chapter 8
1375 คำ
“ถ้าไปแล้ว...ยังไงก็ต้องอยู่ให้ได้แหละมึง จะกลับมาที่นี่ทำไมอีกล่ะ”
ไปแล้วก็ไปให้มันนานหน่อย...ทำใจกับสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วได้เมื่อไหร่ค่อยย้อนกลับมาเพื่อคืนของให้กับคุณย่า ความจริงเธออยากจะเอาไปคืนในตอนนี้เลยนะ แต่ไม่แน่ใจว่าคุณย่ากลับมาจากไปปฏิบัติธรรมหรือยัง ครั้นจะเอาไปฝากไว้กับคนอื่นที่บ้านหลังนั้น บอกเลยว่าเธอไม่ไว้ใจใครสักคน...แต่จะไว้ที่บ้านหลังนี้ตอนที่เธอไม่อยู่ ก็ไม่ได้อีก ทางเดียวที่ทำได้ก็คือ...เก็บรักษามันไว้ก่อน จนถึงเวลาของมัน ของชิ้นนั้นก็คงจะได้กลับคืนสู่เจ้าของที่แท้จริง
“แน่ใจแล้วใช่ไหมดาว”
“ถามอะไรนักหนา...หือ วันนี้บ้านกูครึกครื้นดีจัง นอกจากมึงแล้วก็ยังมีคนอื่นมาอีก” ถึงจะพูดไปแบบนั้น หากพันดาวก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะปกติแล้วคนที่จะมาหาเธอที่บ้านนอกจากเพื่อนรักอีกสองคนซึ่งตอนนี้ก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัดก็เห็นจะมีแต่กลทีป์นี่แหละที่มาประจำแทบจะทุกวัน แต่ตอนนี้กลทีป์อยู่ที่นี่ แล้วใครมาหาเธอกันล่ะ
“กูไปดูก่อนนะ ใครมาหาแต่เช้า” ที่เมื่อเห็นคนที่มาหา พันดาวได้แต่ยืนอึ้งเพราะตกใจและคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ที่หน้าประตูบานของตัวเอง คิดว่าคงนานกว่าที่เธอจะเรียกสติที่มันหลุดไปกลับคืนมาได้
“สะ...สวัสดีค่ะ” พันดาวเอ่ยทักอย่างคนทำตัวไม่ถูก เพราะไม่เคยได้เจอกับแดนเหนืออย่างใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน...ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะมาเจอกันในสภาพที่เขา...ใส่เสื้อโปโลสีครีมกับกางเกงผ้าขาสั้น สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว แต่ทั้งชุดก็มองออกว่าเป็นของดีมีราคา ในขณะที่เธอนั้น...เสื้อยืดสีขาวที่ยืดจนชายย้วยกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ลักษณะมันเก่าจนน่าจะเรียกได้ว่าเป็นผ้าขี้ริ้วเสียมากกว่า
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจอเขามายืนตรงหน้าแบบนี้ เธอคงจะดีจนเนื้อเต้น ยิ้มไม่ยอมหุบ รีบกระโดดเกาะแขนและเอ่ยถาม ‘พี่เหนือ...พี่เหนือมาหาหนูดาวใช่ไหมคะ ดีใจจังเลยค่ะ’ และอีกหลายเรื่องที่เธอจะสรรหามาพูดกับเขา แต่ในตอนนี้...พันดาวได้แต่มองแดนเหนืออย่างตะลึงงัน อ้าปากค้างอย่างไม่กลัวแมลงวันจะเข้าไปวางไข่
พันดาวขบกัดฟันบนกลีบปาก จ้องชายตรงหน้าคล้ายจะถามว่า... ‘คุณมาทำไม มีธุระอะไร’ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยออกมายังไงดี ปากเหมือนกับมีอะไรมาอุดไว้ ก็เลยได้แต่ยืนมองเขาอย่างรอคอยเท่านั้น
“จะไม่เชิญให้เข้าบ้าน”
หะ! พันดาวเป็นงงหนักเข้าไปอีก จากคนที่โดนกดดัน...โดนผลักไสไล่ส่งไม่ให้เข้าใกล้ ไร้ตัวตนในสายตาของแดนเหนือมาตลอด แต่ตอนนี้เขากลับมาพูดจาแม้จะเฉยชาแต่ก็ไม่กดดันและเย็นชาอย่างที่เคยสัมผัสมา เธอจึงได้แต่มองคนตรงหน้าตาปริบ ๆ
“เอ่อ...คง...คงไม่ต้องก็ได้มั่งค่ะ คุณแดนเหนือคงมีธุระกับฉัน แค่...ไม่นาน” ใช่...น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ พันดาวพยักหน้ารับเมื่อคิดได้ แดนเหนือน่าจะมีธุระกับเธอ...คงจะสำคัญมากด้วย ถึงได้มาด้วยตัวเองแบบนี้ ว่าแต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ พันดาวขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเรื่องอะไร
