“นางบำเรอแสนสวยของผม...”
แล้วใบหน้าหล่อจัดก็ซุกซบลงมาหาปทุมถันอวบใหญ่ ฝ่ามือข้างหนึ่งกอบกุมก้อนเนื้อเต่งตึงเอาไว้แน่น พร้อมกับขยำขยี้อย่างเอามัน ส่วนมืออีกข้างลูบไล้ต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนเรียบ และหยุดนิ่งที่โคกสวาทอูมอวบ
“อ๊ะ... อ๊า... อา...”
หล่อนควรต่อต้านเขา ควรหยุดการกระทำของพิริยะซะ และเลิกเป็นผู้หญิงใจง่ายที่พร้อมจะอ้าขารอรับเศษความใคร่จากเขาเสียที
แต่...
แต่หล่อนไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง
ร่างกายของหล่อนอ่อนระทดระทวยเพียงแค่ถูกเขาสัมผัสเท่านั้น
“อ๊า... ซี๊ดดด อ๊า... คุณหมอขา... เสียววว”
แถมพอถูกเขาโลมเลียด้วยลิ้น และดูดกลืนด้วยอุ้งปากช่ำชอง สติของหล่อนก็ปลิวหายไปเหมือนกับทุกครั้งก่อนหน้า
“อู๊ยยยย อ๊า... เสียวเหลือเกินค่ะคุณหมอ... เสียววว... อ๊า...”
พิริยะรู้ดีว่าหล่อนอ่อนไหวตรงไหน และเขาก็เลือกที่จะปรนเปรอตรงนั้นอย่างถึงพริกถึงขิง
สมองที่เคยเครียดอยู่กับการตั้งครรภ์ตอนนี้ว่าง
