พิริยะไม่เคยแคร์หล่อนยังไง ตอนนี้เขาก็ยังไม่แคร์หล่อนเช่นเดิม
มีแต่หล่อนนั่นแหละที่หวังลมๆ แล้งๆ จนน่าสมเพชเวทนา
“คุณหมอ... มีอะไรจะคุยกับพิชาเหรอคะ”
“เงยหน้าและมองผม”
เขาออกคำสั่งอย่างเคยชิน และแน่นอนว่าหล่อนต้องทำตามเพราะไม่อยากขัดใจชายที่ตัวเองรัก
ดวงหน้าขาวซีดของกานต์พิชาเงยขึ้นช้าๆ และสบตากับดวงตาเย็นชาของอีกฝ่าย
หัวใจของหล่อนหนาวเหน็บเหลือเกิน...
“ตอนนี้คุณกำลังทำตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมเคยผ่านมา”
“พิชา...”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบ ผู้หญิงที่ทำตัวน่ารำคาญ”
กานต์พิชาน้ำตาคลอเบ้า หัวใจของหล่อนเจ็บร้าวราวกับถูกมีดแหลมเสียบแทง
“ถ้าคุณไม่เลิกทำตัวงี่เง่า โง่เขลาแบบนี้ ผมก็ไม่ให้คุณอยู่ข้างๆ อีก”
นี่เขากำลัง...
กำลังจะยุติความสัมพันธ์กับหล่อนใช่ไหม
ไม่...
หล่อนยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ มันเร็วเกินไป และหัวใจของหล่อนไม่มีทางยอมรับความโหดร้ายนี้ได้อย่างแน่นอน
“พิชา... ขอโ
