“คงไม่ได้หรอกค่ะ ทับทิมกับกลุ่มเพื่อน ๆ กำลังจะไปราชบุรีค่ะ ไปงานศพของคุณพ่อของดอกไม้” เรื่องที่ทับทิมเล่าทำให้ผู้ที่ได้รู้ข่าวตกใจพอดู นึกไปถึงหน้าของน้าพวงกับดอกไม้แล้วนึกสงสาร
(“จริงหรือครับ ทำไมกะทันหันจัง”) ดรูว์พูดเหมือนคุ้นเคยกับพ่อแม่ของดอกไม้
“ทับทิมไม่กล้าถามดอกไม้หรอกค่ะ เพราะเห็นว่ายังเศร้าอยู่ และอีกอย่างคงต้องยุ่งมาก ไม่อยากกวนเวลาของเพื่อน” เธอเล่าพลางถอนหายใจ
มันก็เร็วจริง ๆ นั่นแหละ อีกอย่างเธอได้ยินดอกไม้เปรย ๆ ว่าเธอได้รับโทรศัพท์คืนนั้น อาจจะทันได้เห็นใจคุณพ่อของเธอมากกว่านี้
(“ฝากบอกคุณดอกไม้ด้วยนะครับ ว่าเสียใจด้วย เออ...แล้วเขาเผาวันไหนครับ”) ดรูว์ถามออกมาตรง ๆ เพราะไม่รู้ศัพท์คำไทยว่าเขาใช้ว่าอะไรกันแน่
“เขาเรียกว่าปลงศพค่ะคุณ ดอกไม้ว่าวันพรุ่งนี้” เธอบอกเขา
(“ให้ผมไปส่งคุณไห
