จะตามตอแย

1183 คำ

ดรูว์ไม่สนใจตอบ แต่กลับนอนคว่ำหน้าไปกับที่นอนนิ่ง สักพักก็ส่งเสียงกรนออกมา ทับทิมนั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนจะลำดับเหตุการณ์ได้ เธอลืมเพื่อนสาวคนสนิทไปได้อย่างไร เธอสองคนกับดรูว์เดินเข้าไปเอาของในห้องทำงานของตรินัย และดรูว์ก็ชวนเธอมานอนห้องนี้ แล้วทั้งสองก็ล้มลงไปนอนบนที่นอนทันทีที่ไปถึง “เวรแล้วฉัน แล้วดอกไม้ล่ะ” เธอเพิ่งนึกถึงเพื่อนได้ รีบลุกขึ้นไปหากระเป๋าของตัวเอง และหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อนทันที (“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”) ข้อความที่ตอบกลับมาทำให้เธอรู้ว่าดอกไม้ปิดเครื่อง ทับทิมทรุดตัวลงไปนั่งบนที่นอนทันที ก่อนจะเอนกายลงไปนอนคู่กับดรูว์เหมือนเดิม เพราะหัวสมองยังวิ้ง ๆ มึนกะทือ ตอนนี้ต้องนอนเก็บเอาแรงอีกสักหน่อย สักพักเธอก็ส่งเสียงกรนตามคนใกล้ตัวไปอีกคน สิ่งแรกที่ดอกไม้ทำหลังจากมาถึงที่ห้อง ไร้เงาของแม่เพื่อนตัวดี ที่ทิ้งเธอไว้จนเกิดเรื่อง ‘คงไม่ได้ไปกับไอ้ฝรั่งลูกครึ่งนั่นนะ’ เธอนึกค่อนขอดเพื่อนอยู่ในใจ ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนอย่างหมดแรง ถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาประสบพบเจอ ‘คนเลว’ เธอยังด่าเขาอยู่ในใจ แค่คิดถึงหน้าและรอยยิ้มของเขาแล้ว ยิ่งเกลียด อุมาริการ์ทิ้งตัวลงไปนอนขดตัวน้ำตาซึม “ท้อง” เธอตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้น ตรงดิ่งไปหยิบกระเป๋าตังค์ ก่อนจะลงลิฟต์ไปเดินกึ่งวิ่งพาร่างที่บอบช้ำอยู่พอสมควร ไปยังร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด เพื่อซื้อยาคมฉุกเฉิน สายตาของเภสัชกรชายภายในร้าน เมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอพูด เขามองผ่านแว่นกันแดดที่เธอสวมใส่ แต่ก็ทำให้ดอกไม้ใจเต้นแรงด้วยความอาย หน้าแดงด้วยความโกรธ นึกเคืองไปถึงตรินัย ที่ทำให้เธอขายหน้าเป็นครั้งที่สอง ‘อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยชาตินี้ ฉันขอสาปส่งคุณ’ เธอกำยาในมือแน่น ก่อนจะรีบกินมันลงไปทันที ที่มายืนห่างจากร้านขายยามากพอสมควร ดอกไม้นึกแค้นเคืองเขาอยู่ในใจ “เห็นผู้หญิงคนหนึ่งไหม” ตรินัยเอ่ยถามสองแม่บ้าน ทันทีที่เห็นหน้าเขาก็ยกมือไหว้ “ออกไปแล้วค่ะ ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว” แม่บ้านคนหนึ่งบอก เขาไม่พูดอะไร รีบเดินออกไปยังประตูด้านหลัง เพื่อขับรถไปทำงานที่ชลบุรี “ปกติไม่เคยมาถามหาใครนะ” เสียงแม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อน “ดูคนนี้สวยมากนะพี่ หนูว่าสวยกว่าทุกคนที่คุณตรินัยเคยพามา หน้าเหมือนดาราเลย” น้องอีกคนพูดขึ้น “สู่รู้เรื่องเจ้านาย ทำงาน ๆ” คนที่มีอายุมากกว่าพูด ก่อนจะไล่ให้อีกคนไปทำงานต่อ “บรื้น” เสียงเร่งเครื่องยนต์กระหึ่มอยู่ในสนาม “คุณเทมป์ วันนี้ไม่พนันกับพวกผมหรือครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ส่งสายตามาท้าทาย “วันนี้ของรางวัลเป็นอะไรล่ะ” เขาถามด้วยความอยากรู้ ผู้ชายคนนั้นบุ้ยใบ้ไปยังสองสาวที่นุ่งเสื้อสายเดี่ยวเสียวหลุดสีดำแนบลู่ไปกับลำตัว ใส่กางเกงยีนขาสั้นเสมอหู เขาแกล้งทำเป็นกลืนน้ำลายและยกนิ้วให้ “แซนด์วิชนะครับ ไม่สนเหรอ” ชายคนเดิมพูดขึ้นมาอีก ตรินัยนึกไปถึงบทรักร้อนแรง และความสุขสำราญที่เขาได้จากเรือนร่างของอุมาริการ์เมื่อคืน ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ รีบส่ายหน้า Rrrr… เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเขาสั่น ตรินัยรีบยกมันขึ้นมาดู ก่อนจะรีบพูดขึ้น “เชิญพวกคุณตามสบายดีกว่า แต่ว่าวันนี้ถ้าใครชนะ ผมมีแชมเปญให้เพื่อฉลองนะครับ” เขายกมือให้ ก่อนจะหมุนตัวไปรับสาย “ว่าไง” คำพูดแรกที่เอ่ยทักทายไป (“อยู่ไหนวะ เทมป์”) ดรูว์ถามขึ้น “สนามแข่งพัทยา” ตรินัยตอบไป (“ทำไมไม่รู้จักปลุกกันมั่งวะ”) ดรูว์บ่น “อ้าว... แล้วแม่สาวทับทิมล่ะ อุตส่าห์ยกห้องให้นะโว้ย” ตรินัยแซว (“ชูว์”) เขาพ่นลมออกมาเบา ๆ (“อาบน้ำอยู่”) ดรูว์พูดเหมือนกระซิบ “อย่าบอกนะว่า มึงยังไม่ได้แอ้มเธอ” ตรินัยถามหยั่งเชิง (“เมาปลิ้นเลยเมื่อคืน ยังไม่ได้จึก ๆ”) ดรูว์รีบสารภาพ และหัวเราะออกมาเบา ๆ (“แล้วแก ว่าไง แม่ดอกไม้ หวานสมกับหน้าตาไหมวะ”) ดรูว์เอ่ยแซวขึ้นมาบ้าง “เออ... มันเรื่องของกู ว่าแต่มึงช่วยขอที่อยู่คุณดอกไม้จากแม่ทับทิมของนายให้ฉันหน่อยสิ” เทมป์เอ่ยปากเป็นครั้งแรก (“อัยย่ะ... ของเขาดีจริง ๆ เดี๋ยวส่งไลน์ไปบอกให้ รอทับทิมออกมาก่อน”) ดรูว์รีบบอก (“เฮ้ย... แค่นี้ก่อนนะโว้ย มาแล้ว”) เขารีบทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะวางสายไป “เอ่อ... ให้มันได้อย่างนี้สิ เห็นผู้หญิงแล้วลืมเพื่อน” เทมป์ว่าดรูว์ไปกับมือถือ ที่ปลายสายรีบวางไปแล้ว สักไม่ถึงห้านาที ดรูว์ก็ส่งที่อยู่พร้อมเบอร์ห้องของดอกไม้มาให้กับเทมป์ ‘ผมเสร็จงานแล้ว เดี๋ยวเราเจอกัน’ รอยยิ้มระบายอยู่เต็มหน้าของเขา เทมป์ยังรู้สึกแปลกใจในตัวเอง ปกติเขาไม่เคยควงผู้หญิงคนไหนซ้ำ แต่สำหรับอุมาริการ์เขารู้ว่ามันพิเศษ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก ดอกไม้กำลังทำข้าวผัดจากข้าวที่เหลือจากที่กินจากมื้อก่อน และเธอเก็บเอาไว้ในตู้ หญิงสาวละงานที่ทำอยู่ตรงหน้า ก่อนจะปิดเตาแล้วเดินตรงไปเปิดประตูให้ “ลืมกุญแจอีกแล้วหรือแก จริง ๆ เลย” ปากเธอบ่นพูดพร่ำไป และก็เปิดประตูให้กับผู้มาเยือนที่เธอคิดว่าเป็นทับทิม เพียงเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็เห็นคนที่เธอไม่อยากเห็น ตรินัยยืนยิ้มทำหน้าเข้มอยู่ตรงนั้น มือเธอไวเท่าความคิด รีบดันประตูปิดลงทันที เทมป์ดันด้วยสองฝ่ามือหนาไว้ด้วยแรงของผู้ชายที่เหนือกว่า แล้วเขาก็ดันประตูให้อ้าออก ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องอย่างเต็มตัว ดอกไม้รีบปล่อยมือจากบานประตู หมุนตัวหันหลังหนีเขาไปทันที ตรินัยคว้าท่อนแขนของเธอได้ ก่อนที่เธอจะออกตัววิ่งไปข้างหน้า ดึงกระชากร่างเล็ก ๆ ให้เข้ามาหาตน ดอกไม้แทบปลิว ร่างของเธอไปปะทะเข้ากับลำตัวและแผงหน้าอกแน่นๆ ของเขา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more