“เอาล่ะ เอาเป็นว่า ฉันจะรอจนกว่าพ่อพร้อมจะกลับมาเรือนก็แล้วกัน เมื่อหล่อนไม่มีที่ไปก็อยู่เสียที่เรือนนี้นั่นแหละ ข้าวปลาฉันก็จะให้พี่อ้อยจัดการไม่ได้ขาด ส่วนเสื้อผ้า ประเดี๋ยวจะให้นังเล็กๆ ไปคัดเอาจากตัวที่ฉันไม่ได้ใช้แล้วเอามาให้หล่อนสวมใส่ไปก่อนชั่วคราว หากพ่อพร้อมพาหล่อนเข้าพระนครเมื่อไร ก็จะให้พาไปตัดชุดใหม่ก็แล้วกัน”
นิราวดีช้อนดวงตาฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำขึ้นมองคุณหญิงพิศ แววปรานีฉายชัดบนใบหน้า แต่ก็ยังคงกิริยาไม่สนิทสนม แต่แค่นี้ก็ดีมากแล้ว แค่ไม่ผลักไสให้หล่อนไร้ทางไป แค่นี้ก็เป็นบุญคุณต่อกันที่สุด
“หนูขอบพระคุณมากค่ะที่คุณหญิงกรุณาหนู”
“เอาเถอะเอาเถอะ ว่าแต่หล่อนทำอะไรเป็นบ้างเล่า เผื่อฉันจะหามาให้ทำเพลินๆ กว่าพ่อพร้อมจะกลับมาก็ตั้งวันจันทร์โน่น ประเดี๋ยวหล่อนจะเบื่อเสียก่อน”
นิราวดีหันมองข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยข้างกายคุณหญิงพิศ ที่หล่อนเห็นก็คือ กระด้งฟัดข้าวมีผ้าขาวบางปูรอง
