บทที่6.ความลับ

1626 คำ

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า...ฉันไม่ได้หื่นขนาดชอบสะสมตุ๊กตาดิ้นได้” ชายหนุ่มตอบแบบไม่ยี่หระ เขาปรายตามองปูชิดา พร้อมกับคาดคั้นเอาคำตอบ “ว่าไงล่ะ เธอตัดสินใจยังไง” สาวลูกติดสูดลมหายใจแรงๆ เธอไม่มีทางเลี่ยง หนทางของเธอตัน เมื่อออสตินปิดทางออกทุกทาง เขามีทั้งเงิน ทั้งอำนาจ แบบนี้เธอจะมีทางไหนรอด ที่ทำได้คือการประวิงเวลา “ชิดาอยากขอเวลาคิด” “ก็ได้ แต่...เธอจะอยู่ในสายตาฉัน และเจ้าอ้วนนั่นจะต้องเป็นตัวประกัน ระหว่างนี้เธอก็ค่อยๆ คิดไป” ออสตินยอมถอย เขายื่นข้อเสนอให้ แต่ปูชิดารู้สึกเหมือนถูกบีบหนักกว่าเดิม ก็เขายึดเอาดวงใจเธอไปเป็นเครื่องต่อรอง ไม่ว่าวันนี้ หรือวันหน้า คำตอบของเธอ คงไม่พ้นคำเดิม... “เอาล่ะจบเสียที ฉันจะหาบ้านให้เธออยู่ วันไหนที่เธอพร้อมก็เดินเข้ามาหาฉัน เตียงฉันพร้อมที่จะให้เธอขึ้นไปนอนเล่น โชคดีนะ...ฉันไปล่ะ” ออสตินเดินไปหยุดข้างโซฟา เขาก้มลงและช้อนเด็กแสบขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เขาหมุนตัวมาอีกครั้ง ออสตินจึงเห็นว่า...เวลานี้ปูชิดาทรุดฮวบลงไปนั่งบนพื้น ใบหน้าหล่อนเผือดซีด ดวงตาคลอขังไปด้วยน้ำใสๆ เขารีบสลัดสายตา ดึงสายตาตัวเองกลับ ก่อนที่จะใจอ่อน “อย่า-ทำ-แบบนี้ คุณกำลังฆ่าชิดาทางอ้อม...” มือเรียวเอื้อมจับชายเสื้อสูทของออสติน หล่อนวิงวอนเสียพร่า ไหลกลมกลึงสั่นสะท้าน “คำตอบของเธอคือ...” ชายหนุ่มถามเสียงเย็บเฉียบ ถ้าหล่อนตกลง เขาจะคืนลูกให้หล่อน แต่ถ้าไม่...เขาจำเป็น!! น้ำตามากมายไหลพรู!! เธอเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น... ก่อนจะตอบด้วยเสียงอ่อนอ่อย “ตกลงๆ ชิดายอมแล้ว” “ก็แค่นั้น...” ออสตินกระตุกยิ้มมุมปาก เขาใช้เท้าเขี่ยปูชิดาให้พ้นทาง ก่อนจะก้าวเดินเร็วๆ จนหล่อนต้องตาลีตาเหลือกวิ่งตามมา “คุณจะเอาลูกชิดาไปไหนคะ?” “ตามมาเถอะน่า อย่าพูดมาก เช็ดหน้าเช็ดตาเสียด้วย...เดี๋ยวคนอื่นๆ จะคิดว่าฉันเป็นคนใจร้าย” ชายหนุ่มพูดเอื่อยๆ เขาอุ้มอัปสราแบบสบายๆ มีปูชิดาเดินตามต้อยๆ และเมื่อเดินผ่านลอบบี้ มีสายตาหลายคู่มองตาม แบบคาดไม่ถึง ท่านประธานอุ้มเด็กยังไม่เท่าไร คนที่เดินตามนี่สิ แค่ผู้หญิงแต่งกายโทรมๆ กับเสื้อผ้าที่เห็นทั่วไปในร้านสะดวกซื้อ มันเกิดอะไรขึ้น!!? ปูชิดาแทบจะไม่มีปากตั้งแต่เธอตอบตกลง ‘เป็นอะไรไม่รู้’ สำหรับเขา หญิงสาวได้แต่กล้ำกลืนน้ำตา ห่วงบุตรสาวสุดหัวใจ เธอจะยอมตกขุมนรก ยอมเป็น ‘ทาส’ ให้ออสตินย่ำยี เพื่อวันหนึ่งเธอจะเป็นอิสระ เพราะหากถึงวันนั้น เธอจะหนีเขาไปให้ไกลสุดขอบโลก ชาตินี้ไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกทีเดียว ที่สำคัญ ความลับย่อมเป็นความลับตลอดไป เขาจะไม่มีทางได้รู้!! “บ้านใหม่เธอ...