17
973 คำ
“ฮ่าๆๆ มึงก็เคยด่ากูแบบนี้ไม่ใช่เหรอ รีบๆ ตามไปล่ะ” คัลเลนหัวเราะก่อนจะวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
“บ้าจริง! ทำไมเราถึงได้ฝันเห็นยัยนั่นแทบทุกคืนวะ?” โจเซฟสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะขยับลุกจากเตียงไปจัดการกับความต้องการของตัวเอง ที่ตั้งโด่เป็นเสาธง โชคดีที่เมื่อครู่เพื่อนรักไม่เห็น ไม่อย่างนั้นคงจะถูกอีกฝ่ายเอาไปล้อทั้งวันแน่ๆ
บริษัท J C คอนสตรักชัน เวลา 10:45 น.
“ฉันไปตรวจงานก่อนนะ แกรอคุยกับลูกค้าเองแล้วกัน” คัลเลนบอกหลังจิบกาแฟถ้วยที่สองหมด
“อืม! ไม่ใช่พาสาวไปตรวจงานที่โรงแรมนะเคน” โจเซฟรีบเอ่ยดักทางจอมเกงาน
“เชี่ย! แกมาทำงานสายแล้วยังจะมีหน้ามากล่าวหาคนอื่นอีกนะ” คัลเลนต่อว่ากลับทันใด
“หึ! ทำอย่างกับว่าแกมาทำงานเช้าทุกวันงั้นแหละ” โจเซฟบอกพลางส่ายหน้าเบาๆ เพราะตั้งแต่ที่เปิดบริษัทมา ก็คงจะมีแค่วันนี้ที่ตนมาเข้างานสาย ในขณะที่เพื่อนรักนั้น สายจะเป็นร้อยครั้งเห็นจะได้
“ขี้เกียจจะเถียงต่อ ไปล่ะ” คัลเลนตัดบท ก่อนจะลุกเดินตรงไปยังประตูห้องอย่างรวดเร็ว
“เจอกันตอนเย็น” โจเซฟบอกยิ้มๆ
“ไม่ว่างมีนัด”
“ตลอด”
“เมื่อเช้าฉันเห็นนะ” คัลเลนปล่อยหมัดเด็ดใส่ด้วยสีหน้าทะเล้น
“อะไร?” โจเซฟหน้าตึงขึ้นมานิดๆ นั่นไง ใครว่ามันไม่เห็นล่ะ
“จะให้พูดจริงๆ เหรอเจฟ” คัลเลนเอ่ยด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“รีบๆ ไปเลย” โจเซฟเอ่ยไล่
“ฮ่าๆๆ ร่างกายนายมันเรียกร้องการปลดปล่อยเพื่อน” คัลเลนหัวเราะก่อนจะรีบวิ่งออกประตูไปอย่างรู้งาน หลังเห็นเพื่อนรักหยิบกล่องไม้ที่ใส่กระดาษทิชชูขึ้น แล้วเตรียมท่าจะเขวี้ยงมายังตน
“ไอ้บ้า!” โจเซฟสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์ให้ปกติเพราะอีกเดี๋ยวลูกค้าจะเข้ามาคุยงานต่อ
สิบนาทีต่อมา...
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้โจเซฟเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร แล้วเอ่ยขานรับทันที “เชิญครับ”
“ลูกค้ามาถึงชั้นล่างแล้วค่ะบอส” แววรีบรายงาน
“เชิญขึ้นมาที่ห้องทำงานผมได้เลย” โจเซฟบอกยิ้มๆ
“ค่ะ” แววขานรับก่อนจะเดินออกไป
สามนาทีต่อมา...
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง โจเซฟเอ่ยก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เพื่อจะเข้าไปทักทายลูกค้า “เชิญครับ”
คลิก!
