เช้าวันต่อมาเมื่อกานต์พิชามาทำงานที่โรงพยาบาล หล่อนก็เจอเข้ากับเพื่อนรักที่มาดักยืนรออยู่เข้าพอดี
ญานิดาเมื่อเห็นกานต์พิชาเดินเข้ามา ก็รีบเดินเข้าไปหา และถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“เป็นยังไงบ้างแก”
กานต์พิชาก้มหน้าหลบสายตาแคลงใจของญานิดา
“อย่าบอกนะว่า... แกท้อง?”
ท้ายประโยคนั้นของญานิดาเบาหวิวมากๆ แต่มันก็ดังก้องหูของคนฟังอย่างหล่อนเลยทีเดียว
น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้เอ่อล้นออกมาคลอสองดวงตา
“อืม”
“พิชา...”
สุ่มเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสารของเพื่อนรักทำให้กานต์พิชากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป หยดน้ำตาเม็ดโตๆ ไหลเปื้อนแก้มนวล
“ฉัน... ฉันพลาดน่ะนิด...”
ญานิดาตั้งสติเล็กน้อย ก่อนจะจับบ่าของเพื่อน และปลอบใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรนะพิชา... ก็แค่ท้องเอง แกก็บอกให้คุณหมอพีทรู้เท่านั้นเอง...”
กานต์พิชาส่ายหน้าไปมา ใบหน้านวลเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“ฉันให้คุณหมอรู้ไม่ได้หรอกนิด”
