“คุณหมอครับ...”
เสียงเรียกดังขึ้นแต่พิริยะก็ยังคงนั่งหมุนปากกาในมือด้วยความเหม่อลอยอยู่เช่นเดิม
“คุณหมอครับ คุณหมอพีทครับ”
แต่ครั้งนี้คู่สนทนาใช้เสียงเรียกที่ดังขึ้น ทำให้พิริยะสะดุ้ง และได้สติกลับคืนมา
“มีอะไรหรือครับ”
“คือ... ผมบอกคุณหมอว่าแผนการขยายโรงพยาบาลของเราตอนนี้ทำเสร็จแล้ว และผมก็ส่งให้ทางอีเมลเรียบร้อยแล้วครับ”
“อ๋อ... โอเค เดี๋ยวผมจะเช็คเมลดูก็แล้วกันนะ ขอบคุณมาก คุณกลับไปทำงานเถอะ”
“เอ่อ... คุณหมอดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ มีเรื่องอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“ผมเหรอ?” พิริยะถามออกไปคล้ายกับไม่รู้ตัวเอง
“ใช่ครับ ผมเพิ่งเคยเห็นคุณหมอนั่งเหมอเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ทำงานด้วยกันมาเลยล่ะครับ”
นี่เขานั่งเหม่อจริงๆ หรือ...?
พิริยะถามตัวเองในใจอย่างเหลือเชื่อ
“อ๋อ ผมมีเรื่องที่ต้องคิดนิดหน่อยน่ะ”
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยได้บอกได้นะครับคุณหมอ ผมยินดีรับฟังและช่วยเหลือครับ”
พิริยะ
