“ฤดีก็จะนอนด้วยค่ะ” ฤดีรีบบอก
“เธอกลัวท่่านอีกคนหรือเปล่า?” นวลจันทร์เอ่ยเย้า
“ไม่กลัวหรอกค่ะนม ถ้าเจอ...ฤดีจะวิ่งเข้าไปกอดท่านค่ะ” ฤดีบอกก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก
“ฮึก...ฮึก...” ดารินได้ฟังก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง เพราะหากคืนนี้ได้เจอกับบิดาจริง เธอเองก็จะทำแบบที่ฤดีบอกเหมือนกัน
“ทานเกี๊ยวกุ้งให้หมดชามนะคะ มันอาจจะฝืดคอหน่อย แต่ก็ต้องฝืนทาน เพราะไม่งั้นเราจะไม่มีแรงทำหน้าที่ส่งคุณธาดาเป็นครั้งสุดท้าย”
“ค่ะนม” ดารินกับฤดีขานรับพร้อมกัน
“ดีมากค่ะ งั้นนมขอไปจุดธูปบอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางก่อนนะคะ เดี๋ยวดวงวิญญาณของเสี่ยจะกลับเข้าบ้านไม่ได้” นวลจันทร์บอกยิ้มๆ
“ค่ะ / ค่ะ” สองสาวขานรับพร้อมกันอีกครั้ง ก่อนจะค่อยฝืนตักเกี้ยวกุ้งขึ้นมาทานไปพร้อมๆ กับร้องไห้
สามชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่ดารินผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา อยู่ๆ ก็มีมือหนาของใครบางคนสะกิดเบาๆ และเอ่ยจะเรียกให้ตื่นขึ้นท่ามกลางแสงไ
