หลายวันต่อมา กานต์พิชาเริ่มแพ้ท้องหนักขึ้น และหล่อนก็กลัวว่าพิริยะจะจับอาการได้เหลือเกิน เพราะเขาก็เป็นหมอเช่นกัน
“แกโอเคไหม พิชา”
ญานิดาประคองร่างของเพื่อนรักออกจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปโก่งคออาเจียนอยู่นาน
“เวียนหัวน่ะนิด”
“นั่งก่อนนะ นี่ยาดม”
กานต์พิชารับยาดมจากมือของญานิดาขึ้นมาสูดดมแรงๆ หลายครั้ง จากนั้นก็เอนแผ่นหลังพิงกับพนักโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง
“ถ้าแกอ้วกแบบนี้บ่อยๆ ฉันว่าไม่นานหรอกคุณหมอพีทจะต้องรู้แน่ๆ ว่าแกไม่ได้อ่อนเพลียหรือเป็นโรคกระเพาะ แต่แกท้อง”
“ฉันกลัวเหลือเกินนิด”
“งั้นก็มีทางเดียวที่แกเลือกได้ตอนนี้”
“ทางไหนเหรอนิด”
“เลิกกับคุณหมอพีทซะ ฉันหมายถึงเลิกรากันจริงๆ นะ ไม่ใช่แค่เลิกแล้วกลับไปใหม่แบบหลายครั้งที่ผ่านมาน่ะ”
กานต์พิชาน้ำตารื้น
“ฉันยังตัดใจจากคุณหมอไม่ได้เลยนิด”
“ฉันรู้ว่าแกรักคุณหมอพีทมาก รักมากกว่าชีวิตของแกเสียอีก แต่...”
ญานิดาทิ้งคำว่าแต่เอาไว
