หยาดเหงื่อของพวกเธอไหลรวมกันในตอนผิวเนื้อสวมสอดเสียดสี มันทั้งสุขสมและทรมาน ซ่านสยิวและเหมือนว่าร่างของเธอเบากว่าปุยนุ่น บางคราวเธอยังครางดังๆ ให้สมกับที่คนเบื้องล่างส่งแรงอัดขึ้นมา หยาดธาราแห่งราคะที่ผุดซึมเป็นตัวเชื่อมประสานอันดี ความฝืดตึงจึงหายไปทีละน้อย เหลือเพียงความลื่น...และลื่นอย่างที่สุด
พั่บๆ พั่บๆ พั่บๆ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังอยู่ มาลุลีกัดฟันแน่นๆ ร่างของเธอร้อนระอุอยู่สักพัก ก่อนจะเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้า ใช่...ในที่สุดเธอก็ก้าวผ่านความทรมานอันซ่านสุข พาตัวเองผลิพุ่งสู่ปลายสุดของการเสพสม
โกมินทร์ก็เช่นกัน เธอสัมผัสได้ถึงแรงกระตุกที่เบื้องล่าง เขาดึงเธอลงไปกอด กอดไว้...แน่นๆ
“เหนื่อย...จัง”
เธอสารภาพ เนินทรวงอวบสล้างยังเกยอยู่บนอกเขา
โกมินทร์ลูบหลังภรรยาแผ่วเบา เม็ดเหงื่อที่เปียกชุ่มทั่วร่างไม่ได้ทำให้เขารังเกียจหล่อนแม้แต่น้อย
“เก่งมากลุลี เก่งที่สุดเลย”
