หลังจากแยกย้ายกันมาทำงานแล้ว กานต์พิชาก็เดินถือเอกสารมายังอีกตึกหนึ่ง ซึ่งเป็นตึกที่ชั้นบนสุดคือห้องทำงานของพิริยะ
“อุ๊ยยย...”
ร่างของหล่อนถูกกระชากแขนจากทางด้านหลัง เข้าไปในห้องเก็บเอกสาร
“ปล่อยนะ อื้อ...!”
“ผมเอง พิชา”
เสียงคุ้นหู ทำให้กานต์พิชาหันไปมอง ก็พบว่าคนที่กระชากหล่อนเข้ามาในห้องเก็บเอกสารแห่งนี้ก็คือพิริยะนั่นเอง
“คุณหมอ... ทำแบบนี้ทำไมคะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก”
“ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่คุณบังคับให้ผมทำ”
นี่เขากำลังจะหาเรื่องหล่อนอย่างนั้นเหรอ
“คุณหมอเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงต้องมาหงุดหงิดใส่พิชาด้วย”
หล่อนต่อว่าเขา และกำลังจะเดินออกไป แต่แขนก็ถูกจับและกระชากเข้าไปชิดคนตัวโตอีกครั้ง
“ปล่อยค่ะ อย่าทำแบบนี้กับพิชานะคุณหมอ”
เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตากลมโตของหล่อน ก่อนจะแค่นยิ้ม
“เดี๋ยวนี้จับนิดจับหน่อยไม่ได้แล้วใช่ไหม หรือว่าพอมีคุณหมอรุ่นพี่เข้ามาทำงานที่เดียวกันเข้
