บทที่ 2/2 เมียเก่าของสามี
973 คำ
“แหม...ไม่ต้องเสแสร้งทำดีกับฉันหรอกค่ะ ฉันก็แค่คนใช้ คุณก็เป็นเจ้านายของคุณไปเถอะ อ้อ...คุณไม่ใช่แม่เลี้ยงแบบที่ชอบตีลูกเลี้ยงใช่ไหม ฉันเคยเจอคุณหนูเกลสองสามครั้งกับแม่ของเธอ เธอน่ารักมาก หวังว่าคุณจะเอ็นดูเธอนะคะ”
มาลุลีต้องทำความเข้าใจอีกครา เอาเป็นว่าน้าแรมไม่ได้อยู่ข้างเธอ แต่อยู่ข้างเด็กน้อยที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้า เฮ้อ...แล้วเธอจะอยู่อย่างไรในบ้านหลังนี้ละนี่
“น้าแรม”
“อะไรคะ”
“ถ้าเป็นแค่คนใช้ทำไมกล้าสั่งสอนเจ้านายอย่างนี้ล่ะ ไม่น่ารักนะคะน้า” มาลุลีโต้คืนพร้อมรอยยิ้ม บังเอิญเธอไม่ใช่คนแบบนั้น จะให้เธอก้มหัวให้คนที่ข่มเธอก่อน เห็นทีจะไม่ได้ เธอต้องสู้สิ ไม่อย่างนั้นจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร
แรมจันทร์ทำหน้าไม่ถูก แต่ไม่ยอมเอ่ยขอโทษขออภัย ได้แต่มองไปทางอื่น
“ตอนแรกลุลีจะนับถือน้าแรมเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เหมือนอย่างที่ลุลีเคารพน้ารื่นที่บ้านสวน แต่ถ้าน้าแรมพูดแบบนี้ ลุลีคงไม่กล้าขัด เอาเป็นว่าต่อไปนี้ เราสองคนก็เป็นแค่นายกับบ่าวก็แล้วกัน”
แรมจันทร์ทำเชิดใส่ ไม่หือไม่อือ มาลุลีได้แต่ส่ายหน้าระอา
“ลุลีไม่รู้ว่าน้าแรมเอ็นดูหนูเกลมากแค่ไหน แต่ลุลีก็จะเลี้ยงแกในแบบของลุลี ทำดีลุลีชื่นชม ทำผิดก็ต้องด่าต้องตี ลุลีถูกเลี้ยงมาแบบนี้ แต่ถ้าน้าแรมไม่เห็นด้วย น้าแรมก็ไปตกลงกับคุณท่านเองนะคะ เพราะคุณท่านเลี้ยงลุลีมาแบบนี้จริงๆ” พูดจบก็ก้าวเข้าบ้านอย่างหนักอกหนักใจ ไม่ได้อยากทำแบบนี้จริงๆ นะ แต่คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนใช่ว่าจะน่าเคารพเสมอไป ฉะนั้น เธอจะเคารพเฉพาะคนที่น่าเคารพก็แล้วกัน
ภายในห้องส่วนตัวของเจ้าบ้านคนใหม่ ลดากำลังช่วยมาลุลีรื้อกระเป๋า เสื้อผ้าหลายชุดที่มาลุลีอวบเกินกว่าจะใส่ได้ ก็ยกให้เป็นของเด็กสาว เสื้อผ้าสวยๆ นั้นคุณท่านเป็นคนซื้อให้แต่เธอไม่ค่อยมีโอกาสได้ใส่ เธออยู่บ้านสวน ลงสวนทุกวัน ชุดสวยๆ ก็ทยอยคับไปทีละตัวสองตัว
“พอไหมลดา”
“พอแล้วค่ะคุณ แค่นี้ก็ใส่ไม่หมดแล้วค่า” สาวรุ่นหน้าตาใสซื่อบอกกับเจ้านายคนใหม่ มีเสื้อผ้าสวยๆ เต็มอ้อมแขน