น่าจะพออยู่ได้นะ” บ้านหลังขนาดกะทัดรัด พออยู่ได้3ชีวิต มีเครื่องอำนวยความสะดวกตามอัตภาพ เพราะเป็นคำสั่งเร่งด่วน คนของออสตินจึงหาได้แค่นี้ แต่ก็เป็นที่พอใจของชายหนุ่มพอสมควร “เป็นไงตัวแสบ ดีไหม?” ชายหนุ่มหันไปถามคนร่วมทาง อัปสราลืมตาตื่นขึ้นมาพอดีที่รถยนต์จอดสนิท เด็กหญิงหยีตา ก่อนจะเบิกโพลง เมื่อที่มองเห็นอยู่ตรงหน้า สร้างความตื่นตกใจให้กับเจ้าตัวไม่น้อย “บ้านนางฟ้าเหรอ?” ปากรูปกระจับขยับถามเหมือนไม่แน่ใจ... “อืมมม...ชอบไหมล่ะ” รอยยิ้มแต้มติดเรียวปากสีเข้มนิดๆ ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ควรดีกับคนเหล่านี้ ที่เขาต้องการคืออยากเห็นปูชิดาทุกข์ทรมานไม่ใช่เหรอ? “เย้ๆ มีต้นไม้ มีสนามหญ้า นางฟ้าช๊อบชอบ” ประตูรั้วเตี้ยๆ ถูกผลักด้วยมือเล็กๆ เด็กหญิงวิ่งถลาเข้าไปภายใน เจ้าตัวไม่รู้ว่าสถานที่นี้ มีไว้คุมขัง หาใช่รังนอนอบอุ่น เมื่ออัปสรายังเป็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว... “อย่าคิดหนี หากเธอรู้จักฉันดีพอนะชิดา!!” ชายหนุ่มหันขู่ปูชิดาซ้ำอีกครั้ง เขาจะทิ้งคนไว้เฝ้าหล่อน ก่อนจะกลับออกไป เมื่อได้สมดั่งใจหวัง เขาให้เวลาปูชิดาทำใจ แต่...ไม่นานหรอก... เขาใจร้อนอยากชิมหล่อน อยากรู้ว่าหล่อนยังเหมือนเดิมหรือไม่? เขากระหายใคร่รู้จนเนื้อตัวเต้นระริก... “คุณหนู” นมแผ้วตบมือลงบนไหล่กลมกลึง นางทรุดนั่งเพลียๆ เหลียวมองรอบๆ ตัว ก่อนจะพึมพำออกมา “น่าอยู่ดีนะคะ ดีที่เค้าไม่ได้จับเราขังไว้” “กรงขังไม่มีที่ไหนสบายหรอกค่ะนม...” หญิงสาวตอบเสียงแผ่ว เธอยืดตัวยืน ไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งซึมเซา เธอต้องหาทางรอดให้ตัวเองก่อนที่อะไรๆ มันจะแตกโผ๊วะ!! เธอเดินไปชะโงกหน้าผ่านบานหน้าต่าง แล้วก็รีบหดกลับมาเหมือนเดิม เมื่อภายนอกมีคนแปลกหน้าเฝ้ามองอยู่แบบไม่ให้คลาดสายตา “เขาอยากได้อะไรคะคุณหนู? เศรษฐีอย่างเขาอยากได้อะไรจากเรา” นมแผ้วยังไม่สิ้นสงสัย “ชิดาไงคะ? ชิดาคือสิ่งที่คนบ้านั่นอยากได้!!” หญิงสาวตอบฉุนๆ เขาอยากได้เธอ เขาคงกลัวเสียหน้าที่ถูกปฏิเสธ “อยากได้คุณหนู” หญิงชราอยากหัวเราะ เรื่องมันเหมือนวัวพันหลัก ปมพันกันไปมายุ่งเหยิงพิกล “ค่ะ ไม่รู้ว่าจะเลี่ยงได้อีกเท่าไร? ชิดาควรทำไงดีคะนม” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อนล้า คอตกหัวห้อย...หล่อนคงไม่แคล้วถูกออสตินย่ำยี หนีอะไรก็ไม่เท่าหนีใจตัวเอง เธอกลัวที่สุดคือกลัวตัวเองนี่แหละ...เพราะไม่ว่าปัจจุบันหรืออดีต ออสตินคือผู้ชายคนเดียวที่ครอบครองเธอ ทั้งหัวใจ และร่างกาย นมแผ้วทำหน้าปั้นอยาก...ความจริงนางอยากให้ชายคนนั้นรู้เรื่องในอดีต เขาอาจจะเห็นใจปูชิดา เขาอาจจะรู้สึกผิดที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงกับหญิงสาว หรือไม่ก็...ไม่เชื่อ!! “ค่อยๆ คิดค่ะคุณหนู...