คุณหลวงพร้อมจูงมือพานิราวดีออกมาที่ระเบียงด้านนอก ในจุดที่เขากับหล่อนกินข้าวร่วมกันมื้อนั้น ไม่ใช่สิ... ไม่ได้กิน เพราะหล่อนยังไม่ทันได้กินข้าวเลยด้วยซ้ำก็เกิดเรื่องเสียก่อน
ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อที่ติดจะมีรอยยิ้มที่มุมปากอยู่เรื่อยและก็พานจะทำให้หล่อนยิ้มตามจนต้องส่งสายตาค้อนๆ ให้เขา ก่อนจะรีบปรับสีหน้าเป็นปกติเพราะป้าอ้อยเดินเข้ามา
“คุณหลวงจะรับประทานข้าวเลยหรือไม่เจ้าคะ ป้าจะได้ให้เด็กยกขึ้นมา”
“ครับป้า”
ป้าอ้อยรับคำพร้อมมองหล่อนด้วยแววตาใจดี “คุณนุชรับประทานข้าวเย็นพร้อมคุณพี่เลยนะเจ้าคะ ป้าจะจัดขึ้นมาให้”
“เอ่อ... หนูยังไม่หิวเลยจ้ะป้า”
“ไม่หิวก็ต้องรับประทานตามเวลาเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะได้กินยา”
“จ้ะ” นิราวดีรับคำยิ้มแหย เพราะท่าทางใจดีของป้าอ้อยแบบนี้นั่นแหละที่ทำให้หล่อนปฏิเสธอะไรไม่ได้เลย ลำพังยาเม็ดจากแพทย์โอสถก็กินยากสำหรับหล่อนแล้ว แต่ป้าอ้อยยังมียาบำรุงขมปี๋มาให้หล่อนอี
