“ไข้ลดแล้วเหรอ”
“อืม...ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ แต่ยังเพลียๆ นี่ก็เพิ่งลุกจากเตียงน่ะ เก้าหิวไหม เอาของว่างเลยหรือเปล่า”
“หนูหิว หนูจะกินเค้ก” เด็กหญิงว่า
โกมินทร์ยีหัวบุตรสาวเล่น “ฉันไม่หิว ไปหาเค้กให้หนูเกลเถอะ”
แพรดาวพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปขอกระเป๋าเอกสารจากมือพ่อของลูก ทว่าโกมินทร์กลับไม่ส่งให้เธอ
“ฉันถือได้ ไปพักผ่อนเถอะ จะได้หายเร็วๆ” เขาแนะแล้วเดินเข้าบ้าน ตายังสอดส่ายหาร่างของมาลุลี
แพรดาวพ่นลมออกจากปาก นี่มันแค่เริ่มต้น เธอคงต้องพยายามมากกว่านี้
“แม่คะ ไปกินเค้กกัน”
แพรดาวมองบุตรสาวอย่างเพลียใจ “เข้าไปในครัวแล้วบอกพี่ลดาเลย แม่จะกลับไปนอนแล้ว” พูดจบก็ส่งถาดที่มีแก้วน้ำหนึ่งใบให้บุตรสาว นัยว่าให้เจ้าตัวถือเข้าครัวไปด้วยนั่นเอง
เด็กหญิงทำหน้ามุ่ย มองแก้วที่เหลือน้ำเย็นเพียงครึ่งค่อนแล้วทำค้อนใส่ ทีของคนเป็นบิดา มารดากลับยินดีปรนนิบัติ แต่กับลูกสาวนี่ไล่ให้ไปจัดการเอาเอง แม่นะแม่
