หกเดือนต่อมา...
ร่างอวบอิ่มของหญิงสาวตั้งครรภ์คนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาตักแกงจากหม้อใส่แกง ให้กับลูกค้าอย่างขะมักเขม้น
“แกงพะแนงเนื้อ กับ ปลาทอดราดพริก สองอย่างนะคะลูกค้า”
กานต์พิชาถามลูกค้าที่มาอุดหนุนอาหารของตัวเองบ่อยครั้งด้วยรอยยิ้มสดใส ขณะเหลือบตามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ยังคงเปิดวีดีโอคอลกับญานิดาค้างเอาไว้เป็นระยะ
“ใช่ค่ะ แต่... เอาน้ำพริกมะม่วงเพิ่มอีกชุดหนึ่งค่ะ”
“ได้เลยค่ะ”
กานต์พิชารีบหยิบน้ำพริกมะม่วงใส่ถุงรวมกับพะแนงเนื้อและปลาทอดราดพริกส่งให้ลูกค้า
จากนั้นก็รับเงินค่าอาหารมาใส่เอาไว้ในกล่องไม้สีน้ำตาลด้านหลังของหม้อใส่แกง
“ขายดีจริงๆ เลยนะแม่ค้าคนสวย” ญานิดาแซวเพื่อนรักออกมาจากวีดิโอคอล
“ก็พอได้น่ะนิด แต่ก็ต้องขอบคุณคุณแม่ของแกมากเลยนะ เพราะว่าพะแนงเนื้อที่ท่านสอนฉันทำ ขายดีทุกวันเลย”
“แม่ฉันได้ยินคงดีใจ”
ญานิดาหัวเราะมาตามสาย ก่อนจะถามถึงหลาน
“แล้วนี่หลาน
