ตื้อรักวิศวะร้าย

ต้นข้าว & วิคเตอร์ - 5 หลบยังไง

แก่นกายอันแข็งแกร่งสอดแทรกเข้ามาด้วยความยากลำบาก ฉันรู้สึกได้ถึงความคับแน่นจากด้านล่างจนขาของฉันสั่นไปหมด ทว่ากลับรู้สึกดีขึ้นในเวลาเดียวกันที่เขาส่งเสียงครางในลำคอออกมาระหว่างขยับสะโพกเข้าออก

“อ๊ะ…อื้อ~” ฉันถูกคนหิวกระหายจูบลงอย่างเร่าร้อนขณะกำลังเร่งสะโพกรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

วิคเตอร์ส่งเสียงในลำคอออกมาตลอดในขณะที่กำลังเร่งขยับสะโพกเข้าออกถี่ระรัว ฉันรู้สึกเจ็บระบมและเสียวซ่านมากในเวลาเดียวกัน มือเรียวจิกทึ้งแผ่นหลังเขาสะเปะสะปะ เมื่อถูกคนร่างใหญ่ยกสองขาขึ้นสูง

เขาสบตาฉันด้วยแววตาอ้อนวอนก่อนจะกัดต้นคอฉันเล็กน้อย สองมือหนาอุ้มฉันนั่งคร่อมเขาบนชักโครกก่อนจะใช้ความแข็งแรงทนทานของตัวเองยกฉันขึ้นลงตามใจชอบ

“อ๊า!...อื้อออนายอย่าเพิ่งสิ…ฉะ…ฉันอ๊ะ!”

“เจ็บเหรอ ให้เบาลงไหม” เขาถามฉันเสียงแหบพร่า

“มะ…ไม่!...อ๊ะแรง ๆ เลยก็ได้~” ฉันตอบตะกุกตะกักด้วยเนื้อเสียงที่ไม่คงที่

มันซาบซ่านจนฉันจะรับไม่ไหวแล้ว ยิ่งเขาออกแรงระรัวไม่หยุดยั้ง ในหัวของฉันมันกลับรู้สึกขาวโพลนไปหมด รับรู้ได้ว่าตอนนี้ฉันแทบจะอยู่เฉย ๆ ไม่ได้แล้ว มันทรมานและรู้สึกดีมาก ๆ จนฉันจะต้องขย้ำผมของเขาเอาไว้

“จะเสร็จแล้วใช่ไหม…”

“อะอื้ออ~”

เรี่ยวแรงจากมือหนาทั้งสองข้างของเขายังสามารถเร่งความเร็วได้อีกจนน่าเหลือเชื่อ ฉันอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา ในขณะที่เขากำลังยกบั้นท้ายฉันขึ้นลงถี่

ในขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินอยู่ในกับอารมณ์ เขาก็กดร่างอันน้อยนิดของฉันลงแนบชิดกับหน้าตักของเขาด้วยความรุนแรง

เราทั้งสองเหนื่อยหอบและกระตุกเป็นระยะ ๆ ก่อนจะถูกเขาจับเอวฉันบดขยี้เบา ๆ

“เธอชอบรึเปล่าครั้งแรกของเราน่ะ” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และมองฉันราวกับได้เจอของเล่นชิ้นใหม่

ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่านี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกของเรา แต่มันคือครั้งแรกของฉันคนเดียวต่างหาก ฉันหลบตาก้มหน้ามุดลงบนไหล่กว้างของเขา

“นายช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับของเราสองคนหน่อยได้ไหม” ฉันกระซิบขอร้องวิคเตอร์ข้างหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หวังว่าเขาจะเห็นใจฉันนะ อย่าเที่ยวเอาประกาศทั่วล่ะ…ขอร้อง

“เอางั้นก็ได้” วิคเตอร์ตอบฉันด้วยความเรียบง่าย

ฉันลุกขึ้นยืนด้วยสองขาที่สั่นไหวเป็นเจ้าเข้าพร้อมจัดแจงชุดเดรสของตัวเองให้อยู่ในสภาพที่ปกติ มือข้างหนึ่งพยายามพยุงตัวเองกับผนังเอาไว้ วิคเตอร์มองฉันจัดการธุระจนเสร็จก่อนจะอุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว

“แกล้งกลับไปเลยก็ได้นะ”

เขาบอกพลางเอาเสื้อคลุมให้ฉัน ฉันเอามาปิดหน้าไว้อย่างรู้หน้าที่และซุกอกเขาด้วยความเขินอาย ไม่นานวิคเตอร์ก็เปิดประตูออกมาและพาฉันไปส่งที่คอนโด

---

กริ๊งงงง~

นาฬิกาปลุกไก่ชนสองตัวชวนปลูกฉันให้ลุกขึ้นจากที่นอน แต่วันนี้มันคือวันหยุดของฉันนี่นา ฉันตบป๊าบปิดนาฬิกาปลุกพลางหลับต่ออย่างสบายอารมณ์

ใบหน้าของวิคเตอร์กำลังคลี่ยิ้มกว้างขณะห่มผ้าให้ฉัน ภาพนั่นทำให้ฉันลืมตาขึ้นเฮือกใหญ่ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง

เมื่อคืนนี้เหมือนว่าฉันจะเจอยาปลุกเซ็กส์เล่นงานเข้าเต็มเปาจนสุดท้ายก็ต้องลงเอยกับวิคเตอร์ ก่อนที่จะไปเที่ยวฉันไม่เคยลืมที่จะกินยาแก้แฮงค์ และดูแลตัวเองเป็นอย่างดีแต่ทำไมถึงได้พลาดท่าให้ปริมได้ ศักดิ์ศรีที่ค้ำคอทำให้ฉันรอดพ้นจากปริมมาได้แต่ดันไปสะดุดขอนายคนนั้นมีอะไรด้วยเนี่ยนะ!?

