25
809 คำ
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
“ให้ตายสิ! นี่บล็อกเบอร์โทรของฉันอีกแล้วงั้นเหรอดาริน เธอนี่มัน...ร้ายกาจทั้งในชีวิตจริงและในความฝันเลยนะยัยแม่มด” โจเซฟสบถออกมาอย่างหัวเสียที่ถูกบล็อกเบอร์โทร. เป็นครั้งที่สอง
‘พระเจ้า! ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่ พ่อจะจับตีก้นแรงๆ เอาให้ช้ำเลยคอยดู’
วันต่อมา...บ้านสิรันปรียา
ดารินที่เริ่มจะปิดกั้นหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต เพราะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง จึงอยากจะถอยห่างออกจากคนหล่อไร้มารยาทและเพื่อนสาวทั้งสาม ที่เอาแต่ส่งแชตมาถามถึงความคืบหน้าไม่หยุด ซึ่งพอมาคิดๆ ดูแล้วเธอก็โคตรจะสมเพชในความมั่นหน้ามั่นโหนกและความปากไวปากดีของตัวเอง ที่ดันไปลั่นวาจาว่าจะทำให้โจเซฟเป็นแฟนให้ได้ภายในหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้เธอพร้อมจะจ่ายเงินสามแสนบาทให้กับเพื่อนสาวทั้งสาม เพราะเธอไม่อยากจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับโจเซฟอีก ฉะนั้น! ต้องยุติทุกอย่างลงก่อนที่จะสายเกินไป
“มีการ์ดเชิญงานแต่งนะคะคุณหนู” นวลจันทร์ที่เห็นนายน้อยเอาแต่นั่งมองเหม่อคล้ายกับคนที่มีเรื่องในใจ จึงแกล้งชวนคุย
“งานแต่งใครคะนม” ดารินหันไปถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ก็งานแต่งนังออยที่ลาออกไปยังไงคะ ไม่น่าเชื่อว่าสุดท้ายก็จับลูกชายเจ้าของอู่ใหญ่ได้” ดอกฟ้าที่เดินผ่านมาบอกด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ เพราะไม่ค่อยชอบหน้าของสาวใช้ที่ชื่อออยสักเท่าไหร่
“อิจฉาเหรอคะที่ออยได้แต่งงาน” ดารินถามกลับด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ เหมือนที่อีกฝ่ายใช้ก่อนหน้า
“แหม...ต่อให้ฟ้าไม่ได้แต่งงาน แต่คุณธาดาก็รักก็หลงค่ะ ไม่งั้นคงไม่ให้มาอยู่ในบ้านหลังนี้หรอก” ดอกฟ้าบอกพลางเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
“พ่อไม่ได้บอกเหรอคะ ว่ารินเป็นคนอนุญาตให้พาคุณมาอยู่ที่นี่ได้” ดารินถามกลับทันใด
“...” ดอกฟ้าได้ฟังก็ถึงกับสตั้นไปสามวิ
“อืม...เดาว่าคงไม่ได้บอก งั้นรินจะบอกเหตุผลจริงๆ ให้รู้ว่าทำไมคุณถึงมาจุดนี้ได้”
“ฟ้ารอฟังอยู่ค่ะ”
“คือ...รินไม่อยากให้ใครรู้ว่าพ่อไปเที่ยวสถานที่อโคจรบ่อยๆ ก็เลยยอมให้ท่านพาสิ่งอัปมงคลมาไว้ในบ้านได้หนึ่งชิ้น นี่ไงคะ เหตุผลที่ทำให้คุณได้มายืนอยู่ตรงนี้” ดารินบอกพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดๆ อย่างรู้สึกสะใจ เพราะไม่ชอบที่ อีกฝ่ายไม่รู้จักสถานะของตัวเอง
“กรี๊ดดดด กรี๊ดดดด” ด้านสิ่งอัปมงคล เอ๊ย! ด้านดอกฟ้าได้ฟังก็ถึงกับกรีดร้องออกมาอย่างรับไม่ได้ ที่เด็กสาวพูดจาไม่ให้เกียรติตน
“มีอะไรกัน” ธาดาที่เดินทางกลับจากเชียงใหม่มาถึงบ้านได้ไม่กี่นาที เอ่ยถามด้วยสีหน้าตึงๆ หลังเห็นดอกฟ้ายืนกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งต่อหน้าบุตรสาว
“ดอกฟ้าเห็นหนูวิ่งผ่านมั้งคะ” ดารินเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนจะลุกเดินเข้าไปกอดบิดาอย่างออดอ้อน “คิดถึงพ่อจัง”
“พ่อก็คิดถึงหนูจ้ะ” ธาดากอดพร้อมกับก้มลงหอมที่หน้าผากมนเบาๆ อย่างชื่นใจ
“แล้วไม่คิดถึงฟ้าบ้างเหรอคะ” คนที่ต้องการความรักความห่วงใย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
ธาดาหันไปมองใบหน้าของหญิงสาวที่นับวันจะยิ่งเรียกร้องมากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จะตอบยังไง
“พ่อคะ รินมีเรื่องจะคุยแบบส่วนตัวค่ะ” ดารินชิงพูดตัดบท เพราะไม่ต้องการให้บิดาเอ่ยคำที่ไม่อยากจะเอ่ย ซึ่งเธอรู้ดีว่าผู้หญิงที่บิดาจะพูดว่ารักและคิดถึงมีเพียงแค่เธอกับมารดาเท่านั้น
“ฟังดูจริงจังมากๆ เลยนะ” ธาดาส่งยิ้มให้บุตรสาว
“มากค่ะ เรื่องที่ดินแปลงที่อยู่ๆ ข้างบ้านเรา” ดารินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
“ได้สิ เดี๋ยวขอพ่อเข้าไปเอาของที่ห้องทำงานแป๊บ” ธาดาบอกก่อนจะหิ้วกระเป๋าเอกสารเดินเข้าไปในห้องทำงานอย่างเร่งรีบ
“ค่ะ” ดารินมองตามก่อนจะขยับลุกขึ้น
“ทำไมเหรอคะ หรือคุณรินอยากจะขาย?” ดอกฟ้าเอ่ยถามอย่างอยากจะรู้
“นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ดารินส่ายหน้ากับความสอดรู้สอดเห็นของอีกฝ่าย
“อีกเดี๋ยวพ่อจะออกไปดูที่ดินข้างนอก ลูกจะนั่งรถออกไปด้วยกันไหม จะได้คุยเรื่องงานไปในตัว” ธาดาที่เดินออกมาจากห้องทำงาน เอ่ยถามทันใด
“ค่ะพ่อ” ดารินขานรับก่อนจะหยิบกระเป๋าถือยืนขึ้น
- ผู้เขียน
