บทที่2.ลาก่อนเมืองไทย
1539 คำ
บทที่2.ลาก่อนเมืองไทย
ดลยาก้มหน้าจนปลายคางชิดอก เธอพยายามสะกดการมองอยู่ที่ปลายเท้า เมื่อถูกกะเกณฑ์จากคุณน้าวัยสาวให้มายืนตั้งแถว...รอส่งบุตรชายเจ้าของบ้าน เป็นเพราะเทียมเปลี่ยนวันเวลา... เขาเลื่อนวันที่ ธรรวาต้องเดินทางไปต่างประเทศให้เร็วขึ้น ป้องกันเรื่องร้ายๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นอีกในวันข้างหน้า
“สักวันแกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อทำ”
เทียมกล่าวเสียงเรียบนี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด...เท่าที่พ่อคนหนึ่งคิดออก
“...” ธรรวาไม่ได้ตอบบิดาสักคำ เขายืนก้มหน้านิ่ง มุมปากมีรอยยิ้มเหยียดๆ
“คุณธรรได้ไปเมืองนอก ไม่ดีใจเหรอคะ รัณอยากไปยังไม่ได้ไปเลยค่ะ”
แม่เลี้ยงสาวสดจีบปากพูด หล่อนยิ้มเยือนเพื่อกลบเกลื่อนความผิดหวัง เกือบจะได้ลิ้มรสความกำยำของลูกเลี้ยงหนุ่มละอ่อนอยู่แท้ๆ แต่ก็ดันมีมารมาขัดความสุขเสียก่อน แถมไอ้มารตัวนั้น ยังส่งลูกเลี้ยงของเธอไปเสียไกลตา
เด็กหนุ่มตวัดสายตามอง เขายิ้มเย็น ดวงตาลุกเรือง และดวงตาคู่นั้นเลยไปยังด้านหลังดารัณด้วย ธรรวาหรี่ตาลง เขาเห็นดลยายืนแอบอยู่ด้านหลังคนงาน เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม... “คนอย่างเธอ...เหมาะที่จะลงไปอยู่ในนรกมากกว่า...”
ธรรวากล่าวเสียงแผ่ว เขาเงยหน้ายิ้มให้บิดา แต่มันเย็นชาจนเทียมใจหายวูบ
“ธรร!! ...ขอโทษรัณเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ... ทำไมพูดจาแบบนี้ล่ะลูก”
เทียมตวาด เมื่ออยู่ท่ามกลางคนงานในบ้าน ธรรวาควรให้เกียรติภรรยาของเขา
“คุณพ่อก็น่าจะรู้ว่าผมพูดแบบนี้เพราะอะไร...ผมไปแล้วครับ...ลาก่อน”
ธรรวายกมือไหว้บิดาแบบแกนๆ เขาเดินเชิดหน้าตรงไปยังรถยนต์ที่มีสารถีเปิดประตูรอ โดยไม่คิดจะเอ่ยแก้ หรือขอโทษดารัณสักคำ
เทียมถอนใจเฮือก เขากล่าวตามหลังบุตรชายไป “ว่างๆ พ่อจะไปเยี่ยม”
“ไม่จำเป็นครับ...ผมอยู่ได้” ธรรวาตอบ เขาก้มตัวมุดเข้าไปนั่งตอนหลังรถยนต์ คอแข็งตั้ง ไม่ชำเลืองแลไปด้านหลังแม้แต่นิดเดียว ธรรวาจากไปพร้อมกับแบกทิฐิไปด้วย
“สักวันลูกจะเข้าใจพ่อ...ธรร” เทียมเปรย...ทางเดียวที่จะป้องการคำครหา คือการกันธรรวาออกไปห่างๆ ดารัณ เขารู้ดีว่าภรรยากระหายรัก หล่อนคงไม่ยอมหยุด...หากยังไม่ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ
“คุณเทียมคะ” ดารัณถลาเข้ามาเกาะแขนเหี่ยวๆ ของสามี
“ไปรอฉันที่ห้อง เราต้องคุยกัน” ท่านกล่าวเสียงเรียบ เดินหนีไปอีกทางเพื่อทำใจ ปล่อยให้ดารัณยืนฮึดฮัดอยู่ตรงนั้น และเมื่อไม่มีใครสนใจ เพราะคนงานพากันหลบหน้า เมื่อพอจะเดาท่าทีของเจ้านายได้ ต้องมีเรื่องแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเทียมคงไม่ส่งบุตรชายไปไกลตัว ตั้งแต่วันที่สองของการพักผ่อน...