อ๋อ...ใช่ แดนเหนือคงจะต้องมาเรื่องแหวนแน่ ๆ เลย ใช่! จะต้องเป็นเรื่องนั้นแน่เลย ตอนที่เธอนำไปคืน เขาไม่รับเพราะยังไม่ทันคิด แต่พอมีเวลาให้คิดก็เข้าใจว่าควรจะต้องรับกลับ ตอนนี้ก็เลยมาเอาคืน อือ...ต้องเป็นแบบนั้นแน่
“คุณแดนเหนือมาเอาแหวนคืนใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นก็รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้”
แม้จะตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะตัดใจจากเขาให้ได้ แต่เมื่อถูกเขามาเอาของคืนไปจริง ๆ พันดาวก็ยังคงรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจถูกมีดปาดเฉือน ปากอิ่มก็สั่นระริกจนต้องรีบขบกัดเอาไว้ ในขณะที่ขอบตาร้อนผ่าวจนคิดว่าอีกเดี๋ยวก็จะมีน้ำตาเอ่อล้น ก็เลยรีบเงยหน้าขึ้นมองฟ้าเพื่อน้ำตาจะได้ไม่ร่วงหล่นให้อับอายชายตรงหน้า ใจที่มันสั่นไหวพยายามบอกว่า...ดีแล้วล่ะ ทุกอย่างจะได้จบลงจริง ๆ เสียที จะได้หยุดเสียใจด้วยเรื่องเดิม ๆ เสียที
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันหลังเดินเข้าไปในบ้านเพื่อนำของมาคืนแดนเหนือ กลับเป็นเขาที่ดันประตูให้เปิดออกและเดินเข้ามาในบ้านด้วยตัวเอง เดินเข้าไปโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านที่ยืนตะลึงงันอ้าปากค้างราวกับถูกใครตรึงร่างกายเอาไว้และยิ่งตะลึงงันมากกว่าเดิมเมื่อนึกขึ้นได้ว่าในบ้าน...มีอะไรอยู่
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิคุณแดนเหนือ” พันดาวตะโกนขึ้นพลางรีบวิ่งตามคนตัวใหญ่ไปพร้อมกับยกมือกางออกกั้นไม่ให้เขาเข้าไปในบ้าน แต่กลับถูกแดนเหนือจับแขนและดึงเธอให้ถอยไปอยู่ด้านหลังแทน ที่เธอได้แต่ก้มลงมองข้อมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายจับอย่างคนที่ใจเต้นแรงและหวั่นไหว แต่...หยุดก่อนพันดาว! เธอจะมารู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ
ตั้งสติหน่อย...ตั้งสติ! พันดาวยกมือตบหน้าของตัวเองพอแรงเพื่อเรียกสติ สงสัยว่าแดนเหนือคงไปโดนคุณย่าดุมา หรือไม่ก็ไปกินอะไรผิดสำแดงมา เลยมาก่อกวนหัวใจที่เธอพยายามอย่างสุดความสามารถ ทำให้มันสงบไม่ปั่นป่วนราวกับแผ่นดินที่กำลังไหว
ตื่นนะพันดาว ตื่นมารับรู้ความจริง เธอจะต้องไม่ถูกแดนเหนือทำเหมือนกับเป็นของเล่นที่เมื่อต้องการก็ไปเขี่ย ๆ เพื่อหยิบขึ้นมา เพราะตัวเธอพร้อมที่จะเป็นของตายในมือเขา แต่พอหมดความสนใจก็เบื่อและโยนทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี
เรียกสติกลับคืนมาได้ แม้จะไม่มากก็ตามเถอะ เพราะมือเธอที่ถูกแดนเหนือกำมันไว้พาเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่เร่งรีบ
พันดาวเฝ้ารอ...รอฟังว่าแดนเหนือจะเป็นคนพูดว่ามาหาด้วยเรื่องอะไร แต่ชายหนุ่มกลับนั่งนิ่งเฉย...ราวกับรูปปั้นแล้วยังจะกดดันเธอกับกลทีป์ที่นั่งอยู่ใกล้กันจนแทบไม่กล้าหายใจ
ทั้งที่เวลาก็ไม่น่าจะถึงนาทีด้วยซ้ำ แต่พันดาวรู้สึกว่ามันนานมาก รู้สึกตัวก็ตอนที่กลทีป์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้กันสะกิดแล้วกระซิบกระซาบถาม
“มึง...เขามาทำอะไรที่นี่นะ?”
“ไม่รู้” พันดาวกระซิบตอบกลทีป์ ขณะเหลือบตามองไปยังแขก...ผู้บุกรุก เอาเป็นว่าคนที่เธอคาดไม่ถึงจะมาที่นี่ มาไม่มาเปล่า...นอกจากจะทำให้หัวใจของเธอที่มันยังไม่สงบนิ่งราวกับถูกคลื่นใหญ่ถาโถมจนเกิดหวั่นไหวราวกับแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือน ยังไม่พอแดนเหนือยังจะใช้สายตากดดันจนพันดาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ยังไง
“แล้วมึง...จะเอายังไง” กลทีป์ถามด้วยความรู้สึกไม่ดีเลย สายตาของแดนเหนือแม่ง...กดดันฉิบหายเลย
- ผู้เขียน