“สวัสดีค่ะ”
ทันทีที่เห็นว่าลูกค้าคือใคร โจเซฟก็ถึงกับช็อกไปทันใด
“ตกใจเหรอคะ” ดารินถามคนหล่อมารยาททราม เอ๊ย! คนหล่อไร้มารยาท ด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ผม...” คนที่เมื่อวานตั้งใจว่าจะโทร. หาแม่เสือสาว เอ๊ย! ยัยแม่มด แต่งานก็ลากยาวจนทำให้เขาลืมไปเสียสนิท
“ฉันมาคุยเรื่องงานค่ะ” ดารินบอกก่อนจะเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก ในขณะที่เจ้าของบริษัทยังคงยืนเก้ๆ กังๆ คล้ายกับคนที่ทำตัวไม่ถูก
โจเซฟสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามจะไม่นึกถึงความฝันในเช้าวันนี้ แต่ทว่า...ภาพในความฝันนั้น กลับแล่นผ่านเข้ามาในสมองอย่างต่อเนื่อง จนเขารู้สึกอยากจะเดินไปกดล็อกประตูห้องทำงาน แล้วจับแม่เสือสาวมาสานต่อความฝันให้เป็นจริงซะเหลือเกิน
“คุณจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมคะ?” ดารินถามอย่างแปลกใจกับท่าทีของอีกฝ่าย ที่ดูจะล่องลอยคล้ายกับคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
คนที่พยายามข่มความคิดด้านมืด รีบดึงสติให้กลับเข้าที่เข้าทาง “ผมขอโทษที่...”
“ฉันไม่รับคำขอโทษค่ะ วันนี้ฉันมาคุยเรื่องงาน” ดารินตอกกลับด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เพื่อบอกให้รู้ว่า...เขาไม่ได้ส่งผลใดๆ ต่อความรู้สึกของเธอแล้ว
“แต่ผมก็อยากจะขอโทษคุณอยู่ดี” โจเซฟบอกก่อนจะเข้าไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับสาวเจ้า
“คุณมีโอกาสขอโทษและแก้ตัว แต่ว่ามันผ่านจุดนั้นมาแล้ว ฉะนั้นตอนนี้เราเปลี่ยนมาคุยเรื่องงานกันดีกว่าค่ะ” คนที่เจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีกบอกพร้อมเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
“กะ...ก็ได้ครับ” โจเซฟพยักหน้ารับ ขณะเดียวกันก็พยายามห้ามตัวเองไม่ให้จ้องมองสำรวจเรือนร่างของสาวตรงหน้า ที่ไม่ว่าจะใส่ชุดไหน ก็ดูดีไปหมด แถมกลิ่นหอมอ่อนของเธอ ก็ยั่วยวนให้เขาขยับเข้าไปดอมดมและอยากจะซุกไซ้ริมฝีปากกับจมูกลงที่ซอกคอระหงเป็นอย่างมาก
“ฉันต้องการทราบว่าหากจะสร้างห้างสรรพสินค้าขนาดสองชั้นบนที่ดินแปลงนี้ จะต้องใช้งบประมาณเท่าไหร่คะ” ดารินส่งสำเนาเอกสารโฉนดที่ดินไปให้ อีกฝ่ายดู
“นี่เราคุยกันจริงจังอยู่ใช่ไหมครับ” โจเซฟถามย้ำอย่างไม่มั่นใจว่าแม่เสือสาวต้องการอะไร หากเธอต้องการให้เขาชดเชยความผิดทั้งหมด วันนี้เขาก็พร้อมจะพาเธอไปไถ่โทษยังดินแดนที่เรียกว่าสวรรค์ โดยไม่สนว่าเธอจะเป็นเด็กเสี่ยหรือไม่ก็ตาม
“ฉันนึกว่าคุณจะมืออาชีพกว่านี้ซะอีก” ดารินยังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม
“โอเค ผมให้คำตอบคุณตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ เพราะจะต้องร่างแบบคร่าวๆ ออกมาก่อน และคุณต้องให้รายละเอียดกับผมว่า...สองชั้นนี้ มีกี่ห้องจะทำเป็นอะไรบ้าง เช่นร้านอาหารหรือซุปเปอร์มาร์เก็ต” โจเซฟบอกด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน
- ผู้เขียน
