“ถามแปลก ผมมาบ้านตัวเองไม่ได้เหรอไง?” ตะวันย้อนถาม ทำท่าจะเดินผ่านรั้วบ้านเข้าไปด้านใน แต่หญิงคนนั้นยื่นมือมาขวางไว้ แถมทำท่าทางขึงขังใส่อีกด้วย
“คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้านายฉัน มีญาติพี่น้องหน้าตาแบบคุณ”
ตะวันหงุดหงิดแทบอยากโวย เขากลั้นลมหายใจตอนที่ตะคอกใส่หน้าหญิงผู้นั้น “ไปตามคุณหยามาสิ สอนมารยาทคนใช้ยังไงถึงเป็นแบบนี้ ไม่ให้ความเคารพฉันเลย”
หญิงผู้นั้นมีสีหน้างุนงง แต่ตอนที่หล่อนย้อนถาม ตะวันกลับเป็นฝ่ายงงเสียเอง “คุณหยาไหนคะ ที่บ้านนี้ไม่มีคนชื่อนี้อยู่นะคะ?”
“เดี๋ยวเธอว่าไงนะ!!”
“ค่ะ บ้านนี้ไม่มีเจ้านายคนไหนใช้ชื่อแบบที่คุณบอกเลยค่ะ ฉันอยู่ที่นี่สามเดือนแล้วนะคะ นอกจากคุณผู้ชาย ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนนอกเหนือจากฉันเลยค่ะ”
ตะวันมึนตึบ เขาหมุนมองไปรอบๆ บ้านที่เขาเกิดและโตมา ไม่มีทางที่เขาจะจำบ้านเกิดตัวเองไม่ได้ เพียงแต่เวลานี้ บ้านหลังเดิมของเขา ไม่ได้ทรุดโทรมเหม