“ยัยดล...มานี่สิ!!” คนที่พอจะรองมือรองเท้าดารัณได้ตอนนี้ ก็คงมีแค่ดลยาคนเดียว
เด็กหญิงเดินตัวลีบมาหยุดอยู่ตรงหน้าดารัณ
“เมื่อคืนแกหายหัวไปไหนหะ ทำไมไม่ดูต้นทางให้ฉัน!!”
ดารัณกัดฟันพูดเสียงแหลมๆ ลอดไรฟันออกมา ดลยาคือคนดูต้นทาง...เพื่อให้หล่อนได้สำเริงสำราญเต็มที่
“ดลปวดฉี่ค่ะ” ดลยาตอบเสียงแผ่ว เธอก้มหน้าหลบตาตาขึ้นโกรธของดารัณ หน้าที่ของเธอคือการ ‘ดูต้นทาง’ จะคอยระแวดระวังอยู่ห่างๆ โดยไม่รู้ว่าคุณน้าเข้าไปทำอะไรในโรงเก็บของเก่าๆ นั่น และเพราะเธออยู่แถวนั้น ความซวยเลยตกอยู่ที่ตัวเอง ดลยายังผวาไม่หาย กับท่าทีป่าเถื่อนของบุตรชายเจ้าของบ้าน...แม้เวลานี้เขาจะไปไกลแล้ว...
“แกรู้มั้ย...ฉันเกือบซวย และถ้าเป็นแบบนี้อีกครั้ง ฉันจะส่งแกไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...จำเอาไว้นะ!!”
ปลายนิ้วชี้กดลงกลางหน้าผากเล็กๆ ของดลยา พร้อมกับกล่าวย้ำเสียงเครียด
“ค่ะ ดลสัญญา ดลจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่ค่ะ”
ดลยากัดกระพุ้งแก้มจนห้อเลือด รีบลนลานตอบ แม้เธอจะยังหวาดกลัวสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กลับไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ เมื่อเหมือนอยู่ตัวคนเดียว หากดารัณเฉดหัวส่ง...เธอคงเคว้ง
“จะไปไหนก็ไปไป๊!!”
ดวงตาของดลยามีแววหวาดระแวงจนดารัณนึกฉงน แต่รีบสลัดคววามคลางแคลงนั่น เพราะมันเป็นการรกสมองของเธอเปล่าๆ เธอจึงตวาดไล่เด็กหญิง แล้วก็สะบัดก้นเดินขึ้นไปด้านบนของตัวบ้าน... ตามคำสั่งสามี
“โดนคุณนายด่าอีกสิ...” กันยาถอนใจ นางเดินเขามาปลอบประโลมเด็กหญิง
“ปะ เปล่าจ้ะป้า คุณน้าแค่ย้ำให้ดลรู้จักหน้าที่ตัวเอง”
กันยาส่ายใบหน้า...เด็กน้อยอายุเท่านี้ ไม่รู้ว่านายหญิงจะอะไรหนักหนา...หล่อนถอนใจ...มันเป็นเรื่องของเจ้านาย ขี้ข้าอย่างนางไม่ควรสอด ยังไงเสียเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าก็มีฐานะเป็นหลานของนายสาว
เมื่อคนงานแยกย้ายไปทำงาน ดลยาจึงเดินหงอยๆ กลับไปอยู่ในที่ตนเอง เธอกอดตัวเองแน่นๆ เพื่อลดความหวาดผวา เนื่องจากยังระแวง แม้ธรรวาจะจากไปแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะไป ดวงตาคู่นั้นมองมายังเธอ แววตาของเขาน่ากลัวจนเธอผวา!!
“คุณพี่คะ รัณๆ”
“อย่าพูดอะไรออกมาอีกเลยรัณ เธอรู้ดีว่าที่เธอทำอะไรลงไปนั้นมันน่าสมเพชขนาดไหน? อย่าให้ฉันพูดออกมาเลย...มันกระดากปาก” เทียมยกมือขึ้นห้าม เขานั่งเอนๆ บนโซฟากลางห้อง มีดารัณคุกเข่าอยู่ที่ปลายเท้า มือของหล่อนเกาะหัวเข่าเขา พร้อมกับพยายามอธิบาย
“รัณเปล่า รัณแค่...” เทียมเห็นด้วยตาตนเอง เธอแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ดารัณกัดฟันกรอดๆ นึกโกรธดลยาในใจ เพราะอีเด็กนั่นไม่อยู่ดูต้นทาง เธอเลยพลาดถูกจับได้!!
