พิริยะเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารที่กำลังเซ็นชื่ออยู่ด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยให้ตายสิ
ความรู้สึกที่เหมือนถูกควบคุมด้วยอะไรบางอย่าง
และอะไรบางอย่างที่ว่านั้นก็คือ... กานต์พิชานั่นเอง...
ศีรษะทุยสลัดไปมาแรงๆ สองสามครั้ง ก่อนจะฝืนก้มหน้าทำงานต่อ แต่แล้วประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า
เขาจ้องมองคนที่ก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยความไม่พอใจ และยิ่งเห็นว่าเป็นลียาเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นหลายเท่า
“ทำไมไม่เคาะประตูก่อนครับลียา”
ลียาไม่สะทกสะท้านกับความไม่พอใจที่สะท้อนออกมาทางแววตาของพิริยะ หล่อนฉีกยิ้มและเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาหยุดใกล้ๆ กับเก้าอี้ที่เขากำลังนั่งอยู่
“เราสองคนก็เหมือนคนๆ เดียวกันนี่คะ ทำไมต้องเคาะด้วยล่ะคะ”
“พี่กับลียาจะเป็นคนๆ เดียวกันได้ยังไงกันครับ”
“อ้าว ก็เราเป็นคู่หมั้นกันนี่คะ แล้วก็กำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้แล้วด้วย”
“ยังไม่ใช่เร็ว