ฉันไม่มีอาการมึนเมา ปวดหัวหรืออยากอาเจียนความทรงจำทุกอย่างยังอยู่ภายในเซลล์สมองครบถ้วน มันทำให้ฉันอดที่จะฉุกคิดขึ้นมาไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์ของฉันกับวิคเตอร์จะถลำลึกลงไปมากกว่านี้ ถ้านายคนนั้นมาหาฉันตื้อฉันอีกล่ะ ทีนี้จะทำยังไงกันดี

จากวันหยุดอันแสนสงบสุขของฉันกลายเป็นวันที่วุ่นวายขึ้นมาทันควัน ฉันสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูดีที่สุดเพื่อเข้าไปเลือกรถยนต์คันใหม่

ฉันจัดการถอยรถสปอร์ตหรูป้ายแดงออกมาทันทีโดยที่ไม่รอฤกษ์งามยามดีหรือรถสั่งทำพิเศษ มีคันไหนก็เอาคันนั้น แน่นอนว่าฉันขับรถยนต์เป็นอยู่แล้วเพียงแต่ว่าฉันค่อนข้างที่จะชอบความเรียบง่ายมากกว่าเสียส่วนใหญ่

“ทางเราขออนุญาตขอที่อยู่ในการขนส่งด้วยนะคะคุณผู้หญิง” พนักงานเอ่ยเสียงหวานอย่างให้เกียรติฉันด้วยสุดขั้วหัวใจ

“ไม่เป็นไรค่ะฉันจะขับออกไปเลย ช่วยเอาริบบิ้นสีสวยออกให้หน่อยได้ไหมคะ”

“อะ…สักครู่นะคะ”

พนักงานดูเลิ่กลั่กเล็กน้อยแต่ก็ยินยอมทำตามคำขอของฉันแต่โดยดี ฉันก็ขับรถออกจากศูนย์ใหญ่ทันทีโดยมีพนักงานด้านหลังก้มโค้งลาอย่างนอบน้อม

“แค่นี้ก็จบปัญหา ‘เดี๋ยวไปส่ง’ สักที” ฉันบ่นอุบอย่างอารมณ์ดี

ฉันเป็นมนุษย์ Introvert ที่มีความขี้ระแวงขั้นสุด มีความคิดเองเออเองค่อนข้างสูงปรี๊ดปรอทเเตก จึงได้จัดการย้ายออกจากคอนโดใกล้มหาวิทยาลัยไปอยู่คอนโดหรูอีกแห่งหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะต้องใช้รถทุกวันแต่มันก็คุ้มที่จะลงทุน

@คอนโดA

ฉันขับรถไปยังโซนวีไอพีหน้าคอนโดก่อนจะมีพนักงานวิ่งเข้ามาบริการฉันถึงที่

“สวัสดีครับ คุณต้นข้าวหรือเปล่าครับ”

“ค่ะ ของอยู่ด้านหลัง”

“สักครู่นะครับ”

“อ๋อ กล่องใบนั้นไม่ต้องก็ได้ค่ะ”

“ครับ”

พนักงานเร่งขนย้ายสัมภาระของฉันลงจากรถจนหมดตามด้วยกระเป๋าเดินทางที่ฉันพยายามยัดมันใส่รถอันน้อยนิดของตัวเองมา

“ห้องที่ 23 นะคะ เดี๋ยวฉันจะขับรถไปเก็บเอง”

“ได้ครับคุณต้นข้าว”

ฉันจัดการธุระของตัวเองเสร็จก็หันไปสนใจกล่องกระดาษแข็งสีน้ำตาลเข้มที่ถูกปิดไว้อย่างมิดชิด ด้านในก็เป็นเอกสารส่วนตัวของฉันซึ่งฉันไม่ไว้ใจให้ใครดูแลให้ทั้งนั้น (คนหวงของ)

ฉันยกกล่องกระดาษเข้าไปในคอนโดหรูใจกลางเมืองแห่งใหม่ที่มีความทันสมัยมากกว่าเดิมถึงหลายเท่าตัว เสียอย่างเดียวไกลจากมหาวิทยาลัยของฉันมากเกินไปหน่อย

ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะจ๊ะเอ๋เข้ากับบุคคลที่ฉันไม่อยากจะพบเจอที่สุด

“ไงคุณหมอ เจอกันอีกแล้วนะครับ” เขาทักทายฉันอย่างเป็นมิตรสุด ๆ

“…” ฉันแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นพลางหันไปกดเลขชั้นตัวเอง