“ฉันไม่ใช่เด็กนะรัณ เธอจะโกหกทำไม!!” เทียมผลักศีรษะดารัณ จนหล่อนผงะหงายหลัง
“คุณพี่คะ...รัณ” หญิงสาวผวากลับมาที่เดิม เธอเกลือกใบหน้ากับหัวเข่าผอมบางใต้กางเกงผ้าแพร
“อย่าทำแบบนั้นอีก นั่นน่ะลูกชายฉันนะ เธอทำระยำแบบนี้ได้ยังไงหะ!”
เทียมตวาดซ้ำ เขาอยากรังเกียจหล่อน แต่ก็ทำไม่ลง เมื่อหล่อนทำให้เขาผ่อนคลาย และยังมีความภาคภูมิใจ แม้จะอายุล่วงมาป่านนี้ เขาก็ยังทำให้หล่อนครางครวญได้
“รัณๆ ...” ดารัณแสร้งบีบน้ำตา เธอช้อนดวงตาพราวน้ำตามองหน้าสามีแก่ “รัณรักคุณพี่นะคะ รัณแค่...” หล่อนหยุดพูด เมื่อมันไม่สามารถพูดได้ เธอก็แค่อยากได้ความสุข เมื่อธรรวามีความกำยำมากกว่า สามีแก่ๆ ที่ไร้เรี่ยวแรง
นิ้วมือเรียวบาง ปลายเล็บเคลือบสีแดงสด วางแหมะตรงต้นขาเทียม คืบสูงขึ้นไปทีละน้อย จนกระทั่งหยุดตรงโคนขา เมื่อเจอเป้าหมายที่ต้องการ “เธออย่ามาหลอกล่อฉันด้วยอุบายโง่ๆ” เทียมพยายามฝืนความปรารถนาในร่างกาย เขาอยากจะผลักมือของดารัณออกไป แต่ที่เขาทำ... คือเอนศีรษะพิงกับพนักโซฟา และเฝ้ารอความหฤหรรษ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นแบบใจจดใจจ่อ...
“แต่คุณพี่ก็ชอบนี่คะ” หญิงร่านยิ้มกริ่ม มือคลายปมกางเกง ตวัดลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผาก สูดลมหายใจลึกๆ เมื่อจำเป็นต้องทำบางอย่างที่เป็นการฝืนความรู้สึกของตนเองเหลือเกิน
เธอสอดมือลงไปในกางเกงชั้นในชาย ควักความเป็นชายของสามีแก่ออกมา มุมปากเคลือบลิปสติกบิดเบ้ แต่เทียมไม่มีโอกาสได้เห็น เมื่อเขาหลับตาพริ้ม รอคอยความสุขที่ดารัณเพียงคนเดียวที่ทำได้
แก่นกายอ่อนปวกเปียกในมือของเธอ ดารัณกลอกตาแอบเบ้ปาก รีบหลับหูหลับตาอ้าครอบสัดส่วนความเป็นชายของเทียม ตวัดปลายลิ้นถี่ๆ จนชายสูงวัยครางอู้!! เขากดศีรษะของดารัณให้เธอปรนเปรอหนักหน่วงขึ้น เสียงครางแหบๆ ทวีความดังขึ้น เป็นความสุขสมของเทียมเท่านั้น สำหรับดารัณ มันคือการเอาตัวรอด หากเธอยังอยากเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองของบดินทร์เดช
ไม่ถึงสามนาที...เทียมก็สำลักความสุข เขาปลดปล่อยความเสียวซ่านออกมานิดหน่อย พอให้ดารัณได้ลิ้มรส แล้วก็เหี่ยวยุบ!! กลับไปอยู่ในสภาพเดิม...
“รัณ...อย่าทำแบบนี้อีกนะ หากใครรู้เข้า มันจะเสียมาถึงฉัน” ก่อนที่เปลือกตาของเทียมจะหลุบปิดลง เขาเปรยบอกดารัณ เป็นการเตือน แต่มีหรือที่หญิงร่านรักอย่างดารัณจะเชื่อ เมื่อเทียมไม่สามารถให้ความสุขตนเองได้...ก็จำเป็นต้องไปหาเอาที่อื่น...แต่เลือกวิธีที่จะไม่ให้เขาจับได้...แค่นั้นเอง
- ผู้เขียน
