ภาพหญิงสูงวัยร่างอวบอัดเกล้าผมมวยต่ำนั่งอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์จำหน่ายเครื่องทองจำพวกสร้อยข้อมือ แหวน และต่างหู ด้านหลังมีสร้อยคอแขวนอยู่ในตู้กระจกเป็นทิวแถว หญิงสาวในภาพดูท่าทางใจดีอมยิ้มละไมและราวจะส่งยิ้มทะลุออกมาจากภาพ
นิราวดีค่อยๆ ฝนดินสอแรเงาไปตามเส้นผมของสตรีในภาพวาด ทว่าความร้อนที่หน่วยตาก็ทำให้หล่อนต้องชะงักมือและเงยหน้าขึ้นเพื่อกะพริบตาขับไล่หยาดน้ำที่พร้อมจะเอ่อล้นนั้นให้กลับคืนไป ทว่ายิ่งกะพริบถี่ก็ราวว่าหยาดน้ำตานั้นไม่ฟังคำสั่งหล่อนเลย
ริมฝีปากสั่นระริก อกอิ่มเริ่มสะท้อนจนจับดินสอไว้ไม่ไหว เพราะยิ่งอยู่ที่นี่นานวัน ความหวังที่หล่อนจะได้กลับคืนบ้านก็ยิ่งริบหรี่ เหมือนหล่อนมาอยู่ในสถานที่ที่ไม่สามารถติดต่อกับทางบ้านได้ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ต ไม่มีช่องทางใดเลยที่จะติดต่อกับ ‘แม่’
ป่านนี้แม่จะอยู่อย่างไร เป็นไปได้ไหมว่าแม่จะยังไม่รู้ว่าหล่อนหายไปแล้วคิดว่าหล่อน