เขาไม่ได้เร่งรัดใช่ไหมคะ?” พระพรหมคงลิขิตไว้ นางเอาใจช่วยบุตรสาวเจ้านาย ภาวนาให้ปาฏิหาริย์มีจริง ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้ชายหนุ่มผู้นั้น ยังมีเยื่อใยกับคุณหนูของนางแบบไม่เสื่อมคลาย...สาธุ!! 1อาทิตย์ผ่านไป...ไวเหมือนเวลาติดปีก หญิงสาวเริ่มชินกับบ้านหลังใหม่...เธอไม่ต้องตาลีตาเหลือกตื่นเช้าไปทำงาน เพราะเวลานี้เธอถูกจับใส่กรง แม้ยังไม่มีอาณาเขตแน่ชัด แต่การที่ไร้อิสระเช่นนี้ ต่างกับคุกตรงไหน มีคนจับตามอง24 ชั่วโมง เธออยู่ได้แค่ภายในรั้วบ้าน มีคนส่งอาหารสด อาหารแห้งให้ และทำได้คือการนั่งๆ นอนๆ “ไปรดน้ำต้นไม้กันค่ะ” งานประจำที่เธอพยายามทำเพื่อให้ใจสงบ คือการทำความสะอาดบ้าน ดูแลสวนดอกไม้ให้งดงาม เพื่อผ่อนคลายความเครียด มีคนเดียวที่มีความสุขสุดขีด!! คืออัปสราบุตรสาวของเธอ “นางฟ้าต้องอาบน้ำแย้วค่า อีกสักพัก ‘ลุง’ จะมารับ” เจ้าตัวตอบเสียงหน่ายๆ แต่ดวงตาซิเต้นระริก เพราะโลกใหม่ที่เพิ่งทำความรู้จัก คือการวิ่งซนในห้องทำงานออสติน กับขนมอร่อยๆ ทุกชนิดที่อยากกิน “เห้อ!!” ปูชิดาถอนใจ เธอเดินหงอยๆ ออกไปจากประตูบ้าน พยายามทำใจให้นิ่งที่สุด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงโวยแหลก และคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างอัปสราอาจจะเสียขวัญ เอาเป็นว่า...ช่วงนี้เขายังไม่เร่งรัด ยังไม่คุกคามเธอ ก็หยวนๆ ไปก่อน ยังไงเสียอัปสราก็จะได้ใกล้ชิดออสตินด้วย ถึงต่างคน ต่างจะไม่รู้สายใยที่เกี่ยวพันกัน สายนิดๆ ประมาณ11:00 นาฬิกาหน่อยๆ ราชรถสุดหรูจะวิ่งมาจอดเทียบหน้ารั้วบ้าน เพื่ออัญเชิญอัปสราไปหาออสติน เขาปันเวลาให้กับเด็กแสบที่เจ้าตัวชอบว่า ‘อ้วน’ แต่ก็ขยันหาของกินอร่อยๆ มาเสิร์ฟแบบไม่มีขาด เพื่อผูกใจเด็กน้อยให้นึกรักเขาบ้าง แม้จะเพราะว่าเขาเอาใจ “คุณหนูจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอคะ” มือเหี่ยวๆ ถอนต้นหญ้าใต้กอดอกไม้ทิ้ง นางเอ่ยปากถามเรื่องที่ค้างคาในหัวใจ “นมจะให้ชิดาทำไงล่ะคะ ชิดาคิดไม่ออกเลยเวลานี้ สมองมันตื้อไปหมด” ปูชิดาตอบเหมือนที่ใจคิด เธอตื้อตันมองไม่เห็นทางออกของตัวเอง ไม่เห็นแม้แต่หนทางที่จะเลี่ยงหลบออสติน “นานไป มันจะกลายเป็นความผูกพัน ถึงเวลานั้นนางฟ้าจะเป็นคนที่ทุกข์ที่สุด” นางเอ่ยแนะอย่างคนผ่านร้อน ผ่านหนาวมาหลายปีดีดัก หญิงสาวยกมือขึ้นจับหน้าอกทางซ้ายหัวใจของเธอ เวลานี้มันโทรมไปด้วยน้ำตาและความกลัดกลุ้ม กลุ้มใจเรื่อง...ลูก กลุ้มใจเรื่อง...ความลับ... “ไม่รู้เหมือนกันค่ะนม ชิดาไม่รู้” ความมืดมนรอเธออยู่ อนาคตเธอจะเป็นเช่นไรยังไม่รู้เลย แค่ประคับ ประคองหัวใจตัวเองให้อยู่กับตัว ไม่เผลอเอาไปโยนให้ออสตินก็ยังทำได้ยากยิ่ง!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more