความรู้สึกหมดอาลัยเหมือนความสุขรอบตัวถูกกระชากออกไปทั้งหมด ตะวังนั่งนิ่ง เหม่อมองไปด้านนอกแบบไร้จุดหมาย
เขาควรยินดีสิ อิงดาวคือผู้หญิงที่เขารักเธอหัวปักหัวปำ เธอยังคงสวยเพริศพริ้ง เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ รูปร่างของเธอกระชากเขาดำดิ่งสู่ห้วงเสน่หาได้ทุกครั้ง ทุกอย่างในตัวเธอ ล้วนแต่เพอร์เฟคไปหมด
“คิดอะไรอยู่คะซัน?” เสียงหวานปนความวาบวามดังใกล้ๆ ใบหู “หรือเพราะการมาของดาว เลยทำให้คุณไม่สบายใจ?”
ตะวันได้สติกลับคืนมา เขารวบอิงดาวมากอด พร้อมกับถอนใจแรงๆ
“คุณจะไม่หย่ากับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เหรอคะ แล้วคุณจะเอาดาวไปไว้ตรงไหน!!” เสียงของเธอแข็งจนจับกระแสความไม่พอใจได้ แววตาของเธอ ก็เปล่งประกายความหมายที่คาดเดาไม่ได้เลย
มองผิวเผิน หญิงตรงหน้าพยายามข่มอารมณ์เดือดดาลเอาไว้ในใจ ตะวันรู้ดี อิงดาวเกรี้ยวกราดแค่ไหน ตอนที่รู้ว่าเขามีความจำเป็นต้อง ‘แต่งงาน’ “ผมพยายามจะหาทางออกดีๆ ให้กับทุกคนครับ”
ตะวันเปรย รู้สึกเศร้านิดๆ เขาคุ้นเคยกับการมีมาหยาอยู่ใกล้ตัว จู่ๆ ก็มีความจำเป็นต้องตัดเธอทิ้ง ความคุ้นเคยนั่น ทำให้เขาลำบากใจเล็กน้อย
แต่สำหรับอิงดาวแล้ว เธอสำคัญกว่ามาหยาหลายเท่า ผู้หญิงที่แค่เติบโตมาพร้อมกับเขาตั้งแต่เด็ก
มาหยาเป็นเด็กที่มารดาเขาอุปถัมภ์ไว้ เธอถูกฝึกให้เติบโตมาเพื่อเป็นภรรยาและแม่ของลูกเขา แต่เขาไม่ได้ชื่นชอบเธอเหมือนที่มารดาต้องการ ทั้งใจเขา มีแค่อิงดาวเท่านั้น
อิงดาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้มลทิน เป็นเขาเองที่อ่อนไหว เผลอตัวเผลอใจไปกับมาหยาชั่วครู่
เขาถูกบังคับให้แต่งงานกับมาหยาแบบเลี่ยงไม่ได้
ตอนนั้นสุขภาพของมารดาย่ำแย่ มาหยาคือคนคนเดียวที่ดูแลมารดาของเขาอย่างใกล้ชิด เธอทุ่มเททุกแรงกำลัง เพื่อรั้งมารดาของเขาให้มีชีวิตนานขึ้นอีกหน่อย ความดีข้อนั้น ทำให้ตะวันจำใจรับปาก
และนั่น ก็ทำให้เขาแตกหักกับอิงดาว...
ทว่าเขาบอกมาหยาตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในฐานะสะใภ้อรุโนทัย เขาจะไม่มีวันชอบเธอแน่ เขาแค่ทำตามคำขอของมารดาเท่านั้น เพื่อให้มารดาของเขาสบายใจ และยอมจากไปอย่างสงบ ไม่ทรมานเพราะความเป็นห่วงบุตรชาย
มาหยาเข้าใจทุกอย่างดี
เธอเป็นคนเรียบร้อย ว่านอนสอนง่าย และเจียมตัวอย่างที่สุด
ดังนั้นตะวันจึงให้สัญญา “ตลอดเวลาที่เป็นเมียผม ผมจะไม่ปล่อยให้เธอลำบาก แต่ตอนนี้เวลาผ่านมาพอสมควรแล้วนะ เราสองคนควรหย่ากันเถอะ ผมจะให้ค่าเลี้ยงดูเธอตามสมควร”
ไม่มีคำตัดพ้อ มีแค่แววตาเฉยชา และแห้งแล้งแทนคำตอบ
ที่จริงมาหยาไม่ได้แต่งงานกับตะวันเพราะอะไรเลย แต่เป็นเพราะตะวันคือผู้ชายคนเดียวที่เธอ ‘ปักใจรัก’ เขาเป็นเทพบุตรในความทรงจำของเธอ
แม้ตอนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปหมดแล้ว แต่ครั้งหนึ่งเธอก็เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขา เธอควรพอแค่นี้ และยอมจากไปเงียบๆ มันถึงเวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริงสักที เธออยู่กับความฝันของตัวเองตลอดชีวิตไม่ได้
เธอพยายามทำทุกทางเพื่อเอาชนะใจเขา เธอยอมสงบปากสงบคำ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าลับหลังเธอ ตะวันกับอิงดาวมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แผลในใจของเธอไม่เคยตกสะเก็ด แผลนั่นเป็นแผลสดที่มีเลือดไหลซึมทั้งปีทั้งชาติ
เธอถูกชายตรงหน้าหักหลังนับครั้งไม่ถ้วน
แต่เธอก็ยอมโง่งม แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ทั้งที่ตัวเองใกล้ตายรอมร่อ...
สุดท้ายแล้ว ความดีของเธอ ก็ไม่สามารถเอาชนะใจเขาได้เลย เธอควรยอมแพ้ และจากไปแบบมีศักดิ์ศรี
“หยา” ตะวันเรียกมาหยาเสียงอ่อน เขารู้สึกผิดแปลกๆ
เขาพยายามสลัดความทรงจำระหว่างกันทิ้ง แต่ก็อดคิดไม่ได้ ผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างมาหยา ทันทีที่เธอ ‘หย่า’ คงมีผู้ชายรายใหม่รีบเข้ามาเสนอตัว แค่นั้นก็ทำให้เขาก็ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง
“คะ” ตะวันปรายตามองเธอ
มาหยามองสบดวงตาตะวัน เธอรวบรวมความกล้าพูดกับชายตรงหน้าตรงๆ “หากหยากำลังท้องอยู่ละคะ คุณจะทำยังไง?”
สีหน้าตะวันเคร่งขรึม “คุณว่าอะไรนะ?”
มาหยาฝืนยิ้มเซียวๆ “หยาถามเผื่อไว้ค่ะ หากหยาตั้งท้องคุณจะทำยังไงคะ”
ตะวันตอบทันทีโดยไม่คิดจะไตร่ตรอง “เอาเด็กออกสิ”
มาหยาย้อนถามเสียงหลง “คุณพูดว่าอะไรนะคะ!”
ตะวันแค่นยิ้มมุมปาก จ้องหน้ามาหยา พร้อมกับพูดช้าๆ “เอาเด็กออกซะสิ ผมไม่พร้อมรับผิดชอบใครตอนนี้” เขาจ้องหน้ามาหยา แววตาเครียกขรึม “ต่อให้เธอท้องตอนนี้จริงๆ นะมาหยาผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจที่จะไม่หย่ากับคุเธอ ผมกับอิงดาวเราห่างกันเพราะเธอ ผมไม่มีทางให้เรื่องของเธอ ทำให้ผมกับอิงดาวต้องห่างกันอีกครั้งหรอก”
มาหยารู้สึกเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ เธอชาไปทั้งตัวไม่ว่าปลายนิ้วมือ หรือนิ้วเท้า
ตอนนี้คงไม่มีอะไรสามารถรั้งชายตรงหน้าไว้ได้ ความรักของเธอส่งไปไม่ถึงเขา หัวใจของเขา เธอไม่ใช่เจ้าของตั้งแต่แรก
มาหยากลั้นใจฝืนยิ้ม “หยาล้อคุณเล่นค่ะ คุณก็รู้ ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน หยากินยาคุมมาตลอด หยาไม่มีทางพลาดเรื่องสำคัญแบบนี้แน่นอนค่ะ”
มาหยาฝืนหัวเราะร่าเริง เหมือนกำลังขบขันอะไรสักอย่าง
ตะวันตวาด “เธอเกือบทำให้ผมประสาทเสีย!!”
