“ช่วยไม่ได้นะคะคุณพี่...รัณไม่ยอมอดอยากปากแห้งแบบนี้หรอกค่ะ คุณพี่ชดเชยให้รัณไม่ได้...รัณก็ต้องขวนขวายหาเอาเอง”
ดารัณเปรย ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืน เธอเอื้อมมือตลบชายกางเกงแพร ปิดบังของสงวนที่เหี่ยวแห้งของเทียม ก่อนจะเดินลอยชายออกไปนอกห้อง...เมื่อเสน่ห์ของตนเองยังมัดใจเทียมได้ แม้เพิ่งจะก่อเรื่องร้ายแรงเกินกว่าที่เขาจะอภัย เธอก็ยังรอดมาได้...ดังนั้น ไม่มีอะไรที่ดารัณจะกลัว
สาวโสภาเดินนวยนาดลงมาด้านล่าง...เธอกวาดตามองหาดลยา เพราะกำลังจะไปหาที่สำเริงสำราญ ครั้งนี้เธอจะไม่ให้พลาดเหมือนเก่า เทียมจะไม่มีวันได้รู้เรื่องที่เธอจะทำต่อจากนี้
“ดล! นังดล...” เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนเรียกหลานสาว มีสาวใช้เยี่ยมหน้าออกมามอง ก่อนจะรีบผลุบหน้ากลับไป
“เป็นยังไงกันนะคนบ้านนี้ เรียกหาไม่มีใครโผล่มาเสนอหน้าสักคน...” หล่อนบ่นขรม เดินฉับๆ ตรงไปยังห้องครัว สถานที่นั้นคือที่อยู่ของดลยา หากไม่อยู่ในห้องโถง ที่ที่เดียวที
