“คุณหยาคะ ต้องไปแล้วนะคะ” เสียงแป้นตะโกนเรียก มาหยาขยับตัวชะเง้อมอง วันนี้เธอมีนัดกับแป้น หน่วยงานที่ติดต่อไว้นัดแนะจะเข้ามาให้คำแนะนำ สำหรับคนว่างงานในพื้นที่
การรวมกลุ่มสร้างงานเป็นการแก้ปัญหาได้ตรงจุดที่สุด และมาหยาเสนอตัวเป็นแม่งาน ถึงร่างกายของเธอไม่พร้อม แต่ใจของเธอเกินร้อย
“หยาต้องไปแล้วค่ะ อย่าลืมนะคะ พี่อัศว่างต้องแวะมาหาหยา” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่อัศนัยได้ยิน ก่อนสัญญาณจะถูกตัด
“คุยกับใครคะ คุณหยา?” เป็นไปตามคาด ก่อนจะเดินไปหาแป้น ต้องผ่านผินที่กำลังนั่งเลือกดอกหญ้าออกจากเม็ดข้าวสารที่เพิ่งไปกะเทาะเอาเปลือกออก จากโรงสีของชุมชน
มาหยาซื้อข้าวเปลือกจากชาวบ้านตุนไว้เยอะ ระหว่างที่คนเหล่านั้นมาซ่อมบ้านให้เธอ ยุ้งของเธอเลยเต็มไปด้วยข้าวเปลือก แม้ไม่ได้ลงมือปลูกด้วยตัวเอง
“พี่อัศไงคะ คนที่ซื้อบ้านต่อจากหยา” มาหยาไม่ได้คิดจะปิดบัง เธอตอบตามจริง แต่ผินก็ไม่วายสงสัยอยู่ดี
“เขามีธุร