“หยาไม่ท้องหรอกค่ะ คุณสบายใจได้” มาหยาซ่อยรอยน้ำตาไว้ในอก หัวใจของเธอหลั่งเลือดออกมาแทบกระอักตาย
“คราวหลังจะล้อเล่นอะไร ก็ดูอารมณ์คู่สนทนาด้วยนะ!!” ตะวันตวาดซ้ำเสียงแข็ง ตอนที่ได้ยินหัวใจเขาร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หากมาหยา ‘ท้อง’ วาสนาของเขากับอิงดาวคงสะบั้นลง เขาทำร้ายมาหยามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เท่าที่ทำอยู่เขาก็รู้สึกละอาย แทบไม่กล้าสู้หน้าเธอ
เขากับอิงดาวหักหลังมาหยา เขาพลาดท่า เผลอตัวไปกับการยั่วยวนของอิงดาว ทันทีที่เธอกลับมายังประเทศไทย
“หยาขอโทษค่ะ แต่คงไม่มีครั้งต่อไปแล้ว” มาหยาตอบเสียงอ่อย
“ไม่ท้องก็ดีแล้วละ ผมไม่อยากมีอะไรผูกมัดระหว่างเรา ถ้าเธอท้องจริงก็เอาเด็กออกซะ ผมจะแบ่งมรดกของแม่ให้มากๆ เธอเอาเงินก้อนนี้ไปสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนที่มีสามีใหม่ ผู้ชายคนใหม่ของเธอจะได้ไม่รังเกียจ”
ตะวันพูดด้วยสีหน้าเฉยชา เธอกับลูกไม่เคยอยู่ในสายตาเขา ในนาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอิงดาว ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ
ความขมขื่นจู่โจมเข้าใส่มาหยา “หยาไม่ได้ท้องจริงๆ ค่ะ คุณไม่ต้องแบ่งมรดกของท่านให้หยาหรอกค่ะ หยาไม่อยากได้”
ตะวันก้มมองมาหยาใกล้ๆ “หย่ากับผมแล้ว เธอจะไปอยู่ที่ไหน?”
นับตั้งแต่มาหยาเดินตามมารดาของเขาเข้ามาในบ้านอรุโนทัย ชีวิตของเธอก็มีแค่บ้านกับโรงเรียนเท่านั้น มาเพิ่มโรงพยาบาลอีกอย่าง ตอนที่มารดาของเขาป่วยหนัก นอกนั้น มาหยาแทบไม่รู้จักที่ไหนเลย
“ผมยกบ้านหลังนี้ให้เธอเอามั้ย?” บ้านของมารดา คือความทรงจำทั้งหมดของมาหยา
มาหยาฝืนยิ้ม “คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ?” เป็นคำถามที่มาหยารู้คำตอบดี ทันทีที่ตะวันได้ใบหย่า เขาคงหอบของขวัญชิ้นสำคัญนี้ไปให้อิงดาวดู รังรักของเขากับผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางใช่บ้านหลังนี้แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่พอใจแค่บ้านหลังขนาดกะทัดรัดที่เก่าและโบราณแบบนี้หรอก
“แน่ใจสิ แม่คงดีใจที่เจ้าของบ้านหลังนี้ คือเธอ” ตะวันมองมาหยาด้วยแววตาไร้ความหมาย เขาผูกพันกับบ้านหลังนี้ก็จริง แต่มาหยาผูกพันมากกว่า เธอเป็นลูกรักของมารดาเขา คงอยากเก็บความทรงจำเก่าๆ ไว้ และเขารู้ดี อิงดาวไม่ชอบบ้านโบราณมีประวัติแบบนี้หรอก เธอชอบความหรูหรา และนำสมัย ซึ่งไม่มีทางใช่บ้านหลังนี้แลย
มาหยาแค่นยิ้ม หัวใจของเธอถูกทิ่มแทงใด้วยความจริงหลายอย่าง คนตรงหน้าพร้อมจะประเคนทุกอย่างให้เธอ เพื่อแลกกับอิสระ
“ตกลงค่ะ หยาจะดูแลบ้านหลังนี้แทนท่านเอง” มาหยาตอบตกลง
“เมื่อไหร่ดีละ?” ตะวันถามต่อ
- ผู้เขียน
