ปรารถนาซาดิสม์ (มีเล่มทำมือค่ะ)

อย่านะคะ อย่านะคะ

“กลับมาไม่บอกไม่กล่าว” เขาเอ่ยต่อว่า จ้องมองหน้าของเธอที่ตอนนี้กำลังเบี่ยงหน้าหลบสายตาของเขา

            เธอพยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขา ตรินัยกอดกระชับเธอแน่นเข้าไปอีก

            “ผมยังไม่อิ่มเลย” เขาพูดเห็นแก่ตัว นึกอยากแกล้งแม่ดอกไม้ขึ้นมาเสียแล้ว ยิ่งเห็นสีหน้าและท่าทางของเธอด้วย เขายิ่งอยากจะเอาชนะ

            ชายหนุ่มโน้มใบหน้าของมาใกล้ ๆ สูดและพ่นลมหายใจรดรินข้างใบหู และพวงแก้มงาม เธอรีบยกมือขึ้นปัดป้อง

            “นี่มันห้องของฉันนะ คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะเรียก รปภ.” เธอพูดขู่เขา

            “ให้หลุดไปจากอ้อมกอดของผมก่อนนะที่รัก ค่อยทำเก่ง” ตรินัยพูด ก่อนจะฉกริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากสีสวย ๆ ประทับรอยจุมพิตแบบดูดดื่มโหยหาลงมาทันที ปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้าไปทะลวงไปทุกซอกมุมในปากนุ่มนิ่มของหญิงสาว เธอครางอืออาประท้วงเขายกใหญ่ ดันทั้งแขนไปกับหน้าอกแกร่ง แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ เธอเผลอเขย่งปลายเท้า ตอนที่เขารวบจับขย้ำที่เนื้อสะโพกและเคล้นคลึง

            ตัวเธอที่ทำท่าเหมือนหายใจไม่ออก ทำตัวเหมือนกำลังสำลักน้ำ ด้วยท่าทีที่แข็งขืน เขาจึงคลายอ้อมแขน และผละริมฝีปากออก

            เพียะ... เสียงดังของฝ่ามือน้อย ๆ กระทบใบหน้าคมของตรินัย เขาถึงกับหน้าหันสะท้านไหว

            เขาหันหน้ากลับมามองหน้าสวย ๆ ที่กำลังแดงก่ำด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นขยี้ปากของตัวเองแรง ๆ

            “คนเลว คุณมันบ้า” เธอพูดทำท่าเหมือนจะร้องไห้

            มันสุดจะทนแล้ว ถูกเขาข่มเหงรังแกที่ห้องของเขาก็พอทำเนา เพราะเธอแส่หาเรื่องเอง แต่นี่ที่บ้านของเธอ ที่ห้องของเธอ เขายังตามมาระราน

            แทนที่เขาจะโกรธ เขากับยิ้มออกมาสีหน้ายวน ๆ

            “อยากจะนอนกับใคร คุณก็เอาเงินฟาดไปสิ มีผู้หญิงคนอื่นอีกเยอะแยะ แต่บอกเอาไว้ก่อนนะ ว่าไม่ใช่ฉันแน่นอน เรื่องเมื่อคืน ฉันถือว่าทำทานให้คุณไปก็แล้วกัน” เธอพูดน้ำตาคลอหน่วย มองจ้องหน้าเขาอย่างเสียใจ

            ตรินัยได้แต่ถอนหายใจขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าหา ดอกไม้ถอยหลังกรูด สายตามองหน้าเขาอย่างหวาดกลัว

            “อย่าเข้ามานะ” เธอสอดส่ายสายตาหาอาวุธ ก่อนจะเห็นด้ามร่มที่เธอวางเอาไว้ตรงประตูทางออก

            “ผมมาด้วยความคิดถึงคุณนะ” เขาพูดเสียงอ่อย ๆ มองหน้าดอกไม้ยิ้มน้อยๆ

            “ฉันไม่ได้คิดถึงคุณ และบอกเอาไว้เลยนะ ฉันไม่ได้ชอบคุณ และฉันเกลียดคุณเสียด้วยซ้ำ” ปากเธอก็ต่อล้อต่อเถียงกับเขา พยายามหมุนตัวเดินไปทางที่มีร่มเสียบอยู่

            “คุณดอกไม้” ตรินัยเรียกชื่อเธอด้วยความสนิทใจ

            เธอออกตัววิ่งตรงไปยังประตูห้อง ตั้งใจจะหยิบคันร่มขึ้นมาฟาดเขา แล้วเปิดประตูวิ่งหนีไป แต่เธอก็ช้ากว่านายเทมป์

            “จะไปไหน ฮึ ... ที่รัก คนสวยของผม” เขาพูดแสดงความเป็นเจ้าของ กอดรั้งเธอเอาไว้จากด้านหลัง

            “ช่างรู้ใจ ว่าผมชอบแนวซาดิสม์ ตอนนี้ของผมมันขึ้นแล้วงะ คุณต้องทำให้มันลงให้ได้นะ” คำพูดหยาบคายหลุดออกมาจากปากของเขา ตรินัยก้มลงมางับติ่งหู ของเธอเบา ๆ

            “หยุดนะ ไอ้บ้าเทมป์ ถ้าแกไม่หยุด ฉันแหกปากร้องแน่ ๆ” เธอแว้ดเขาออกไปเสียงดังกว่าเดิม ดิ้นตัวอย่างแรง และกระทืบเท้าน้อย ๆ ลงบนหลังเท้าของเขาอย่างหนัก ๆ เช่นกัน