“เดี๋ยวหามาให้อีก น้ารื่นบอกว่าลดาอยู่ที่นี่ ฉันเลยหอบเสื้อผ้ามาด้วย ปล่อยไว้เฉยๆ ก็เสียของ” บอกแล้วยิ้มจนตาหยี ก่อนมาที่นี่เธอหาข้อมูลไว้บ้างแล้ว ต้องมีสักคนสิที่เธอจะไว้ใจได้ในบ้านหลังนี้ และเด็กสาวลดาคือคนที่เธอเลือก ถึงแม้น้าแรมจะไม่ค่อยชอบเธอ แต่ลดาคงหลงเธอไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ เสื้อผ้าดีๆ มียี่ห้อทั้งนั้นเลย”
“นั่นแหละ ลดาเอาไปใส่เถอะ ถ้ากลับบ้านสวนจะเอามาให้อีก บางตัวยังไม่ได้ใส่เลย ฉันไม่รู้จะใส่ไปให้ใครดู” บอกสาวน้อยพร้อมรอยยิ้ม ลดาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ ถ้าได้เรียนสูงๆ คงหางานทำดีๆ ได้ ไม่ต้องมาเป็นสาวใช้อย่างนี้
“ลดาไม่ได้เรียนหนังสือแล้วเหรอ”
“ค่ะ พ่อกับน้าไม่ให้เรียนแล้ว บอกว่าเปลืองเงิน แต่หนูชอบเรียนหนังสือนะคะ”
“น้า?” มาลุลีท้วงอย่างสงสัย
“ค่ะ ทำไมหรือคะ”
“ลดาไม่ใช่ลูกสาวลุงชมกับน้าแรมเหรอ”
เธอถามอย่างใคร่รู้ น้ารื่นกับน้าแรมเป็นพี่น้องกัน น้ารื่นบอกว่าลดาอยู่ที่นี่กับน้าแรม เธอก็นึกว่าเป็นแม่ลูกกัน
ลดายิ้มจนตาหยี “ไม่ใช่หรอกค่า หนูเป็นลูกพ่อชม น้าแรมเป็นน้องของแม่ค่ะ แกไม่มีครอบครัว พ่อเลยชวนแกมาทำงานที่นี่ตั้งแต่หนูยังไม่เกิด ตั้งแต่แม่หนูยังไม่ตาย” ลดาตอบยืดยาว
“อ้อ...เข้าใจละ แล้วนี่ลดาจบ ม.ปลายแล้วเหรอ”
“จบแล้วค่ะ หนูเข้าเรียนก่อนเกณฑ์”
สาวน้อยว่า มาลุลียังนึกเสียดาย ลดาน่าจะได้เรียนต่อ
“แล้วไม่อยากไปทำงานที่อื่นเหรอ”
“อยากสิคะ แต่น้าแรมไม่ให้ไป แกบอกไม่มีคนช่วย”
มาลุลียิ่งสงสัย “แล้ว...ลดาทำอะไรบ้าง ในบ้านหลังนี้”
“ทำความสะอาดห้องค่ะ ทำความสะอาดห้องคุณเก้า ซักผ้าให้คุณเก้า วันไหนคุณเก้าทำงานดึกก็ต้องชงกาแฟขึ้นไปให้ค่ะ”
“ชง...กาแฟหรือจ๊ะ?”
“ค่ะ...” สาวน้อยตอบอย่างเซ็งๆ “บางวันหนูนอนแล้วน้าแรมก็มาปลุกค่ะ ดึกๆ ดื่นๆ ก็ต้องชงกาแฟขึ้นไปให้ นี่แหละค่ะหน้าที่หนู”
“อือ...อย่างนี้นี่เอง แต่ต่อไป ดึกๆ ดื่นๆ ลดาไม่ต้องลุกมาชงกาแฟแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะชงให้คุณเก้าเอง ดีไหม”
“โอ...คุณลุลี หนูรักคุณลุลีที่สุดเลยค่า” สาวน้อยเอ่ยพร้อมใบหน้าปลื้มปริ่ม สองมือยังยกชุดสวยขึ้นชื่นชม
มาลุลีได้แต่ส่ายหัว ลดาใสซื่อเกินกว่าจะรู้ว่าคุณน้าที่เคารพคิดจะทำอะไรกับตัวเอง หากลดาร้ายกาจสักนิด มีมารยาสักหน่อย ป่านนี้คงได้เป็นภรรยาโกมินทร์ไปแล้ว มิน่าล่ะ มิน่าเล่าน้าแรมถึงไม่ชอบเธอ เพราะเธอมาแย่งตำแหน่งที่สมควรเป็นของหลานสาวนางไปนี่เอง ไม่ใช่เพราะหนูเกลอย่างเดียวกระมัง
- ผู้เขียน
