6

783 คำ

“ใจร้ายจัง เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อสิ” ดารินเอ่ยอ้อนเสียงหวาน ใช่! นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมเสียหน้ามาตามตื้อผู้ชาย ส่วนหนึ่งคือเธอชอบเขามาก ส่วนที่สองคือไม่อยากแพ้พนันกับเพื่อนๆ แต่ก็นั่นแหละ หากเเรง กระตุ้นไม่มากพอ ก็คงจะทำให้เธอมาถึงตรงนี้ไม่ได้ “โอเค ถ้าว่างผมจะโทรไปนัดคุณครับ” คนที่สองจิตสองใจอยากจะเดินหน้าก็อยากเดิน แต่ติดตรงที่เธอเป็นเด็กเสี่ย “วันนี้เป็นไง?” ดารินเอ่ยชวนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง “ผมงานยุ่ง” โจเซฟกัดฟันตอบ ขณะที่ความคิดเป็นร้อยเป็นพันเกี่ยวกับท่วงท่าระหว่างชายหญิง ผุดขึ้นมาในหัวอย่างต่อเนื่อง ซึ่งสาบานได้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาจิตนาการเตลิดได้เพียงนี้มาก่อน “ฉันรอได้” ดารินจ้องมองคนที่เอาแต่หลบตาเธออย่างขำๆ “ดูก่อน แล้วผมจะโทรไป” โจเซฟพยายามข่มอารมณ์หื่น เอ๊ย! อารมณ์ดิบ ที่อยากจะจับสาวตรงหน้าโก่งโค้งลงบนโต๊ะทำงาน แล้วสอดใส่ เอ๊ย! เติมเต็มความเป็นชายเข้าไปในตัวเธอ จากนั้นก็กระแทกแรงๆ จนเธอส่งเสียงครางลั่นดังไปทั่วทั้งห้อง “โอกาสสุดท้ายของคุณแล้วนะ คุณโจเซฟ” ดารินฉีกยิ้มยั่วก่อนจะเดินหันหลังเดินไปที่ประตูห้องอย่างช้าๆ เพื่อให้อีกฝ่ายได้มองเอวที่เล็กคอดรับกับบั้นท้ายงอนๆ และเรียวขางามๆ ขยับโยกย้ายตามจังหวะก้าวเดินชัดๆ คลิก! โจเซฟมองประตูห้องที่ปิดลงอย่างรู้สึกหงุดหงิด เลือดในกายไหลเวียนและเดือดพล่านไปหมด ไม่คิดว่าสาวอายุแค่นี้จะยั่วเก่งเป็นบ้า คนที่กำลังตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของเด็กสาววัยแรกรุ่น ถึงกับสะดุ้งเบาๆ หลังได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก๊อกๆ “เข้ามา” โจเซฟบอกก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ คิดว่าสาวเจ้าคงจะลืมอะไรไว้ แต่ทันที่ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ก็ถึงกับกลอกตาที่เห็นเพื่อนรักเดินหน้าตื่นเข้ามาหา จึงเอ่ยถามไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ “มีอะไร?” “ได้ยินว่าแฟนนายมา ใครเหรอ?” คัลเลนถามพลางหันไปมองรอบๆ ห้อง “เคน!” โจเซฟเอ่ยเรียกเพื่อนรักให้หันมามองที่หน้าของตน “ว่า?” คัลเลนขมวดคิ้วถามอย่างรอฟัง “ไม่รู้สักเรื่องจะตายไหม?” โจเซฟต่อว่าจอมเผือกอย่างรำคาญนิดๆ ที่ตั้งแต่มีเรื่องกับดาริน อีกฝ่ายก็เกาะติดสถานการณ์ และให้ความสนใจประหนึ่งเป็นเรื่องของตัวเองยังไงอย่างงั้น “เชี่ย! ฉันเป็นเพืิ่อนรักแกนะโว้ย จะตกข่าวได้ยังไง บอกมาเลยว่าเมื่อกี้สาวไหนมาหา” คัลเลนเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับดึงเก้าอี้มานั่งรอฟังคำตอบ “ยัยเด็กนั่นไง?” โจเซฟบอกก่อนจะถอนหายใจอย่างเพลียๆ กับความใคร่รู้ของเพื่อน “หรือว่า...เมื่อคืนที่แกหายไป...” คัลเลนเอ่ยค้างไว้อย่างประเมินสถานการณ์ในหัว หึ! ปากก็บอกว่าไม่ชอบ อีกฝ่ายเป็นเด็กเสี่ย แต่สุดท้ายก็แอบตามไปสานความสัมพันธ์ต่อ “บ้า! เรื่องมันซับซ้อน เอากาแฟไหม?” โจเซฟถามก่อนจะลุกจากเก้าอี้เดินไปอย่างเนียนๆ “วันนี้กูดื่มมาสี่แก้วแล้วขอบใจ” “โอเค งั้นขอตัวไปสั่งกาแฟที่เลขาก่อนนะ” “ไม่ต้องมาเนียนเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้” คัลเลนลุกตามไปดึงแขนของเพื่อนรักกำลังจะเดินหนีให้กลับมานั่งลงที่เดิม “นี่มึงจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องให้ได้หรือไง” โจเซฟถามด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ “ก็เออนะสิ ไม่งั้นคืนนี้กูนอนไม่หลับแน่ มันคาใจโว้ย” คัลเลนบอกด้วยสีหน้าจริงจัง “เชี่ย” โจเซฟนั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะกลั้นใจเล่าเรื่องที่ตนตามสาวเจ้าไปที่โรงแรมจนกระทั่งเห็นเธอเข้าไปในห้องกับผู้ชายที่คิดว่าเป็นเสี่ย และพอเดินผ่านห้องที่ประตูยังเปิดแง้มเอาไว้นิดๆ ก็เห็นเธอกำลังถอดเสืื้อออกให้ผู้ชายคนนั้น ซึ่งนอนอยู่บนเตียง “มึงคงจะชอบเขามากสินะ ไม่งั้นคงไม่ตามไปดู” คัลเลนบอกอย่างเข้าใจอาการของเพื่อนรัก “ไม่ได้ชอบโว้ย แค่อยากจะเห็นให้สิ้นสงสัยก็เท่านั้น” โจเซฟเอ่ยแก้ตัวเสียงแข็ง เพราะไม่อาจจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อหญิงสาวได้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more