“เฮ้ย ระวังหน่อยสิพิชา”
“เห็นไหมว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เราไปทำงานกันเถอะ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสินิด เรากลับไปทำงานกันเถอะ แล้วเย็นนี้เราไปตลาดนัดกันนะ”
สองสาวเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกัน
“ร้อยวันพันปีฉันชวนไปตลาดแกไม่เคยไปเลย แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นจ๊ะถึงอยากไปเดินตลาดนัดน่ะ” ญานิดาถามอย่างสงสัย
“พักนี้ไม่รู้เป็นอะไรน่ะนิด ฉันอยากกินพวกผลไม้ดองมากว่าปกติ”
“เฮ้ย.. ไม่จริงมั้ง แกไม่ชอบของหมักของดองนี่นา”
ญานิดาแย้งเพื่อน ก่อนจะหยุดเดิน และจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
“หรือว่าแกท้อง?!”
คำถามของญานิดาทำให้กานต์พิชาถึงกับตัวเย็นเฉียบ
“ท้องเหรอ?” หล่อนทวนคำพูดของญานิดาเหมือนคนไร้สติ
“ใช่ คนท้องชอบกินของหมักของดองของเปรี้ยว นี่ประจำเดือนแกมาหรือยังเดือนนี้น่ะ”
น้ำเสียงของญานิดาร้อนรนมาก แต่ก็ยังไม่ร้อนรุ่มเท่ากับก้อนเนื้อในอกของหล่อน
“ยัง... ยังไม่มาเลย”
“แล้วมันเลยกำหนดหรือยังพิชา”
กานต์พ