            “อ้า... พยศอย่างนี้สิ มันถึงจะสนุก” เขาพูดจบหัวเราะออกมาทันที

            ตรินัยรวบร่างเธอขึ้นมา ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นทางด้านหลัง วางตัวเธอให้นอนลงบนโต๊ะอาหารที่อยู่กลางห้อง กดตัวเองทับเธอเอาไว้ทั้งตัว สองมือของอุมาริการ์ยกยันหน้าอกเขาไม่ให้ประชิด แต่ก็ไร้ผล เขารีบจับสองข้อมือนั้นออก รวบรัดเอาไว้แน่น ก่อนจะยิ้มพราวไปทั้งหน้า

            “ผมอุตส่าห์รีบทำงาน แล้วก็รีบกลับมาหาคุณ แทนที่คุณจะดีใจ กลับสาปส่งผมแบบนี้น่ะหรือ ที่รัก” เขาพูดออกมาจากใจ ตรินัยรีบเคลียร์งานที่สนาม ก่อนจะขับรถดิ่งตรงมาที่นี่อย่างเร็ว

            “ใครเขาใช้ให้คุณมา” เธอว่าเขา มองสบตาของตรินัย อย่างไม่ยอมแพ้

            “ใจผมสั่งมาไงครับ คุณผู้หญิง” พูดจบ ฉกริมฝีปากมาปิดปากสาวสวยที่พูดมากเอาไว้เสียสนิทปลายลิ้นของเขาสอดเข้ามาตวัดรัดปลายลิ้นของเธอชวนดูดดึง เธอต้องผ่อนคลายตัวเอง ไม่งั้นมีหวังเธอต้องขาดหายใจตายแน่ ๆ

            “อือ... อื้อ” ดอกไม้ได้แต่ร้องครางประท้วง

            “อืม” เสียงเขาครางอย่างพอใจเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเธอโอนอ่อนตาม และเผลอไผลตวัดรัดปลายลิ้นของเขาด้วย

            ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปคลึงหน้าอกตูมสวยใต้เสื้อทีเชิ้ตโดยไม่ใส่ยกทรง และสะกิดตรงที่เม็ดสีหวานที่อยู่ตรงยอดอย่างสนุกมือ

            “คุณ... อา” เธอถึงกับผวาร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเขาจู่โจมหน้าอกของเธอด้วยริมฝีปากของเขา ส่วนแข็งขืนของเขาบดเบียดกับหน้าขา และใช้มันแตะสัมผัสดันส่วนอ่อนไหวนอกกางเกงขาสั้นที่เธอใส่เป็นบางครั้ง เธอแทบขยับตัวหนีไปไหนไม่ได้ เพราะทั้งตัวเหมือนถูกยึดตรึงเอาไว้ที่โต๊ะ

            “คุณตรินัยหยุดเถอะ” เสียงเธอร้องขอออกมาเบา ๆ อย่างแหบโหย

            “ทำไม” เขาทำอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าอกสวย ๆ ไม่ยอมห่าง

เขาเงยหน้าขึ้นถามหญิงสาว ที่เริ่มหายใจกระเส่า หัวใจเต้นรัวเร็ว

            “ฉันขอเถอะนะคะ” เธอพูดเสียงสั่น ทำให้เขาเลื่อนตัวเองประกบชิดจ้องมองใบหน้าของดอกไม้

            “ทำไมครับ” เขาพูดเสียงอ่อนนุ่ม ตามองเธอด้วยสายตาที่แปลกออกไป

            “ใช้เงินของคุณไปซื้อผู้หญิงคนอื่นเถอะค่ะ ฉันไม่ได้ขายตัว” เสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเต็มทน

            “คุณไม่ขาย แสดงว่าคุณให้ผมฟรี ๆ ใช่ไหม” เขาทำเล่นลิ้น รู้อยู่แล้วเธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ก็นึกสนุกอยากจะแกล้งคนน่ารักตรงหน้า

            “คุณ” เธอขึ้นเสียงสูง จ้องหน้าเขาเขม็ง

            ตรินัยไม่สนใจ บดเบียดตัวการที่ทำร้ายเธอตั้งแต่เมื่อคืน ขยับถูเน้น ๆ ตรงจุดอ่อนไหว

            “ห้องคุณห้องไหน” เขาถามขึ้น จ้องมองใบหน้าของเธอตรง ๆ

            “ถ้าไม่บอก ผมจะเอาคุณตรงนี้ ไม่รับประกัน เผื่อว่าคุณทับทิมกลับมา” เขาพูดขู่ แต่ก็ทำจริง เขาสอดมือรั้งขอบกางเกงที่เธอนุ่งลงทันที ประกบฝ่ามือลงไปบนเนินเนื้อสดสวย หญิงสาวไม่ได้สวมใส่กางเกงแพนตี้ เธอถึงกับร้องอุทานออกมา

            “อุ้ย... คุณ” เธอหมดคำพูด

            “แกร๊ก” ยิ่งได้ยินเสียงเขาถอดหัวเข็มขัด ยิ่งใจหล่นวูบ ชาที่ใบหน้าที่ร้อนวูบๆ ใจประวิงไปอยู่ที่ประตูคอนโด

            “ห้องนี้” เธอรีบบอกเขา ก่อนจะชี้มือไปยังห้องของตัวเอง ตรินัยยกยิ้มด้วยความพอใจ